“ฉันขอโทษที่งี่เง่าใส่คุณมาตลอด” หญิงสาวพูดพลางเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างแน่วแน่ “แต่ตอนนี้ฉัน...พอมีเวลาอยู่กับตัวเอง ฉันถึงได้รู้ว่าฉันไม่เคยหยุดรักคุณเลย ตอนแรกที่ปฏิเสธไปเป็นเพราะฉันคิดว่าคุณอาจจะเบลอเพราะเพิ่งฟื้น อาจจะพูดเพราะต้องการรับผิดชอบเรื่องลูกแต่ไม่ได้รักฉันขริงๆ ฉันไม่กล้าให้ความหวังตัวเอง ฉันกลัวว่าหลังจากนั้นพอคุณรู้แล้วว่าตัวเองพูดอะไรออกไป คุณจะเข้ามาบอกฉันว่า ‘ขอโทษด้วยนะซี แต่ฉันแค่เพ้อเพราะพิษบาดแผลน่ะ’ ฉัน...ฉันรับมันไม่ได้หรอกถ้าคุณจะทำอย่างนั้น ฉันถึงไม่เชื่อว่าคุณ...” หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอ “...รักฉันจริงๆ”
ตลอดระยะเวลาที่เธอสารภาพ หญิงสาวได้แต่ก้มหน้านิ่ง จึงไม่ทันได้เห็นสีหน้าอันหลากหลายของแอชตัน ว่าเขาตะลึงงันมากเพียงใดกับคำสารภาพนั้นของหญิงสาว
สริตาพูดจบก็ไม่กล้าสบตากับเขาอีกต่อไป หัวใจหวาดหวั่นเพราะกลัวว่าเขาจะไม่เชื่อเธอสิ่งที่เธอพูดและเธอก็คิดไม่ออกว่าจะทำอย่
