ผมนั่งไม่ติด เอาแต่เดินวนไปวนมาอยู่รอบห้องอย่างร้อนใจ พายุออกไปนานเกือบ 2 ชั่วโมงแล้ว แต่ป่านนี้ยังไม่ติดต่อกลับมาเลย ผมควรทำยังไงดีครับ ควรโทรแจ้งตำรวจดีมั้ย?
ครืดดดด!!
ทันใดนั้นเสียงประตูที่ถูกเปิดออกก็ปลุกผมให้ตื่นจากความคิดทั้งหมด
“พายุ เป็นยังไงบ้าง”
ผมรีบวิ่งหน้าตั้งเข้าไปหาพายุที่เปิดประตูเข้ามาด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนัก
“เกิดอะไรขึ้นพายุ ทุกคนปลอดภัยดีใช่มั้ย”
ผมเขย่าแขนถามคนตรงหน้าอย่างร้อนใจเมื่อเขาเอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา
“อื้อ ทุกคนปลอดภัย ยกเว้นแต่…พี่คิงส์”
“ห้ะ!? พี่คิงส์เป็นอะไรหรอ”
หัวใจผมตกไปอยู่ตาตุ่มเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“กูว่ามึงไปดูกับตาเลยดีกว่า”
พายุพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินนำผมมาขึ้นรถ
ระหว่างทางผมร้อนใจจนแทบนั่งไม่ติด ขนาดพายุเหยียบจนมิดเข็มไมล์แต่มันยังไม่ทันใจอย่างที่ผมต้องการ
พายุพาผมมาที่โรงพยาบาลก่อนจะขึ้นมาที่ชั้น 12
ตอนนี้ทั้งพี่สายฟ้า โอเล่ แล้วก
