เวลา 21.45 น.
น้ำฝนยังคงนั่งอยู่หน้าประตูบ้านเพื่อรอเจ้าของบ้านกลับมา ตั้งแต่แยกกันที่ห้างสรรพสินค้ากายก็หายเงียบไป ไม่ส่งข้อความมาบอกว่าจะกลับหรือไม่ ส่วนข้อความที่เธอส่งหาก็ไม่เปิดอ่าน จะเข้าไปนอนก่อนก็กลัวชายหนุ่มกลับมาแล้วเข้าบ้านไม่ได้
ทั้งที่บ้านหลังนี้คือบ้านของเขา ประตูหลังบ้านก็ถูกล็อกไว้จากด้านนอก ซึ่งกายมีกุญแจไว้อยู่แล้ว หากเธอไปนอนก็ย่อมได้ แต่น้ำฝนก็ยังนั่งรอเพราะความเป็นห่วงจนล้นใจ แม้กายจะใจร้ายเพียงใด แต่แปลกที่เธอไม่เคยโกรธเขาได้เลย มีแต่จะเพิ่มความรู้สึกรักมากขึ้นด้วยซ้ำ
ร่างบางลุกขึ้นยืนเดินไปเดินมากระวนกระวาย ห่วงก็ห่วง แต่ที่มากกว่าห่วงคืออยากรู้ว่าเขาไปไหน ได้อยู่กับผู้หญิงคนนั้นไหม และถ้าใช่เขาได้ทำอะไรกันหรือเปล่า อยู่ด้วยกันหลายชั่วโมงขนาดนี้
“แกจะมานั่งสนใจเขาทำไมฝน เขาไม่เห็นสนใจแกเลย” บ่นให้ตัวเอง แต่ก็ไม่ยอมกลับเข้าไปนอน รอจนถึงเที่ยงคืน รถยนต์ของกายจึงแล่
