หลังจากเช้าวันนั้นที่ตะวันเอาผ้าห่มมาเฟียหนุ่มห่อตัวแล้ววิ่งออกมาจากห้องเขา เธอก็ไม่เห็นเขาอีกเลย ชายหนุ่มออกไปทำงานแต่เช้ามืด แม้ว่าตะวันจะนอนรอเขาจนดึกแค่ไหนก็ไม่เคยได้เจอจนกระทั่งวันที่ต้องกลับเมืองไทย
“คุณตะวันเก็บของเรียบร้อยหรือยังครับ” หลี่เฟยเอ่ยถามเมื่อเขามารับเธอไปขึ้นเครื่อง
“เรียบร้อยค่ะ” ตะวันตอบพลางฝืนยิ้มน้อยๆ ให้
“แล้วของคุณจางล่ะคะ”
“แม่บ้านเก็บให้เรียบร้อยแล้วครับ ผมให้คนยกไปเก็บที่รถแล้ว”
“คุณจางคงจะยุ่งน่าดูนะคะ ตะวันไม่เจอหน้าเลย”
“ค..ครับ” หลี่เฟยตอบแต่ทว่าเจ้าตัวก็ไม่แน่ใจว่ายุ่งไหม เพราะส่วนใหญ่เจ้านายหนุ่มนั้นจะมีนัดคุยงานแค่ช่วงเช้าเท่านั้น เวลาอื่นก็ว่าง ตอนเย็นก็ไม่ยอมกลับนั่งดื่มเหล้าคนเดียวในออฟฟิศราวกับคนกำลังอกหัก
“ไปกันเลยไหมครับ”
“ค่ะ”
ตะวันเดินตามลูกน้องคนสนิทของมาเฟียหนุ่มที่ไปรถตู้คันงามที่จอดรอรับทั้งสองไปยังสนามบิน เมื่อมาถึงพนักงานต้อนรับก็ร
