จีรญาอยู่ที่คอนโดฯ ของไรวินท์ หมอนอิงที่ประดับโซฟานับสี่ใบต่างลอยลิ่วติดผนังกระจก พร้อมเสียงกรีดร้องคั่งแค้น ในขณะที่ไรวินทร์ยืนพิงสะโพกกับพนักโซฟา ซดเบียร์กระป๋องพลางมองผู้หญิงคลั่งอย่างละเหี่ยใจ
“นังเจน กูจะฆ่ามึงให้ได้ คอยดูสิ!” คงเป็นประโยคหนที่ร้อยที่จีรญาพล่ามนับตั้งแต่ขับรถออกมาจากที่พักของกันต์ดนัยจนมาถึงคอนโดฯ ของไรวินท์
“เอาเลย อาละวาดเต็มที่ไปเลย ถ้าสบายใจขึ้นแล้วก็ช่วยเก็บให้ด้วยนะ”
จีรญาหันกลับมามองคนพูดตาขวาง ไรวินท์ไม่สะท้าน กลับกลอกตาเหนื่อยหน่ายเสียมากกว่า “เพราะแกคนเดียวเลย แกหักหลังฉันทำไม เอาเรื่องไปบอกมันทำไม”
“ไม่ได้หักหลังซะหน่อย แค่อยากปั่นหัวเล่นๆ ก็ไม่รู้ว่ามันจะใช้วิธีตื้นๆ อัดเสียงนี่”
“วิธีตื้นๆ เหรอ? เฮอะ! ทั้งอีเวนต์โดนแคนเซิล งานละครของแกก็โดนพัก ทัวร์ลงจนไม่มีที่ยืนแบบนี้แล้วยังกล้าเรียกว่าวิธีตื้นๆ อีกเหรอ”
ก็เพราะใครล่ะที่เป็นต้นเหตุให้เขาโดนเบรกงาน
