“อะ...นายเหรอ?” ฉันจ้องหน้ามันอย่างสุดประหลาดใจ แล้วกระซิบถามด้วยใจร้อนรน...
เจ้าเสือโคร่งส่งเสียงคำรามแผ่วเบา สะบัดหางอย่างเริงร่า ก่อนจะสวมกอดฉันแน่น ลมหายใจอุ่นซ่านบ่งบอกถึงอารมณ์อันหนักหน่วง “อ่าห์...”
“อืมม อืออ นายเอง นายใช่มั้ย ไทเกอร์ เสือน้อยของฉัน ฉันขอโทษนะที่จำนายไม่ได้” ฉันสวมกอดร่างใหญ่ตอบด้วยความคิดถึง ลูบไล้ไรขนอ่อนนุ่มงดงามอย่างเอ็นดูและรักใคร่ “นึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว โอวว ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอกันอีก”
เจ้าเสือโคร่งคำรามเบาๆ ก้มลงจูบซบทรวงอกของฉันอย่างเว้าวอน ฉันลูบหัวของมันอย่างเย้าหยอก ลูบรอยแผลที่โดนยิงอย่างทนุถนอม
“นายคงคิดถึงฉันมากสินะ” ฉันกระซิบกระซาบ “หลายวันมานี้ฉันได้กลิ่นสาปเสือมาตลอด อย่าบอกนะว่านายมาเฝ้าดูฉันตั้งแต่วันแรกที่ฉันมาที่นี่”
เจ้าเสือโคร่งผงกหัวขึ้นเพื่อจะมองหน้าฉัน คำรามในลำคอ สะบัดหางยาวไปมา ดวงตาคมดุแฝงความลุ่มหลงคลั่งไคล้อย่างเห็นได
