ตะวันตื่นขึ้นมาในเช้าของวันใหม่แต่ทว่าไม่เห็นคนตัวโตที่นอนกอดเมื่อคืนแล้ว ซึ่งเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาออกไปตอนไหม
‘นี่เราขี้เซาเหมือนที่คุณจางพูดรึเปล่านะ’
ก็ใช่น่ะสิก็คุณเค้าไม่ปราณีกันเลย คนอะไรก็ไม่รู้
ตะวันรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะเดินไปที่ห้องอาหารเพื่อไปหาอะไรลงท้องสักหน่อย แต่แล้วคนตรงหน้าก็ทำให้เธอลืมความหิวไปเสียสนิท
“คุณจาง ตื่นนานหรือยังคะ ทานข้าวเช้าหรือยัง”
“อือ” เขาตอบขณะเดินไปเปิดประตู
“คุณจางจะไปไหนเหรอคะ”
มาเฟียหนุ่มหันมามองหน้าเธออย่างงุนงง ไม่ชินกับการต้องคอยตอบคำถามว่าจะไปไหนมาไหน
“ไม่มีอะไรค่ะ ตะวันแค่ไม่อยากอยู่คนเดียว อยู่ไกลบ้านแบบนี้ตะวันไม่ชิน”
ไม่รู้ว่าหญิงสาวตาฝาดไปเองหรือไม่เพราะเธอเห็นเขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย
“ชั้นจะออกต้องไปทำงาน จะไปด้วยกันไหมล่ะ”
“ไปได้เหรอคะ” ตะวันยิ้มเหมือนอยากจะไปจริง
“ไม่ได้” จะได้ยังไงเพราะที่นั่นมีแต่ผู้ชาย
“เธอรอที่นี่แ
