พ่ายรักภรรยาแต่ง 12
1152 Words
หลังจากทำอะไรเสร็จเรียบร้อยนับหนึ่งก็ถือขวดน้ำดื่มขึ้นไปบนห้อง จัดการล็อกประตูให้แน่นหนาก่อนจะกินยาตามที่หมอสั่ง จากนั้นก็เดินไปยังหน้าต่างเพื่อปิดผ้าม่าน ขณะมือเล็กกำลังจะดึงผ้าม่านปิด ตาคู่สวยก็มองลงไปข้างล่าง ทำให้สบตากับคาร์เตอร์ที่มองเธออยู่ เห็นเช่นนั้นนับหนึ่งจึงรีบปิดผ้าม่านทันที จากนั้นก็ทิ้งตัวนอนลงยังเตียง มือเล็กเลื่อนไปวางยังหน้าท้องแล้วลูบเบา ๆ ด้วยใบหน้าเปี่ยมล้นความสุขไม่นานก็หลับไป…
ทางด้านคาร์เตอร์เมื่อเห็นไฟห้องนอนนับหนึ่งดับสนิท ก็เลือกไม่สนใจนั่งดื่มกับเพื่อนต่อ กระทั่งกลางดึก
“กูกลับก่อนนะ ไม่ไหวแล้วว่ะ”
“หมายถึงกินต่อไม่ไหว หรืออยากเอาเมียจนทนไม่ไหววะ” เพราะเห็นไวฟายเอาแต่นัวเนียมีอา ไคโรจึงอดพูดแซวไม่ได้ ทั้งที่ลืมตาแทบไม่ขึ้นแล้วเพราะดื่มหนัก
“อยากเอาเมียจนทนไม่ไหว”
“ไอ้เวร มึงปฏิเสธบ้างก็ได้ คนไม่มีเมียมันลำบาก” สิ้นเสียงไคโรมีอาก็ตีแขนไวฟายพร้อมกับพูดดุ ที่เขาพูดตรงจนเธอเขินอายใบหน้าแดงก่ำ
“ไวฟายพูดดี ๆ หน่อย อายเพื่อนนายบ้าง”
“ก็ฉันพูดความจริง” ไวฟายตอบด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพร้อมกับกดริมฝีปากยังพวงแก้มนุ่มนิ่มของมีอาอย่างหลงใหล ก่อนจะเคลื่อนใบหน้าซบลงยังหน้าอกเมียด้วยท่าทีออเซาะ คาร์เตอร์ที่นั่งมองอยู่เห็นเช่นนั้นจึงกลอกตามองบนด้วยความหมั่นไส้ จากนั้นก็หันหน้าไปทางอื่น ในขณะไคโรพูดพร้อมกับสะบัดมือไล่ไวฟาย
“มึงรีบกลับไปเลย เดี๋ยวลงแดงตายก่อน”
“เออ งั้นกูกลับล่ะ”
“ให้กูช่วยไหม?” เห็นไวฟายเซเล็กน้อยตอนลุกขึ้นยืน คาร์เตอร์จึงถามด้วยความเป็นห่วงแต่พอได้ยินคำตอบ…
“ไม่ต้องเสือก กูแค่จะอ้อนเมียเฉย ๆ” ก็ทำเอาคาร์เตอร์หมั่นไส้จนอดพูดไม่ได้
“งั้นมึงรีบไปไกล ๆ ตีนกูเลย”
“ไม่มีก็ทนอิจฉาไปนะพวกมึง” พูดจบไวฟายก็เดินกอดคอมีอาไปยังรถสปอร์ต ก่อนที่มีอาจะขับรถพาไวฟายกลับบ้าน โดยมีคาร์เตอร์และไคโรนั่งมองด้วยสายตาเป็นห่วง กระทั่งรถคันดังกล่าวแล่นออกจากบ้านจนพ้นสายตา ไคโรก็พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
“มีเมียก็ดีเหมือนกันนะ เอาไว้ขับรถพากลับบ้านตอนกูเมา”
“มึงก็หาดิ”
“กูยังไม่รีบ” ขณะทั้งสองคุยกันอยู่จู่ ๆ ก็มีรถคันหนึ่งขับเข้ามาในบ้านจึงหันไปมองพร้อมกัน ก่อนจะเห็นเซน่าลงจากรถพร้อมกับหันมามองพวกเขาสองคนด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง จากนั้นก็เดินสะบัดก้นเข้าไปในบ้าน เมื่อเห็นเซน่าเพิ่งกลับบ้านคาร์เตอร์ก็ได้แต่ตำหนิน้องสาวตัวเองในใจ
ไม่นานก็ได้ยินไคโรพูดขึ้น…
“ทำไมเซมันกลับบ้านดึกจังวะ?”
“ไม่รู้มัน”
“มึงไม่บอกน้องมึงบ้างเป็นผู้หญิงอย่าหัดกลับบ้านดึก” ไคโรพูดพร้อมกับยกเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว ขณะดวงตามองยังหน้าบ้านที่เพิ่งมีอีกคนเดินเข้าไปข้างใน
“บอกแล้วเคยฟังกูไหมล่ะ”
“สงสัยต้องให้คนอื่นบอก”
“ใครคนอื่น?”
“เปล่า” สิ้นเสียงไคโรบริเวณนั้นก็ตกอยู่ในความเงียบ ไม่นานคาร์เตอร์ก็หันไปทางไคโรที่นั่งตาเยิ้มด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ จึงเอ่ยถามด้วยใบหน้าสงสัย
“มึงจะกลับตอนไหน?”
“สภาพกูเหมือนกลับบ้านได้เหรอวะ”
“แล้วมึงจะนอนนี่?”
“ใช่” ได้ยินเช่นนั้นคาร์เตอร์ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ขณะตาคมกริบมองไคโรไม่ละไปไหน ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเช่นเดียวกับใบหน้า
“มึงจะเลิกแดกยัง กูง่วงแล้ว”
“เออ” เมื่อจัดการกระดกเหล้าที่เหลือก้นแก้วหมด ไคโรก็ดันตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปกอดคอคาร์เตอร์ เพื่อเป็นหลักไม่ให้ล้ม จากนั้นชายหนุ่มสองคนก็เดินเข้าไปในบ้านด้วยกัน เมื่อเดินพยุงไคโรมาถึงยังชั้นสอง คาร์เตอร์ก็เบี่ยงสายตามองห้องนอนนับหนึ่งที่ปิดสนิทครู่หนึ่ง ก่อนจะพาไคโรเข้าไปในห้องนอน แล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังเมื่อเห็นเพื่อนกำลังจะขึ้นไปนอนบนเตียง
“ไอ้ไคมึงไปอาบน้ำก่อน ไม่งั้นห้ามขึ้นไปนอนบนเตียงกู”
“กูเมาขนาดนี้ยังจะหวงอีกเหรอวะ”
“กูไม่ได้หวงแต่กูคนรักความสะอาด”
“เรื่องของมึง กูลุกไม่ไหวแล้ว” เหมือนจะสนใจสิ่งที่บอกแต่ก็ไม่ ไคโรพูดจบก็ทิ้งตัวนอนลงยังเตียง คาร์เตอร์ที่ยืนมองอยู่ถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับ อยากจะลากคอมันลงไปนอนข้างล่าง ทว่าก็ไม่ทันแล้ว จึงปล่อยเลยตามเลยแล้วไปอาบน้ำอาบท่าเพื่อให้ร่างกายสดชื่น
เมื่อเสร็จคาร์เตอร์ก็เดินออกจากห้องน้ำ ขณะมือหนาจับผ้าผืนเล็กเช็ดผมที่เปียกหมาด ตาคมกริบมองไคโรนอนหมดสภาพอยู่บนเตียง พอแต่งตัวเรียบร้อยก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนเตียง จากนั้นก็เดินออกไปข้างนอกห้องแล้วมุ่งตรงไปยังห้องนอนของนับหนึ่งทันที
เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องนับหนึ่งคาร์เตอร์ก็เคาะประตูห้องเธอรัว ๆ จนคนที่นอนอยู่ข้างในสะดุ้งตื่น ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นจากที่นอนด้วยสภาพงัวเงีย เพราะนอนไปไม่กี่ชั่วโมงก็ถูกปลุกแล้ว นับหนึ่งมองยังประตูห้องนอนที่ยังถูกเคาะไม่ว่างเว้น ก่อนจะเดินไปหยุดยังหน้าประตูแล้วถามคนที่อยู่หน้าห้องด้วยใบหน้าสงสัย
“ใคร?”
“เปิด!” พอรับรู้ว่าเป็นคาร์เตอร์ นับหนึ่งก็ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ ขณะปากอวบอิ่มบ่นพึมพำ
“จะมาวุ่นวายอะไรนักหนาวะ” แม้จะพูดเช่นนั้นแต่ก็เปิดประตูให้คาร์เตอร์เหมือนเดิม เพราะไม่อย่างนั้นคนอย่างเขาไม่ยอมหยุดง่าย ๆ แน่ พอนับหนึ่งเปิดประตูคาร์เตอร์ก็เบี่ยงตัวเข้ามาภายในห้อง ก่อนจะปิดประตูแล้วจัดการล็อกลูกบิดให้แน่นหนา นับหนึ่งเห็นเช่นนั้นก็ถามด้วยความงุนงงกับการกระทำของอีกคน
“นายเข้ามาทำไม?”
“คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่”
“ฮะ! นายจะนอนที่นี่”
“หูตึงหรือไง จะพูดย้ำเพื่อ?” พูดจบคาร์เตอร์ก็เดินผ่านนับหนึ่งไปนอนกระดิกเท้าบนเตียง
- Writer
