หนึ่งเดือนต่อมา
งานแต่งงานของลภัสและจัสมินถูกจัดขึ้นที่โรงแรมขนาดใหญ่ ทั้งแขกและญาติผู้ใหญ่ล้วนมาจากฝั่งของลภัสทั้งนั้น อบอุ่นหัวใจมาก จัสมินในตอนนี้ไม่ได้รู้สึกว่าเธอเป็นเด็กกำพร้าที่มีแค่น้องมาตลอดทั้งชีวิตเลย
“ขอบคุณมากนะคะคุณแม่ มินกราบขอบคุณที่คุณแม่ให้โอกาส ขอบคุณที่เมตตามินนะคะ”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก แม่ต่างหากที่ต้องขอโทษเธอ” ลัลนามองลูกสะใภ้ในชุดเจ้าสาวที่เคียงข้างบุตรชายของท่านด้วยสายตาอบอุ่น
“แม่ขอโทษภัส ขอโทษมินสำหรับที่ผ่านมาด้วยนะลูก จากนี้แม่ขอให้ลูกสองคนมีความสุข มีหลานให้แม่อุ้มหลายๆ คนนะ” ลภัสยิ้มกว้างเช่นเดียวกับคนที่อยู่ในชุดเจ้าสาวที่ระบายรอยยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
“ขอบคุณนะครับคุณแม่ ขอบคุณที่ทำให้ผมเกิดมา ขอบคุณที่เลี้ยงดูลูกคนนี้เป็นอย่างดี ผมรักคุณแม่นะครับ ผมกับมินขอดูแลคุณแม่ตลอดไป” ได้ยินแค่นั้นคนแก่ก็น้ำตาใหล ทิฐิที่เคยมีมาบัดนี้มันหายไปจนหมดสิ้น หลังจากที่คิดไ
