บำเรอรักคนไร้หัวใจ

เส้นขนาน...2

สองวันต่อมา...

ช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนเจ็บปวดสำหรับศิริกัญญา เธอตั้งใจว่าวันนี้เธอจะคุยกับเขาให้รู้เรื่อง เธอไม่รู้ว่าเขารู้หรือเปล่าว่าเธอรู้เรื่องที่เขาจะแต่งงานแล้ว แต่ถ้าเขารู้แล้วแต่เขาไม่บอกเธอ นั่นแสดงว่าเขานั้นเห็นแก่ตัวมาก ความคิดในหัวของศิริกัญญาวนเวียนแต่เรื่องเขา เธอไม่อยากสูญเสียเขาไป แต่เธอก็ไม่สามารถอยู่เป็นมือที่สามของครอบครัวเขาได้ ถ้าเธอรักเขาจริง เธอควรจะจบทุกอย่างตั้งแต่วันนี้เพื่อตัวเธอและตัวเขาเอง

“ขอคุยด้วยหน่อยค่ะ” วันนี้ศิริกัญญามาแปลก ปกติเธอจะยิ้มหวานให้เขาทันทีที่เห็นหน้า แต่มาวันนี้เธอกับทำหน้าจริงจังอย่างที่เธอไม่เคยทำมาก่อนเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

“ได้สิ ว่ามาเลย” แม้ว่าอยากจะเชยชมร่างบางที่เขาคิดถึงแค่ไหน แต่ด้วยสีหน้าของเธอ เขาก็ควรจะปล่อยให้เธอได้ทำตามที่เธอต้องการก่อน

“คุณองศากำลังจะแต่งงานใช่มั้ยคะ” ศิริกัญญาต้องกลืนก้อนความเจ็บปวดเอ่ยถามออกไป เพราะอยากรู้คำตอบจากปากเขา

“ใช่” คำตอบอันหนักแน่นและไม่มีคำอธิบายต่อมันทำให้หญิงสาวใจสลายยิ่งกว่าเดิม เขารู้ทั้งรู้ว่าเขากำลังจะแต่งงาน แต่เขาก็ยังมาวุ่นวายกับเธออีก จิตใจของเขาทำด้วยอะไร

“แล้วคุณยังจะนัดกัญญามาพบคุณอีกเหรอ” ศิริกัญญาเกินกว่าจะอดทนแล้ว เขาเลวกว่าที่เธอคิดเยอะ ทำไมเขาต้องทำร้ายจิตใจของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ด้วย

“ก็ใช่ไง ฉันยังไม่แต่งฉันมีสิทธิ์ทำอะไรได้ตามใจฉันต้องการ แล้วถ้าฉันแต่งงานแล้ว ฉันคงไม่มาพบกับเธออีกอยู่แล้ว” องศาทำราวกับว่าเขาสามารถสลัดเธอได้ทันทีโดยไม่รู้สึกอะไร

“กัญญาว่าเราอย่ามาเจอกันอีกเลยค่ะ ให้ถือว่าครั้งนี้เป็นการร่ำลาจากนางบำเรอคนหนึ่ง” ศิริกัญญาฝืนใจเอ่ยออกไป เธอเจ็บเหลือเกิน เธอไม่เคยคิดเลยว่าวันนี้เธอจะต้องเป็นคนบอกลาเขาเอง

“ก็ได้ ถ้าเธอเลือกแบบนั้น ฉันก็คงไม่ขัดอะไร” แม้ว่าจะรู้สึกเสียดายในตัวหญิงสาว แต่เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาจะรั้งเธอไว้ และที่สำคัญเขาก็รู้ตัวดีว่าเขาไม่มีวันให้สถานะอื่นเธอได้ มีเพียงสถานะเดียวเท่านั้นที่เขาให้ได้ นั่นก็คือนางบำเรอ

“ถ้างั้นกัญญาลานะคะ” ศิริกัญญารีบเอ่ยคำลาก่อนที่ทำนบน้ำตามที่เธอกลั้นไว้มันจะไหลออกมา

“นี่เงิน ขอบคุณสำหรับทุกอย่างแล้วกัน” องศาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ก่อนจะรีบเซ็นเช็คและส่งมันให้กับศิริกัญญา หญิงสาวจึงรับมันไว้แล้วส่งคีย์การ์ดคืนให้เขา ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากเพนท์เฮ้าส์สูดหรู เธอไม่ยอมเอ่ยคำลาสักคำ ด้วยกลัวว่าเธอจะไม่สามารถควบคุมความรู้สึกของตนเองได้ ในขณะที่องศาได้แต่ปล่อยหญิงสาวไป แม้ว่าใจจะไม่อยากเสียเธอไป แต่เขาและเธอก็ไม่มีวันเดินเคียงข้างได้ เพราะเขาและเธอมันต่างกันเกินไป