NAGISING si Rachell nang maramdaman niya ang mainit na bagay na dumampi sa mga labi niya. Nang tuluyan niyang imulat ang kanyang mga mata ay namataan niya si Renzo na nakaupo sa tabi niya. Matagal bago niya naalala ang nangyari. Kung hindi lang kumirot ang ulo niya ay hindi niya mapagtanto na nasa ospital siya. May benda kasi ang ulo niya at suot niya ang kulay berde na hospital gown. Naroon siya sa silid na pulos puti ang pintura.
Subalit balewala lahat ng sakit na nadarama niya nang makita niya si Renzo. Kakaiba ang aura nito ngayon. Kahit papano ay may emosyon siyang nababanaag sa mukha nito kahit hindi ito nakangiti. Kalmado ito hindi katulad sa palagi niyang nakikita na parang binagsakan ng langit ang mukha na palaging nagsusungit.
“Mabuti na ba ang iyong pakiramdam, Rachell?” tanon
