โรงพยาบาล N
กฤษฎิ์มองธามไทที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องทำงานของเขาด้วยนัยน์ตาลึกล้ำสุดจะหยั่งที่แม้แต่ธามไทเองก็ยังมองไม่ออกว่าผู้เป็นลุงของเขานั้นกำลังคิดอะไรอยู่
“อยากจะไปเรียนรู้งานเพื่อช่วยดูแลธุรกิจแทนว่าที่พ่อตาในระหว่างที่พักรักษาตัวว่างั้นเหอะ”
หลังจากที่นั่งเงียบมานานในที่สุดกฤษฎิ์ก็เอ่ยถามธามไทด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบและท่าทีสบายๆซึ่งแตกต่างจากท่าทีในตอนแรกอย่างสิ้นเชิงก่อนที่ธามไทจะพยักหน้าตอบรับ
“แล้วถ้าพ่อตาเกิดรักษาไม่หายแล้วหนีไปเฝ้ายมบาลเจ้าขาก่อนล่ะ นายจะทำยังไง”
กฤษฎิ์ถามหลานชายอย่างต้องการหยั่งเชิงเพราะโรคมะเร็งนั้นไม่มีหมอคนไหนที่สามารถการันตีได้เลยว่าเมื่อได้รับการรักษาแล้วจะหายดีเป็นปกติหรืออาจจะเป็นแค่การรักษาเพื่อประคองอาการเท่านั้น
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆไทม์ก็คงต้องรับช่วงต่อดูแลธุรกิจทุกอย่างแทนท่าน เพราะหนูไอเองก็ยังเด็กคงสู้กับพวกลุงๆป้าๆที่จ้องจะชิงตำแหน่
