EP.5
2009 Words
"ผมแค่อยากรู้ว่าแผนของโปรเจคนี้จริงๆคืออะไร"
พนักงานทั้งห้องประชุมต่างพากันเลิ่กลั่กมองผมทันทีที่ผมถามไปแบบนั้นพวกเขามองหน้ากันยังกะเด็กๆเวลาโดนครูสุ่มถามคำตอบ..ผมถอนหายใจและส่ายหน้าไปมาช้าๆพร้อมวางเอกสารลงที่โต๊ะพร้อมมองผู้เสนอโปรเจคด้วยสายตานิ่งเรียบ
"ไม่ได้เรื่อง ต่อให้ดึงดาราเบอร์ใหญ่ขนาดไหนมาก็พังผมสรุปโปรเจคพวกคุณให้ได้แค่นี้จะทำใหม่มาเสนออีกรึจะพับมันเก็บไว้ก็แล้วแต่เลย"
ผมลุกจากเก้าอี้พร้อมเดินออกมาจากห้องประชุมทันทีพร้อมกับพี่นิดที่เดินตามหลังมาติดๆ เธอเช็คตารางผมในแล็ปท็อปขณะที่ผมก็ยกแขนขึ้นดูนาฬิกา..มันจะเที่ยงแล้วทำไมไอรีนยังไม่โทรมาอีก
"คุณสายฟ้าคะเที่ยงนี้ไม่มีนัดทานข้าวค่ะ"
"ไอรีนได้ติดต่อมาไหม?" พี่นิดเลขาของผมพยักหน้าและสไลด์หน้าจอไลน์ที่ไอรีนส่งมามันเป็นรายการสิ่งที่เธอเอามาหักลบหนี้สิน..
"พี่คิดยอดเงินให้แล้วนะคะทั้งหมดสี่แสนสามหมื่นสอง.."
"ผมไม่สนใจยอดเงินโง่ๆนั้นผมสนใจแค่เธอได้บอกไหมว่าจะหายหัวไปไหน?"
พี่นิดหยุดยืนทันทีที่ผมหันไปถามด้วยแววตาดุดันจนพนักงานคนอื่นๆที่เดินผ่านไปมาหันมองพวกเรา ผมถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด
"น้องไอ..เอ่อคุณไอรีนไม่ได้แจ้งค่ะ" พี่นิดเปลี่ยนคำพูดตัวเองทันทีที่ผมมองด้วยแววตานิ่งเรียบ ผมพยักหน้าและหันเดินมาขึ้นลิฟท์ "คุณสายฟ้าจะออกไปทานข้าวเลยไหมคะ?"
"ไม่ โทรหาไอรีนให้เธอไปซื้อข้าวมาให้ผมเที่ยงนี้ผมอยากกินข้าวกล่อง"
"แต่คุณไอรีนไม่น่าจะไปไหวขนาดนั้น..."
"ผมก็ไม่ใจร้ายถึงขนาดให้เธอเดินไปซื้อหรอก อย่าคิดว่าผมใจร้ายนักเลยพี่นิด"
ผมว่าเสียงเรียบพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมากดเช็คนั้นเช็คนี่ไปเรื่อยและก่อนที่ผมจะออกจากลิฟท์เข้าชั้นของตัวเองก็หันมองพี่นิดอีกครั้ง
"อ่อ ฝากบอกเธอด้วยว่าผมต้องการข้าวก่อนเที่ยงครึ่ง"
"ทราบค่ะ"
พี่นิดก้มให้ผมก่อนประตูลิฟท์จะเลื่อนปิดผมเดินคลายปมเนคไทดมาตามทางก่อนจะชะงักและเลื่อนปมมันขึ้นตามเดิมและเดินไปส่องกระจกจัดให้มันเข้าที่เข้าทางอีกครั้งก่อนเดินกลับมาที่โต๊ะและเคลียร์กองเอกสารต่อรอคนมาส่งข้าว...
.
.
"อะไรนะคะก่อนเที่ยงครึ่ง?"
ฉันว่าพร้อมกับก้มมองนาฬิกาของโรงบาลตอนนี้มันเที่ยงสิบแล้วนะ!
(ใช่ คุณไอรีนต้องรีบแล้วนะคะ)
"แต่หนูไม่รู้ร้านที่เขาชอบเลยนะคะ"
(เดี๋ยวคนขับรถพาไปค่ะตอนนี้เขาน่าจะใกล้ถึงแล้ว)
"อ่อ ค่ะเอ่อเขากินอะไรหรอคะ?"
(คุณไอรีนไม่รู้หรอคะ?)
"เขาไม่ได้บอก.."
(คะน้าหมูกรอบไข่ดาวสุกๆค่ะ)
"โอเคค่ะ ขอบคุณนะคะ"
ฉันรีบบอกพี่นิดและเก็บของตัวเองใส่กระเป๋าทันทีขณะที่แม่กำลังนอนหลับอยู่ ดีนะที่แม่กินข้าวไปแล้วตั้งแต่สี่โมงครึ่งฉันรีบเดินไปเขียนโน้ตและแปะไว้ที่โต๊ะหัวเตียงก่อนจะรีบวิ่งลงบันไดมาที่ชั้นหนึ่งแม้จะยังเจ็บอยู่แต่ก็ต้องทนเพราะคำว่าเงินมันค้ำคอ ไม่นานรถก็ขับมาจอดเทียบฉันจึงรีบขึ้นและคนขับรถก็พามาร้านอาหารตามสั่งป้าแก่ๆคนนึงที่ดูใจดี...แปลกใจอยู่นะที่เขาไม่กินอะไรหรูๆแต่ไม่อยากถามเขาคงชอบแบบนี้
"แม่หนูนี่หน้าคุ้นมาเลยนะ
ป้าคนขายว่าขึ้นพร้อมยิ้มให้ฉันที่กำลังยิ้มตอบอยู่เพราะไม่รู้จะตอบยังไง
"สงสัยน้องเขาเป็นดาราแหละแม่สวยขนาดนี้
"แม่ก็คิดงั้น" ป้ากับลูกหันไปคุยกันเล่นทำเอาฉันได้แต่ยิ้มและลุกไปจ่ายเงินและวิ่งกลับมาที่รถพร้อมดูเวลาที่เกือบจะเที่ยงครึ่งแล้ว! "ขับเร็วกว่านี้ไม่ได้หรอคะ?"
"ก็อยากอยู่หรอกครับแต่รถมันติดนี่สิ"
ฉันถอนหายใจเสียงดังและมองทางอย่างวิตกหลังจากที่เราเลี้ยวเข้าทางถนนที่จะไปบริษัทแต่รถมันดันติด
"เดี๋ยวหนูลงตรงนี้แหละค่ะ"
"มันจะดีหรอครับ?"
พี่คนขับหันมาถามอย่างเป็นห่วงซึ่งฉันก็โบกมือไปมาและเปิดประตูลงวิ่งไปตามทางฟุตบาททันทีไม่นานฉันก็มาถึงทั้งที่ยังหอบฉันรีบขึ้นลิฟท์ไปที่ชั้นบนสุดก่อนจะวิ่งออกมาจากลิฟท์พร้อมกับหอบเสียงดัง
"คุณสายฟ้าคะ"
"ช้า" ฉันหอบหายใจและหันตามเสียง คุณสายฟ้านั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานขณะที่ตาก็ยังมองเอกสารที่กำลังตรวจอยู่ "เธอเลทไปสามนาที"
"รถมันติดนิคะ"
"สามนาทีหักสามร้อย.." ฉันเบิกตากว้างและมองเขาอย่างไม่พอใจ
"ไม่ได้นะคะนี่หนูก็วิ่งมาแล้ว!"
"หักที่เถียงอีกหนึ่งพัน"
ฉันเม้มปากมองคนตรงหน้าขณะที่เขาก็ปิดเอกสารและเอนหลังประสานมือมองฉันด้วยรอยยิ้มอย่างคนเหนือกว่า
"มองแบบนี้กำลังไม่พอใจผม?"
เขาถามเสียงเรียบขณะที่ฉันก็ได้แต่กำมือแน่นและค่อยๆกัดฟันยิ้ม
"หนูแค่คิดว่าคุณสายฟ้าเท่ห์มากเลยค่ะขนาดดุยังเท่ห์เลย..แต่อย่าดุหนูมากนักสิหนูกลัวนะ"
ถ้ามันต้องตอแหลมันก็ต้องตอแหลให้สุดแหละ
"หรอ...พอเธอกลัวแล้วน่ารักจริงๆนะ"
ฉันทำเป็นยิ้มเขินและเดินเอาข้าวกล่องมาจัดใส่จานและเดินกลับมาหาคุณสายฟ้าที่โต๊ะอีกครั้ง
"จะทานที่ไหนดีคะ?"
"ตรงนี้แหละ มาถอดเนคไทดให้ผมก่อน"
เขาว่าพร้อมกับหมุนเก้าอี้มาให้ฉันเดินไปหาได้ฉันจึงเดินเข้าไปหาและเอื้อมมือเตรียมจะปลดเนคไทดให้แต่เจ้าตัวดันเบี่ยงตัวออกและมองฉันด้วยสายตาไม่พอใจ เขาพยักหน้ามองที่ตักตัวเองและมองฉัน
"ตอนนี้ไม่เหมาะมั้งคะ"
"ผมเลือกเองว่าตอนไหนมันเหมาะไม่เหมาะ"
ฟึ้บ..
พอเขาพูดแบบนั้นมันคงไม่มีทางที่ฉันจะขัดเขาได้แล้วล่ะฉันขยับขึ้นนั่งบนตักเขาช้าๆเพราะยังเจ็บหน่วงๆอยู่ที่เอวตัวเองและทันทีที่ฉันขยับขึ้นนั่งเขาก็คว้าเอวฉันไว้ทันที
"อื้ออ อย่าบีบแรงนักสิคะแด๊ดดี้"
ฉันว่าเบาๆและมองคุณสายฟ้าด้วยสายตาอ้อนๆเพราะเขาไม่เบามือที่กำลังบีบเค้นสะโพกฉันเลยสักนิด..ฉันสบตากับดวงตาดุดันก่อนจะหลบสายตาและค่อยๆคลายปมเนคไทดพร้อมกับกัดปากตัวเองเมื่อมือใหญ่ลูบไล้เข้ามาภายในชายเสื้อฉัน
"ไหนว่าหิวข้าวไง ไม่ทานหรออื้ออ"
ฉันกำเนคไทดในมือแน่นเมื่อจู่ๆคนตรงหน้าก็เลื่อนมือเข้ามาใบบราและสกิดยอดอกฉัน ฉันเงยหน้ามองเขาก่อนจะขยับเข้าหาอย่างเสียวซ่าน
"แด๊ดดี้..ตัวหนูเหม็นนะหนูวิ่งจนเหงื่อออกอ่าา"
เขาเป็นบ้าอะไรเนี้ยมาหื่นตอนจะกินข้าวเนี้ยนะ! ฉันหลับตาจับพนังเก้าอี้ไว้แน่นหลังจากที่เขาเลิกเสื้อฉันขึ้นสูงและกดริมฝีปากลงมาหยอกล้อกับเต้านมทั้งสองข้างของฉัน มือใหญ่กอบกุมเต้าสวยของฉันไว้พร้อมกับบีบขย้ำสร้างความเสียวซ่านจนฉันหลุดครางหลายต่อหลายครั้ง
"ดะแด๊ดดี้..งื้ออหนูเสียว"
ฉันครางพร้อมส่ายหน้าไปมาอย่างห้ามไม่อยู่พลางก้มมองรอยแดงช้ำที่เขากำลังสร้างมันใหม่ทับรอยเก่าอย่างทำอะไรไม่ถูก คุณสายฟ้าเงยหน้าขึ้นมามองฉันและยกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะโน้มต้นคอฉันให้โน้มลงหาเขาก่อนเราจะสัมผัสที่ริมฝีปากกันช้าๆก่อนความเร้าร้อนที่มันเริ่มก่อตัวขึ้น ฉันขยับขึ้นนั่งคล่อมเขาดีๆพร้อมจูบตอบอย่างห้ามไม่อยู่ คุณสายฟ้าเป็นคนที่จูบเก่งเก่งมากจนฉันอ่อนระทวยไปหมด
จุ๊บ..
เราจูบกันนานหลายนาทีจนเกิดเสียงน่าอายแถมมือใหญ่ก็ยังคงบีบนวดไปตามเต้านมของฉันเหมือนกำลังบริหารมือตัวเองอยู่ส่วนฉันก็ทำได้แค่ครางอืออึ้งในลำคอและขยับลิ้นเล็กไปตามลิ้นร้อนที่กำลังนำสู่ความทรมารอย่างไม่คิดจะหยุดตัวเอง
ก็อคๆ
"คุณสายฟ้าคะ"
กึ่ก..
เสียงที่ดังจากหน้าห้องทำเอาฉันกับคุณสายฟ้าชะงัก เขาผละริมฝีปากออกพร้อมผละมือจากนมฉันฉันจึงรีบดึงเสื้อตัวเองลงและขยับลงจากตัวเขาอย่างรวดเร็ว ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆและหันไปจับหัวใจตัวเองที่กำลังเต้นแรงอยู่อย่างตื่นๆ
"เข้ามา"
"บ่ายนี้ท่านประธานเชิญไปพบนะคะ"
"พ่อกลับมาแล้วหรอ?" ฉันเลิกคิ้วและหันมองคุณสายฟ้าทันทีก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อตัวเองกำลังถือเนคไทดเขาอยู่ พี่นิดเหลือบมองฉันนิดๆก่อนจะพยักหน้าให้คุณสายฟ้า
"ค่ะท่านฝากบอกว่าหากมีประชุมก็เลื่อนไปก่อนขอพบคุณสายฟ้าก่อน"
"อืมขอบคุณมาก"
"ค่ะ"
พี่นิดออกไปแล้วจึงเหลือแค่เราสองคนพร้อมกับคะน้าหมูกรอบที่คุณสายฟ้าไม่ยอมแตะ ฉันเดินไปดึงจานข้าวมาขณะที่คุณสายตากำลังเซ็นเอกสารต่อไม่พูดอะไรสักอย่างหลังจากเราจูบกันไปนานขนาดนั้น...ข้าวก็ไม่แตะแล้วเรียกมาเพื่อ?
"คุณสายฟ้ากินข้าวหน่อยไหมคะ?"
"ผมไม่มีเวลาแล้ว เธอออกไปเลยก็ได้อย่าลืมขนของเข้าห้องผมล่ะ"
"เอ่อ.." ใครจะไปลืมล่ะ ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆและมองจานข้าวตรงหน้าอย่างเสียดาย..เขาไม่ยอมกินเลยทั้งที่ดูเพลียขนาดนั้น "ขออนุญาตนะคะ"
ฉันว่าเบาๆและจัดการตักข้าวไปป้อนเขาทำเอาคนที่กำลังเซ็นเอกสารอยู่ชะงักและหันมองฉันด้วยสายตานิ่งเรียบ
"ก็คุณสายฟ้าไม่มีเวลาตักข้าวนิคะไม่ใช่ไม่มีเวลาเคี้ยว เคี้ยวไปเซ็นไปก็ได้นิ"
"นี่เธอกำลังสอนผมหรอ?"
"แนะนำค่ะใครจะกล้าสอนแด๊ดดี้กันเพราะงั้นกินหน่อยนะคะเดี๋ยวได้เป็นลมเป็นแล้งไปจะแย่"
ฉันพูดอย่างห่วงๆเพราะเป็นห่วงเขาจริงๆ ถ้าเขาตายแล้วใครจะให้เงินฉันล่ะแบบนี้ยิ่งแย่ไม่เอาหรอก..คนที่กำลังขมวดคิ้วมองฉันก่อนจะยอมกินข้าวที่ฉันป้อนทำเอาฉันยิ้มกว้างอย่างห้ามไม่อยู่
"เก่งมากๆค่ะ!"
"หักหนึ่งร้อย"
"คะ..ค่าอะไรกัน!?"
"อย่าชมผมไม่ใช่เด็ก"
"งื้ออ หนูขอโทษ"
ฉันเม้มปากและตักข้าวให้คุณสายฟ้ากินอีกคำขณะในหัวตัวเองก็คิดเงินไปด้วย...ฉันโดนหักไปกี่บาทแล้วนะแล้วเมื่อกี้ได้กลับมากี่บาทน่าจะหักล้างกันได้อยู่ ต่อไปต้องสงบปากสงบคำกว่านี้แล้วล่ะให้ตายสิหักเก่งจริงๆไอ้คนบ้าอำนาจ!
- Writer
