“ไอ้เหี้ยโอ มึงจะแย่งกูแดกทำซากไรวะ อยากกินก็ไปซื้อเองดิ”
เฟียสผลักหัวโอเล่ออกจากแท่งไอศกรีมรสมะนาวที่ถือไว้ในมือ
ตอนนี้พวกผมออกมาเดินเล่นที่งานนิทรรศการที่โรงเรียนจัด แถมงานนี้ยังเปิดให้คนนอกเข้ามาร่วมด้วย
“ไม่ซื้อหรอก คิวยาว”
“อย่ามาเว่อร์ แค่มึงเดินไปก็ได้คิวแรกแล้ว”
จริงอย่างที่เฟียสบอกไม่มีผิด รู้สึกเหมือนทุกคนในนี้จะเกรงกลัวแก๊งของพวกผมมาก เรียกได้ว่าเดินไปจุดไหน จุดนั้นจะต้องโล่งทันทีก็ว่าได้
“กูอยากแย่งมึงแดกไง ทำไม มีปัญหา”
โอเล่แลบลิ้นปลิ้นตาจนเฟียสเกือบจะถอดรองเท้าออกมาตีกระบาล
“พอเลย ๆ ไอ้สองตัวนี่ อยู่ด้วยกันทีไรกัดกันซะยิ่งกว่าหมา”
พายุรีบร้องปรามก่อนที่สงครามจะเกิด
“เฮ้ย! กูอยากเล่นปาโป่งตรงนั้นว่ะ”
พายุตาลุกวาวเป็นประกายรีบดึงแขนผมให้วิ่งตามไปยังร้านเครื่องเล่นที่มีลูกโป่งเรียงกันจนเต็มช่องไม้ขนาดใหญ่
“เอามา 100 ดอกครับ”
“โห ไอ้พายุ มึงจะปาเอาบ้านเอารถเลยรึไงตั
