วันนี้ก็เหมือนทุกวันที่ผ่านมา ผมใช้ชีวิตอย่างปกติทุกอย่าง คงดูเหมือนผมเข้มแข็งสินะ แต่เปล่าเลย ผมไม่ได้เข้มแข็งเลยซักนิด ผมแตกสลายมานับครั้งไม่ถ้วนและประกอบมันใหม่เป็นล้าน ๆ ครั้ง แต่สุดท้ายผมก็ยังเป็นไอ้ขี้แพ้ที่ไม่สามารถหลุดพ้นจากวงโคจรนี้ได้เลย
แกร๊ก!!
ครืดดด!!
ประตูห้องถูกไขออกก่อนจะถูกผลักเข้ามาปรากฏร่างของเพื่อนซี้ที่แต่งตัวมิดชิดจนเห็นแต่มือ
“เห้อออ!! กว่าจะหลบมาได้”
พายุดึงหมวก ดึงแมสก์ และแว่นตาออกจากตัวพร้อมกับรูดซิปเสื้อแขนยาวออกและโยนทุกอย่างในมือลงโซฟาด้วยใบหน้าเหนื่อยหอบ
“เป็นยังไงบ้างพายุ”
ผมรีบวางหนังสือการ์ตูนในมือแล้วเดินมาเทน้ำส่งให้เขา
“กูจะเป็นประสาทตาย พี่คิงส์แม่งเอาจริงว่ะ เค้นคำตอบจากกูอย่างเอาเป็นเอาตาย ดีที่กูไหวพริบดีเลยรอดมาได้”
“เขายังไม่เลิกตามหาเราอีกหรอ?”
“เหอะ ฝันไปเถอะ ถ้าไม่เจอมึงเขาไม่ล้มเลิกง่าย ๆ หรอก มึงรู้ปะเขาเรียกพวกกูเข้าไปเค้นคำตอบเกือ
