ร่างกำยำพุ่งเข้าทาบทับเรือนร่างยั่วตัณหาที่กำลังนอนชักนิ้วอยู่บนเตียงกว้าง
มือใหญ่ปิดปากนางเอาไว้
“เอ้าเอ็นไอ (เจ้าเป็นใคร)”
“ชู่วววว ข้าเองจ้า..ว่าที่ฮูหยิน เห็นร้องเรียกชื่อข้า สวรรค์จึงส่งข้ามาปลดปล่อยราคะของเจ้า” แม่ทัพลดผ้าพรางหน้าลงให้เห็นหน้าหล่อเหลาของเขาได้ชัดเจน ก่อนคลายมือปิดปากมู่ถิงฟางออก
“เจ้ามาได้อย่างไร มาตั้งแต่ตอนไหนกัน” มู่ถิงฟางหน้าร้อน นี่เขาจะได้ยินที่นางครางกระเส่าเอ่ยนามหยวนซีหยางหรือเปล่า
“ก็นานพอที่เห็นเจ้าช่วยตัวเองแล้วร้องว่า อ๊า อ๊า หยวนซีหยาง” เขาล้อเลียน
“นี่เจ้า!..” มู่ถิงฟางอยากกรีดร้องด่าทอ แต่เขาดันเห็นสภาพลับของนางหมดสิ้น
“หากมีอารมณ์ก็จงบอกข้า ไม่ต้องใช้แท่งหรรษาเย็น ๆ กับนิ้วกิ่ว ๆ ของเจ้าหรอก ของข้าใหญ่กว่าข้อแขน แถมอุ่นร้อนดียิ่ง พร้อมกาย พร้อมใจรับใช้เจ้าเสมอ”
“ไม่นะ ...ข้าไม่พร้อม” มู่ถิงฟางปฏิเสธ
เอาเข้าจริงก็กลัวเหมือนกัน ยิ่งเขาอ้าง
