ทางด้านนับหนึ่งยืนมองคาร์เตอร์ด้วยใบหน้าไม่เข้าใจ ก่อนจะเดินไปหยุดยังปลายเตียงแล้วถามคนที่นอนกระดิกเท้า
“นายจะนอนที่นี่ทำไมห้องนายก็มี”
“คืนนี้เพื่อนฉันนอนที่นี่ ฉันเลยจะมานอนเฝ้าเธอ เผื่อเธอออกไปอ่อยเพื่อนฉัน”
“ไร้สาระมากฉันไม่ไปไหนหรอก นายกลับไปห้องนายเถอะ”
“ไม่!” คาร์เตอร์ยังคงตอบเสียงแข็งและไม่มีท่าทีจะยอมง่าย ๆ ทำเอานับหนึ่งสุดจะทนในความเอาแต่ใจและกวนประสาทของคาร์เตอร์ จึงเดินไปยังประตูเพื่อออกไปข้างนอกห้อง พอคาร์เตอร์เห็นเช่นนั้นจึงรีบดันตัวขึ้นจากเตียงแล้วถามเสียงเข้ม
“เธอจะไปไหน?”
“นอนห้องนายไง” สิ้นเสียงเล็กคาร์เตอร์ก็รีบวิ่งไปคว้าแขนนับหนึ่ง แล้วดึงเธอให้หันมาประจันหน้า ก่อนจะพูดลอดไรฟันเมื่อเธอกล้าท้าทายเขา
“ถ้าเธอก้าวออกไปแม้แต่ก้าวเดียว โดนดีแน่”
“นายก็กลับไปนอนห้องนายสิ”
“แล้วเป็นอะไร ทำเหมือนไม่เคยนอนด้วยกันทั้งที่ก็เคยทำมากกว่านอน” คาร์เตอร์พูดกระแทกใส่หน้านับหนึ่ง
