หญิงสาวน้ำตาร่วงทันทีที่บิดาพุดจบเสมือนเป็นการตอบรับว่าทุกอย่างคือเรื่องจริงและคนที่หดหู่ยิ่งกว่าคือสมพงษ์ซึ่งได้แต่พยักหน้าอย่างเข้าใจหากก็ปวดร้าวไม่น้อยไปกว่ากัน
“พ่อเริ่มเดาอะไรออกตอนเมย์โทรมาหาพ่อครั้งสุดท้าย พ่อคิดอะไรไม่ค่อยผิดถึงได้อยากเตือนเมย์ว่าอย่าได้วางใจ คนที่เขาจงเกลียดจงชังเราอยู่เป็นทุนเดิมก็ยากนักจะเปลี่ยนแปลงความรู้สึกของเขา พ่อเลยอยากให้เมย์เผื่อใจ...เผื่อใจว่าทศภาคไม่มีวันลืมความแค้นของตัวเองได้หมด ความรักที่เกิดในช่วงเวลาคับขันไม่มีวันที่มันจะยืนนานได้ นี่ก็เหมือนกัน”
“แต่ทุกอย่างก็จบสิ้นแล้วนะคะคุณพ่อ เขาได้แก้แค้น และพวกเราก็ได้รับการปลดปล่อย เมย์ว่า...มันก็ยุติธรรม”
เมลิดาแย้มเรียวปากบางออก ทว่าสมพงษ์กลับรับรู้ได้ว่าเป็นเพียงรอยยิ้มปลอบใจตัวเองของคนที่กำลังสิ้นหวัง เขาเพียงยิ้มรับและเชื่อว่าทุกอย่างที่บุตรสาวกล่าวออ
