นับตั้งแต่เมื่อวานที่เครื่องบินแลนด์ดิง ณ เมืองหลวงของประเทศไทย ก็คล้ายว่าจิตใจของกันต์ดนัยไม่ได้กลับมาจากภูพราวดาวรีสอร์ต
คิ้วเข้มขมวดยุ่งคอยแต่จ้องโทรศัพท์รอการตอบกลับของเจนนินทร์ ข้อความขึ้นว่าอ่านแล้วแต่เธอไม่แชทกลับ แค่ส่งสติ๊กเกอร์ง่ายๆ ก็ไม่ทำ ดังนั้นกันต์ดนัยจึงกดโทร.หาให้รู้แล้วรู้รอด เจนนินทร์รับสายจริงแต่การสนทนาเป็นไปในลักษณะถามคำตอบคำ
เขาสัมผัสได้ว่าเธอไม่ได้งอน ไม่ได้โกรธ แต่อาการมันมากกว่านั้น ยามงอนเธอยังพูดกับเขา แต่แฝงการประชดประชันมากสักหน่อย หากยามใดที่โกรธจริงจังแม้แต่เสียงถอนหายใจก็ไม่มีทางให้เขาได้ยิน เจนนินทร์จะไม่คุย หน้านิ่งจนน่ากลัว แต่จากอาการของเธอตอนนี้มันไม่ใช่ทั้งงอนและโกรธ
กันต์ดนัยกลับคอนโดฯ นั่งก็คิด นอนก็คิดจนได้ความกระจ่างแจ้งว่าเจนนินทร์กำลังเสียใจที่เขาเอ่ยถึงฝนแก้วในทำนองนั้น ยอมรับว่าพูดประชดเพราะน้อยใจที่เจนนินทร์ทำเหมือนไม่รักเขาแล้ว
“กันต์” จ
