รอยรักร้อยใจ

แต่งแบบไม่มีความทรงจำ...2

“นั่งลงทั้งคู่” พ่ออุ๊ยคำปันสั่งให้สายน้ำและช่อเอื้องนั่งลงบนฟูกที่ถูกปูไว้ในห้องหอของทั้งคู่

“จ๊ะ/ครับ” ทั้งสองรับคำก่อนที่สายน้ำจะประคองหญิงสาวนั่งลงข้างเขา

“เจ้าทั้งสองตอนนี้ได้แต่งงานกันตามธรรมเนียมเผ่าของเราเรียบร้อยแล้ว ไม่ว่าทั้งสองคนจะต้องแต่งงานกันด้วยเหตุผลใด แต่วันนี้เป็นวันเริ่มต้นชีวิตของเจ้าทั้งคู่ พ่ออุ๊ยก็ของให้ทั้งคู่ดูแลกันและกัน ค่อยๆเรียนรู้ซึ่งกันและกัน และอยู่กันไปจนแก่จนเฒ่าเหมือนพ่ออุ๊ยกับแม่อุ๊ยนะ” พ่ออุ๊ยคำปันลูบศีรษะของทั้งสองด้วยความรัก ท่านหวังว่าการตัดสินใจให้ทั้งคู่แต่งงานกัน จะไม่ทำให้หลานสาวเพียงคนเดียวของท่านต้องเสียใจ ถึงแม้จะรู้ว่าเสี่ยง แต่การเป็นหลานผู้นำชนเผ่าก็ต้องยอมเสียสละ

“จ๊ะ/ครับ” ทั้งบ่าวสาวรับคำอย่างหนักแน่น

“เจ้าสายน้ำแม่อุ๊ยฝากหลานสาวคนเดียวของแม่อุ๊ยด้วยนะ ค่อยๆเรียนรู้กันไป อย่าใจร้อนทั้งคู่นะ” แม่อุ๊ยดำกล่าวพร้อมกับมองไปที่ใบหน้าช่อเอื้องหลานรักด้วยรอยยิ้ม

“ครับแม่อุ๊ย” สายรับรับคำด้วยแววตาจริงจัง มันทำให้แม่อุ๊ยวางใจได้ว่าจะฝากชีวิตหลานสาวเพียงคนเดียวไว้กับชายหนุ่มที่เพิ่งจะรู้จักได้ไม่กี่วัน

“เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย เราออกไปกันได้แล้ว” พ่ออุ๊ยคำปันกล่าวกับแม่อุ๊ยดำ ก่อนที่ท่านทั้งสองจะเดินออกไปจากห้องหอของคู่บ่าวสาว

ตอนนี้ทั้งคู่ได้อยู่กันตามลำพังครั้งแรก หลังจากผ่านพิธีการอันวุ่นวายมาตลอดทั้งวัน ช่อเอื้องเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ปลอดภัย เพราะตอนนี้ทั้งคู่เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องแล้ว ดังนั้นการที่ชายหนุ่มจะล่วงเกินเธอมันก็ไม่ใช่ความผิดแต่อย่างใด อีกทั้งเธอยังต้องยอมมีสัมพันธ์ทางกายกับเขาด้วย ไม่ใช่นั้นต้องเกิดอาเพศกับชนเผ่ามาซาเป็นอย่างแน่

“ว่าไงครับคนสวย จะทำตามที่คุณบอกผมได้หรือยัง” สายน้ำกล่าวกับหญิงสาวแววตากรุ้มกริ่ม

“นี่พอผู้ใหญ่ออกไปก็หื่นจัดขึ้นมาทันทีเลยนะ เห็นมั้ยว่ามันยังกลางวันอยู่” ช่อเอื้องเอ็ดชายหนุ่มเสียงเข้ม ทั้งที่เธอก็รู้สึกกลัวว่าเขาจะรุกเข้าใส่เธอเหลือเกิน

“คนเราจะมีอะไรกันเขาไม่รอพระอาทิตย์ตกดินหรอก อารมณ์มาตอนไหนก็ตอนนั้น” สายน้ำกล่าวพร้อมกับส่งสายตาหวานฉ่ำให้กับหญิงสาว

“คุณนี่ท่าจะกะล่อนเหลือเกินนะ นี่ขนาดจำอะไรไม่ได้ท่าแท้ยังออกเลย” ช่อเอื้องกล่าวด้วยความหวั่นเกรง เพราะดูท่าแล้วสามีหมาดๆของเธอคงจะไม่ปล่อยเธอให้พ้นคืนนี้อย่างแน่นอน

“ความรู้สึกมันบอกว่าผมก็กะล่อนกับคุณแค่นั้นแหล่ะ” สายน้ำยังคงเอ่ยคำหวานใส่ช่อเอื้อง

“ฉันจะเชื่อคนความจำเสื่อมอย่างคุณได้แค่ไหน” ช่อเอื้องก้มหน้างุดแววตาของหญิงสาวมีความเศร้าหมองปนอยู่ ตอนนี้ความวิตกกังวลอยู่เต็มสมองเธอไปหมด เธอไม่รู้ว่าวันหนึ่งถ้าความทรงจำของเขากลับมา เขาจะยังอยากอยู่กับเธอมั้ย ราวกับชายหนุ่มจะอ่านใจเธอได้ เขารีบเอ่ยบางสิ่งกับช่อเอื้องทันที

“ผมเชื่อว่าถึงความทรงจำของผมจะกลับมาผมก็ยังอยากอยู่กับคุณ เพราะฉะนั้นเลิกกังวลเรื่องที่มันยังไม่เกิดใช้เวลาที่เหลือสร้างความทรงจำดีๆร่วมกันดีกว่า” สายน้ำจับมือของหญิงสาวมากุมไว้ ก่อนจะใช้สายตาที่จริงจังของเขา บ่งบอกความรู้สึกทั้งหมดที่เขามีเพื่อให้เธอมั่นใจ

“ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันสบายใจ” ช่อเอื้องมองเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่ม สายน้ำรวบตัวหญิงสาวเข้ามากอดไว้ ร่างทั้งสองร่างต่างถ่ายทอดความรู้สึกดีที่มีให้แก่กันและกัน ช่อเอื้องตอบตัวเองได้ทันทีว่าเธอไม่ได้รู้สึกรังเกียจเขาแต่อย่างใด ตอนนี้เธอพอจะทำใจที่จะทำหน้าที่ภรรยาของชายหนุ่มความจำเสื่อมคนนี้โดยไม่มีเงื่อนไขใดๆอีกแล้ว