“คุณหมอ... พาเพียงมาที่นี่อีกทำไมคะ”
หล่อนหมุนตัวมองไปรอบๆ ห้อง ถึงแม้คืนนั้นจะมืดสลัว แต่ก็พอจะจดจำรายละเอียดในห้องนี้ได้ไม่น้อย
เขาเดินมาหยุดตรงหน้าของหล่อน สายตาที่ทอดมองมานั้นดูอ่อนโยนลงมากกว่าทุกครั้ง มือใหญ่ยื่นมากุมมือเล็กเอาไว้
“เพราะมันคือสถานที่แรกที่ทำให้เราได้เจอกัน”
“ตะ... แต่มันไม่ได้เป็นความทรงจำที่ดีเลยนะคะ คุณหมอ... นอนกับเพียงเพราะคิดว่าเพียงเป็นอีตัว...” คนพูดเสียงสะอื้นขึ้นจมูก
เขาอมยิ้มและดึงร่างสั่นเทิ้มเข้ามาสวมกอด มือใหญ่ลูบแผ่วเบาที่สะท้านนั้นแผ่วเบาอย่างอ่อนโยน อ่อนโยนจนไม่น่าเชื่อว่าเขาจะทำเช่นนี้ได้
“แต่อีตัวคนนั้น... ก็ทำให้ฉันลืมไม่ลงเลยนะ”
“คุณหมอก็แค่กลัวว่าเพียงจะท้อง...”
ชายหนุ่มดันร่างของเพียงออออกห่างเล็กน้อย สายตาจับจ้องดวงหน้างามที่ชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตานิ่ง ก่อนจะระบายยิ้มประหม่าออกมา
“ฉันยอมรับว่าตอนแรกน่ะฉันกลัวเธอท้องจริงๆ จึงยังตามไปวอแวด้
