End of love : สิ้นสุดทางรัก

EP.2

"แล้วที่เธอมาวันนี้มาเพื่อรับผิดชอบหรอ?"

ฉันเงยหน้ามองคุณสายฟ้าอีกครั้งหลังจากที่เราเงียบกันไปเกือบนาที คุณสายฟ้ามองฉันพลางเลิกคิ้วอย่างรอคำตอบขณะที่ฉันก็กำมือแน่น

"ค่ะ คือฉันรู้ว่าเงินมันมากมากจนชาตินี้ฉันก็ไม่รู้ว่าจะหามาจากไหนแต่..แต่ฉันขอร้องฉันไม่ต้องการให้แม่เข้าคุก"

"จะหาเงินมาคืน?"

"ค่ะ อาจจะนานหน่อยแต่ฉันต้องหามันมาคืนให้ได้"

"เธอแค่ให้พ่อเธอกลับมารับความผิดและขึ้นศาลก็จบแล้วไหม?"

"แม้แต่แม่ยังไม่รู้เลยค่ะว่าพ่อไปไหน" คุณสายฟ้าเลิกคิ้วพร้อมกับหัวเราะเบาๆซึ่งนั้นทำเอาฉันทำตัวไม่ถูก เขาคิดว่าฉันกำลังโกหกเขาหรอ? "ฉันไม่ได้โกหกคุณนะคะคุณสายฟ้า!"

"คุณสายฟ้า.." เขาถ้วนคำเบาๆพร้อทกับเท้าแขนสบตากับฉันนานเป็นนาทีซึ่งฉันก็จ้องกลับแม้จะกลัวสายตาที่เต็มไปด้วยความดุดันตรงหน้าขนาดไหนก็ตาม "เธออย่าพูดเหมือนมันง่ายที่ต้องไว้ใจลูกของคนโกงบริษัทนานถึงห้าปีสิ"

"ฉันไม่ได้พูดให้คุณไว้ใจแต่ฉันขอแค่โอกาส..ฉันไม่ต้องการให้แม่เข้าคุกจริงๆ"

"เธอต้องการนั้นนี่ทั้งๆที่ตัวเองไม่มีพาวเวอร์อะไรเลย เธอทั้งโนเนมและไม่มีใครรู้จักเธอคิดว่าเงินห้าสิบล้านมันมีค่าแค่บาทสองบาทรึไง?"

ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันด้วยความกลัวหลังจากที่คุณสายฟ้าถามกลับมาแบบนั้น เขาใช้นิ้วลูบไปตามริมฝีปากตัวเองที่กำลังเหยียดยิ้มอย่างขบขันอยู่

"เธอรู้ไหมว่าหลังจากเรื่องมันแดงแล้วบริษัทเกิดความเสียหายอะไรตามมาอ่อ...เธอคงไม่รู้เพราะเธอเป็นแค่เด็กน้อย"

"ฉันขอโทษที่ฉันเป็นแค่เด็กฉันยอมรับเรื่องนั้นแต่..มันไม่มีทางไหนที่คุณจะให้โอกาสฉันเลยหรอคะฉันขอร้องฉันจะหาเงินมาให้คุณจริงๆ"

"ตลกดี เธอคิดว่าถ้าผมเอาเงินห้าสิบล้านมาทิ้งไปกับคำขอร้องมันดูคุ้มไหม?"

มันไม่คุ้มแน่ฉันรู้คำตอบนั้นดีแม้ไม่ได้เป็นนักธุรกิจ ฉันมองคุณสายฟ้าด้วยสายตาอ้อนวอนขณะที่เขาก็มองมาที่ฉันด้วยสายตานิ่งเรียบคุณสายฟ้ามองฉันนานหลายนาทีก่อนเขาจะเอื้อมมือมาหยิบข้อมูลการยักยอกเงินไปดู

"จริงๆผมสงสารนะที่เธอกับแม่ต้องมารับเคราะห์ แต่ผมกลับรู้สึกดี.." คนตรงหน้าว่าอีกครั้งและวางเอกสารลง "ใครทำอะไรไว้ก็ต้องได้รับผลไม่เว้นแม้แต่พวกเธอ"

ฟึบ..

คุณสายฟ้าเลิกคิ้วมองฉันทันทีที่ฉันยกมือไหว้เขาทั้งน้ำตา

"ฉันไม่มีทางแล้วจริงๆ ฉันขอร้องล่ะค่ะอึ่ก.." ฉันกลืนก้อนฝืดๆลงคอและมองคุณสายฟ้าทั้งน้ำตา "จะให้ฉันทำอะไรก็ได้แต่อย่าจับแม่ฉันเลยให้ฉันเข้าคุกแทนแม่ก็ได้"

ตอนนี้ฉันต้องทำอะไรฉันก็ทำทั้งนั้นที่มันจะไม่ทำให้แม่เข้าคุก แม่ทั้งป่วยและเธอดูเครียดเกินกว่าจะรับไหวและฉันอยู่ไม่ได้หากไม่มีแม่

"มากกว่านี้สิ" ฉันเงยหน้ามองคุณสายฟ้าที่เพิ่งบอกแบบนั้นซึ่งเขาก็ยกยิ้มอย่างพอใจ "ผมอยากให้เธอขอร้องผมอีก"

เขาว่าพร้อมเอนหลังมองฉันเหมือนกำลังดูการแสดงอะไรสักอย่างแต่นั้นกลับไม่ทำให้ฉันอาย ฉันกำมือแน่นและลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินอ้อมโต๊ะไปหาเขาที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ คุณสายฟ้ามองฉันที่กำลังนั่งคุกเข่าลงที่พื้นอย่างไม่มีศักดิ์ศรี..ฉันไม่สนมันกินไม่ได้

"ให้ฉันกราบก็ได้ถ้ามันทำให้คุณไม่จับแม่ฉัน"

ฉันพูดด้วยเสียงที่พยายามไม่ให้มันสั่นพร้อมกับคุณสายฟ้าที่หันมามองด้วยรอยยิ้ม

"เอาสิ..."

ฉันสบตากับเขาที่กำลังมองฉันอย่างท้าทาย ฉันพนมมือขึ้นช้าๆและค่อยๆก้มลงไปหาพื้นเพื่อกราบเขาตามที่เขาต้องการ

หมับ..

สิ่งที่ฉันกำลังจะทำหยุดไปทันทีที่มือใหญ่ช้อนลงมาจับที่มือฉันและดึงมันขึ้น ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาทันทีก่อนดวงตาจะเบิกกว้างด้วยความตกใจเพราะตอนนี้ใบหน้าของคุณสายฟ้ามันก้มลงมาใกล้ฉันมาก...เราใกล้กันจนฉันรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่กำลังรดใบหน้าตัวเอง

"เธอนี่ไม่มีศักดิ์ศรีเลยนะ"

"ฉันไม่สนศักดิ์ศรีมันไม่ได้ช่วยให้แม่ฉันรอดคุก"

"ฮึ..งั้นผมจะให้โอกาสเธอ"

"คะ?? จะจริงหรอ??"

"ใช่..แต่ผมต้องการให้เธอยืนขึ้น" ฉันมองหน้าคุณสายฟ้าอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ยอมลุกขึ้นยืน เขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าและยกยิ้มอีกครั้ง "ห้าสิบล้าน..ผมควรจะได้อะไรบ้างนะ"

"ฉันจะรีบหาเงินมาคืน"

"ไม่ทันใช้หรอก" คุณสายฟ้าขัดและมองฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ "ผมจะเป็นแหล่งหาเงินให้เธอเอง"

"...คือยังไงหรอคะ"

"ถ้าเธอไม่อยากให้ผมเปลี่ยนใจไม่เอาแม่เธอเข้าคุกเธอต้องถอดเสื้อผ้าออก"

ฉันมองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา คุณสายฟ้ามองฉันและยิ้มอย่างพอใจ

"ทำไมต้องถอดคะ.." ฉันกลั้นใจถามเสียงเบาแม้เริ่มจะรู้ในสิ่งที่เขากำลังสื่อแล้วก็ตาม

"เพราะผมต้องเช็คของก่อนตัดสินใจไง"

"คงจะยากไปสินะ"

"มะไม่.."

"งั้นก็ถอด อีกห้านาทีผมต้องเข้าประชุมอีก"

เขาว่าพร้อมยกนาฬิกาขึ้นดูขณะที่ฉันก็ได้แต่ยืนเก้ๆกังๆ ฉันหลบตาแน่นเก็บความน่าอายไว้ภายในและเอื้อมมือขึ้นจับที่ชายเสื้อตัวเองแต่..มือมันสั่นมากจนฉันรู้สึกได้

ฟึ้บ..

"ผมให้เวลาคุณคิดถึงพรุ่งนี้ผมจะให้คนไปรับมาให้คำตอบผมในตอนบ่าย"

"คะคุณ.."

"ผมเลทแล้ว"

ฉันมองคุณสายฟ้าที่รีบเดินออกไปอย่างทำอะไรไม่ถูก นั้นมันไม่ใช่ว่าเขาเปลี่ยนใจแล้วนะ เขายังไม่เปลี่ยนใจแน่ใช่ไหม...ฉันยืนนิิ่งพลางส่ายหน้าไปมาเพราะคิดหนัก ข้อเสนอที่เขายื่นให้มันเท่ากับว่าฉันต้องเอาตัวเข้าแลก แน่อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนั้น

.

.

"จริงๆหรอ? เขายื่นข้อเสนอให้แกเป็นเด็กเขาเนี้ยนะ?"

"ไม่ใช่แบบนั้นอย่าพูดดังสิ"

ฉันบอกตาลและมองเธอที่กำลังมองฉันด้วยสายตาเครียดๆไม่ต่างกัน ตอนนี้ตาลมันเพิ่งเลิกเรียนช่วงเช้าฉันเลยแวะเข้ามาคุยกับมันก่อนไปหาแม่ที่โรงบาลเรากำลังนั้งอยู่ที่ร้านน้ำปั่นใต้คณะที่ตาลเรียน

"งั้นเขาให้มึงขายตัวให้เขา?"

"เฮ้อ..เอาเถอะจะคำไหนก็คงไม่ต่าง"

"ใช่สิจะไปต่างได้ไง" ตาลตอบพร้อมกับส่ายหน้าไปมา "มึงไม่มีเงินเก็บเลยหรอ?"

"ถึงมีมันก็ไม่ถึงห้าสิบล้านไหมล่ะ"

"กูก็ถามโง่เนาะ"

"กูไม่รู้จะทำไงดี"

พรึ่บ!

"น้ำได้แล้วจ่ะ เลิกทำหน้าเครียดกันสักทีได้ไหมย่ะพวกแกเป็นพวกหน้าสวยแต่จนกันหรอทำหน้าเครียดเรื่องเงินอยู่ได้"

เราสองคนเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนของตาลที่เป็นสาวสองตาลเพิ่งแนะนำให้ฉันรู้จักเมื่อกี้

"มึงมาสักทีพวกกูจะได้ปรึกษา" ตาลว่าก่อนมองฉันอีกครั้งว่าสามารถพูดเรื่องนี้เลยได้ซึ่งมันคุยให้ฟังแต่แรกแล้วว่าเช็กกี้ไว้ใจได้ไม่เอาไปพูดอะไรต่อหรอก "เห็นมึงคลุกคลีกะพวกวงในหรอกนะ"

"เรื่องอะไรว่ามาเถอะตอนนี้ไม่มีอะไรพีคเท่ากูกำลังนั่งคุยกับลูกสาวคนที่โกงคุณสายฟ้าแล้ว"

เช็กกี้พูดติดตลกและมันเป็นตลกร้ายสำหรับฉันแต่ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรได้แต่ยิ้มตอบไป

"ก็เรื่องคุณสายฟ้านั้นแหละ มึงมีอะไรแนะนำไหม?"

"จะเอาด้านไหนล่ะเรื่องการทำงาน? เรื่องความรัก? เรื่องทั่วๆไป?"

"เรื่องผู้หญิง" ฉันพูดขึ้นทันทีและนั้นทำเอาเช็กกี้หรี่ตาใส่

"ฉันคิดไว้อยู่แล้วว่าหล่อนต้องร้ายแม่สาวน้อย ทำไมคะคิดจะใช้หนีด้วยการทำให้เขาหลง?"

"ก็..มีอะไรแนะนำไหมล่ะ?"

เช็กกี้และดูดน้ำเหมือนเตรียมความพร้อม

"ก็อย่างที่ว่าเขาดังและรวยมากแถมยังโสด อันนี้เท่าที่ดูข่าวนะเขาเปลี่ยนผู้หญิงบ่อยแต่ผู้หญิงส่วนมากที่เขาควงจะสเปคแบบหล่อน" ฉันเลิกคิ้วขณะที่เช็กกี้ก็เบ้ปากมองฉัน "อืมแบบหล่อนแหละสเปคเขาเลยตัวเล็กน่ารักนมใหญ่"

"แล้วเขาใช้เวลานานขนาดไหนกว่าจะเปลี่ยนผู้หญิง?" ตาลถามให้ขณะที่ฉันก็พยักหน้า

"สองไม่ก็สามอาทิตย์ไม่เกินนี้อ่อมันก็มีบางช่วงที่เขาเงียบไปเลยนะ"

"ช่วงไหน?"

"ช่วงที่เขาทำงานไงเช่นช่วงนี้ยิ่งมีเรื่องโกงเขายิ่งเงียบ" เช็กกี้ว่าพร้อมดูดน้ำอีกครั้งก่อนจะเลิกคิ้วพร้อมกวักมือเหมือนมีเรื่องจะพูดอีก "แต่ถึงนางจะเบื่อเร็วแต่พวกผู้หญิงที่เขาควงนี่เขาเปย์ทุกคนนะคะแบบบางคนถ้านางโอเคเขาถอยรถให้เลยนะ!"

"เขาให้ขนาดนั้นเลยหรอ?"

"เขาชอบให้อ้อนผู้หญิงที่อยู่กับเขาต้องเอาใจเก่งไม่งั้นเขาจะให้หรอเงินอ่ะ" เช็กกี้ว่าพร้อมยิ้มก่อนเธอจะมองฉัน "ถ้าเธออยากใช้หนี้ด้วยวิธีนี้เรื่องสเปคเธอได้แต่สิ่งสำคัญคือเธอต้องอ้อน...เอาใจเขาเข้าใจเขาเวลาเขาทำงานรับรองเงินห้าสิบล้านเขายกหนี้ให้แน่"

"นี่มึงจะบอกเพื่อนกูว่าเพื่อนกูต้องอ่อยให้หลงแล้วปอกลอกมาเนี้ยนะ"

"มึงคุณสายฟ้าใครๆก็อยากได้เขาทั้งหล่อและรวยคบเขามีแต่ได้กับได้" เช็กกี้ว่าและหันมองฉันอีกครั้ง "จริงๆน่ะเขาเล่นพวกเธอทั้งบ้านได้แต่เขาแค่ไม่ทำคิดเอาว่าเขาสนใจหล่อนขนาดไหน"

"ขอบคุณนะที่แนะนำ"

"จ้า"

"มึงนี่เหมือนไปอยู่ใต้เตียงเขาอ่ะ" ตาลแซะเช็กกี้และมองอย่างกวนๆซึ่งเช็กกี้ไม่ได้สนเลยแม้แต่นิด เธอยกยิ้มและเหลือบมองพวกฉันอย่างเป็นต่อ

"โลกมันหมุนไปทุกวันนะมึงจะมางมอยู่ที่เดิมไม่รู้เรื่องราวได้ไง"

ก็จริงอย่างที่เช็กกี้บอก โลกมันหมุนไปทุกวันหากฉันไม่ทำอะไรทุกอย่างคงได้พังกันหมดและฉันก็เป็นคนพูดเองว่าฉันจะทำทุกอย่าง..

ฉันกลับมาโรงบาลอีกครั้งและคุยกับแม่ที่ไม่ค่อยจะคุยกับฉันมากเท่าไหร่ปกติแม่สดใสและยิ้มง่ายแต่มันไม่ใช่ในตอนนี้..เธอเหมือนเครียดอยู่ตลอดเวลา ฉันโทรหาพ่ออีกครั้งในคืนนั้นแต่ก็เหมือนเดิมเขาไม่รับนั้นแปลว่าเขาทิ้งฉันกับแม่ไว้ข้างหลังแล้วจริงๆ ฉันนั่งมองท้องฟ้าบนชั้นดาดฟ้าของโรงบาลเพราะคิดไม่ตกในเรื่องของวันพรุ่งนี้ยอมรับว่ากลัวแต่นั้นดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้