บทที่ 2 ผู้ให้กำเนิด
1212 Words
บทที่ 2
ผู้ให้กำเนิด
“คุณจางขึ้นไปข้างบนเถอะครับ เดี๋ยวพวกผมจัดการต่อ” ปกรณ์ลูกน้องสายโหดเอ่ยขณะมาเฟียหนุ่มนั่งมองหลังของหญิงสาวที่เดินออกจากห้องไป
จางหย่งนั่งนิ่งครุ่นคิดสักพักก่อนจะลุกไปยังลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังห้องประชุมด้านบนพร้อมกับหลี่เฟยลูกน้องคนสนิทอีกคน
“แล้วเรื่องที่เราให้ไปจัดการเรียบร้อยมั้ย” เขาเอ่ยถาม
“เรียบร้อยครับ ผมเอาข้อมูลทุกอย่างไปวางไว้บนโต๊ะทำงานของคุณจางแล้ว”
“ดี” มาเฟียหนุ่มเอ่ยก่อนก้าวออกจากประตูลิฟต์เพื่อเข้าไปประชุมกับเหล่าชายในชุดสูทสีดำราคาแพงลิบที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ทั้งหมดยืนขึ้นแสดงความเคารพทันทีเมื่อเห็นจางหย่งเดินเข้าไป
“ตะวันขอโทษค่ะป้าดา ตะวันอาสาไปเอง พี่ดวงเตือนแล้วแต่ตะวันไม่ฟัง”
ตะวันเอ่ยอย่างรู้สึกผิดเพราะเธอยืนกรานเองว่าไปได้ทั้งที่เอาเข้าจริงเธอก็หลง
“ทีหลังให้ฟังป้านะตะวัน” ป้าดาพูดเสียงเข้ม “ป้าบอกแล้วคุณจางเขาไม่ชอบให้ใครไปเพ่นพ่านขวางหูขวางตา
“ค่ะ” หญิงสาวเสียงอ่อนเพราะเธอก็ไม่อยากให้หญิงผู้นี้ลำบากเหมือนกัน
“ไป ไป ไปทำงานต่อได้แล้ว” ป้าดาเอ่ยไล่ทุกคนที่กำลังหน้าจ๋อยฟังป้าดาอบรมเพียงตะวัน
ตะวันกลับมาจัดเรียงอาหารของตน ในหัวตอนนี้ยังคงนึกถึงใบหน้าของเจ้านายป้าดา ภายนอกเขาช่างดูน่าเกรงขามแต่พอจ้องเข้าไปในดวงตาคู่นั้นมันช่างเศร้าและโดดเดี่ยวจนน่าสงสาร
‘บ้าตะวัน สงสารอะไร สงสารตัวเองเถอะ เค้าไม่มีอะไรให้น่าสงสารสักนิด หล่อ รวย มีอำนาจขนาดนั้น’
ตะวันพยายามไล่สายตาคู่นั้นออกไปจากหัวแล้วหันมาตั้งใจทำงานของตนเองต่อ ทุกคนแข็งขันทำงานของตนเองจนเกือบเที่ยงคืนกว่าจะเสร็จเรียบร้อย
ป้าดาจ่ายเงินค่าทำงานเกินเวลาจำนวนหนึ่งพันห้าร้อยบาทให้แม่บ้านทุกคนรวมถึงตะวันก่อนแยกย้ายกันไปพักผ่อน ป้าดากับตะวันกลับบ้านขณะที่คนอื่นๆ พักอยู่ที่คฤหาสน์หลังนั้น
“ไปตะวันกลับบ้านกัน”
“ค่ะป้า” หญิงสาวรีบลุกจากเก้าอี้ไปหยิบกระเป๋าของตนและป้าดาออกมา
“พรุ่งนี้เจอกันนะ” ป้าดาเอ่ยกับคนอื่นๆ ก่อนจะเดินออกมาจากอาณาเขตคฤหาสน์ของมาเฟียหนุ่ม
แม้วันนี้จะดึกมากและเหนื่อยสายตัวแทบขาดแต่เพียงตะวันก็ยังยิ้มได้เพราะจะได้เอาเงินค่าจ้างไปจ่ายค่าไฟที่ค้างอยู่
ทั้งสองเดินออกมาโดยไม่รู้เลยว่าเจ้าของบ้านกำลังยืนมองพวกเธอผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่
ผู้หญิงคนนั้นดูไม่เกรงกลัวเขาเลยและในนาทีที่สายตาของทั้งสองประสานกันชายหนุ่มก็รู้สึกอบอุ่นวาบขึ้นมาอย่างแปลกพิกล
“คุณจางครับ นี่ครับเอกสารรายชื่อผู้หญิงทั้งหมดที่มีคุณสมบัติตามที่ต้องการ”
มาเฟียหนุ่มเดินมานั่งอ่านเอกสารบนโต๊ะอย่างใจเย็น แต่ทว่าเปิดไปหน้าแล้วหน้าเล่าก็ยังไม่เจอคนที่อยากให้เป็นผู้ให้กำเนิดทายาทเลยสักคน แม้พวกเธอจะสวยไร้ที่ติ แต่ช่างดูประดิษฐ์และพยายาม เขาช่างโง่เขลาเสียจริงที่เลือกคนจากเอกสารแบบนี้เพราะไม่รู้จักใครดีเลยสักนิด
“นายแนะนำใคร” เขาเอ่ยถามลูกน้องหนุ่มที่แสนไว้ใจ
“สองคนสุดท้ายครับ”
“นัดสองคนนั้นให้มาพบเรา”
“ครับคุณจาง”
……………………………………………………….
“ทำไมกลับกันดึกจังเลยพี่ดา” มารดาของเพียงตะวันเอ่ยเมื่อเดินออกไปเปิดประตูรั้วให้ลูกสาว
“ก็งานมันดึก แล้วทำไมยังไม่นอนอีก รู้จักพักผ่อนให้มันเพียงพอบ้างสิ” ป้าดาเอ่ยเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่เธอรักเสมือนน้องสาวแท้ๆ รออยู่
“จะนอนได้ยังไง ก็ลูกไปทำงานดึกๆ แบบนี้ คนเป็นแม่ก็ห่วงทั้งนั้น”
“จ้ะแม่ พวกเรามาถึงแล้วนี่ไงคะ ปลอดภัยดี เราไปนอนกันดีกว่าตะวันง่วงจะแย่ แล้วเจอกันนะคะป้าดา” เพียงตะวันรีบตัดบทก่อนที่ทั้งสองจะเถียงกันตามประสา ดาริกาพยักหน้าให้ก่อนจะเดินกลับบ้านของตนเองที่อยู่รั้วติดกัน
“ไปลูก ไปอาบน้ำอาบท่านะ หิวไหม”
“ไม่ค่ะ ตะวันกินมาแล้ว อาหารเยอะมาก แล้วตะวันก็ห่อกลับมาด้วยนะคะ ของดีๆ ทั้งนั้นค่ะแม่” ตะวันชูถุงพลาสติกใบใหญ่ให้แม่ดู
“จ้ะ ไปลูก”
ทั้งสองพากันเดินเข้าบ้านก่อนที่แม่จะเอาถุงอาหารไปเก็บในตู้เย็น
“แม่คะ นี่ค่ะ”
เพียงตะวันยื่นเงินค่าจ้างที่เธอได้มาวันนี้ให้แม่
“เอาไปจ่ายค่าไฟ แล้วก็เก็บไว้ใช้นะคะ”
“ตะวันเก็บไว้ใช้จ่ายบ้างเถอะลูก”
“ตะวันพอมีค่ะ ตะวันอยากช่วยแบ่งเบาแม่นะ”
ตะวันรู้ดีว่าสภาพการเงินที่บ้านตอนนี้ไม่สู้ดีนักเพราะตั้งแต่สองเดือนที่แล้วแม่ของเธออาการแย่ลงจนทำงานหนักไม่ได้ ต้องเลิกไปขายขนมที่ตลาด ทุกวันนี้พวกเธอต้องประหยัดอดออม เพราะรายได้นั้นมาจากตะวันคนเดียว
แต่ยังดีที่ทั้งสองมีบ้าน สมบัติเพียงชิ้นเดียวที่พ่อทิ้งไว้ให้ ที่แม้หลังคาจะรั่วหลายจุด ไม้เริ่มผุพังแต่ก็พอซุกหัวนอนได้ไม่ต้องเช่าเค้าอยู่
“ตะวันเรียนจบแล้ว ตะวันจะหาเลี้ยงแม่เองนะ”
“จ้ะ ค่อยเป็นค่อยไปนะลูก อย่ากดดันตัวเองเดี๋ยวแม่ดีขึ้นแล้วจะช่วยลูกเองนะ”
ผู้เป็นแม่ได้ยินก็ได้แต่สะท้อนใจแทนที่ลูกสาวจะได้มีชีวิตเป็นของตนเองได้อยู่ดีกินดี แต่กลับต้องมาคอยเลี้ยงดูแม่ที่เจ็บออดๆ แอดๆ ซึ่งเธอก็ทำได้ดีมาตลอดไม่เคยบ่นเลย สองแม่ลูกพากันขึ้นไปอาบน้ำนอนก่อนที่ตะวันจะล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้า
.....................................................
“เป็นยังไงบ้างครับคุณจาง” หลี่เฟยเอ่ยถามเจ้านายหนุ่ม
“ไม่ได้เรื่องสักคน” เขาเอ่ยเสียงเย็น
“เดี๋ยวผมจะไปหามาเพิ่มครับ”
“ไม่ต้อง”
“กาแฟค่ะคุณจาง” หัวหน้าแม่บ้านเดินก้มหน้าถือถาดกาแฟมาวางบนโต๊ะทำงานของมาเฟียหนุ่มอย่างคล่องแคล่ว
จางหย่งมองหญิงตรงหน้าก่อนจะเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครมาจากไหน”
“คะ ใครคะ” แม่บ้านถามด้วยความสงสัยก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขาหมายถึงใคร
“อ๋อ เพียงตะวันค่ะ เป็นเพื่อนบ้านป้า ป้าช่วยเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กๆ เป็นเด็กดีมากเลย…ค่ะ” ป้าดาหยุดพูดเพราะคิดว่าตนเองเริ่มพูดมากไปแล้ว
“อายุเท่าไหร่”
“22 ย่าง 23 ค่ะ”
“เรียนจบหรือยัง”
“เพิ่งจบค่ะ”
“เราอยากได้แม่พันธุ์”
“คะ คุณจาง” ป้าดาตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน เธอเลิกลักก่อนจะรีบมองไปยังหลี่เฟย เพื่อเช็คว่าเธอไม่ได้หูฝาดไปคนเดียว
“คือ ป้าไม่เข้าใจ”
“ผมอยากได้ผู้หญิงคนนั้นมาเป็นแม่พันธุ์”
- Writer
