“เห้ยไอ้คิงส์! พอแล้ว เดี๋ยวก็เมาหรอก”
เสียงไอ้สายฟ้าเพื่อนรักของผมร้องปรามขณะที่ผมเอาแต่ยกแก้วเหล้าดื่มอย่างบ้าคลั่งที่บ้านของมัน
“กูจะทำไงดีวะ ภีมเขาไม่ใจอ่อนให้กูเลยว่ะ”
ผมเอามือกดขมับตัวเองแรง ๆ อย่างคนคิดไม่ตก
“จะว่าสงสารกูก็สงสารหรอกนะ แต่กูก็อดสมน้ำหน้ามึงไม่ได้จริง ๆ เห้ออ!!” มันว่าพร้อมกับยกเหล้าขึ้นกระดกเช่นกัน
“มึงรู้มั้ย คนเราแม่งน่ากลัวมากที่สุดตอนไหน ตอนที่หมดความอดทนยังไงล่ะ ตอนที่เขารู้ว่าเขาไม่จำเป็นต้องมานั่งทนกับอะไรแบบนี้เลย ไม่จำเป็นต้องทำอะไรให้หัวใจตัวเองต้องเจ็บซ้ำ ๆ พอถึงวันนั้นนะเว้ย อะไรก็ฉุดไม่อยู่ เขาจะไม่ฟังไม่อะไรทั้งนั้นเพราะไม่ทนอีกต่อไปแล้วไง”
“เออ กูรู้แล้วว่ากูผิด มึงเลิกซ้ำเติมกูได้มั้ยวะ แค่นี้กูก็จะตายอยู่แล้ว”
ผมพูดก่อนจะยกเหล้าขม ๆ กระดกเข้าปากรวดเดียวหมดซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่ง…
“อ้าวว พี่คิงส์ ลมอะไรหอบพี่มาถึงที่นี่ได้เนี่ย” เสียงไอ้ตัวแส
