อี้หรูกับหยางเจินนั่งรับลมยามเย็นอย่างคู่รัก อี้หรูมองหยางเจินทำหน้ามีความสุข สีหน้าของนางยังเรียบเฉยไม่บ่งบอกอารมณ์ความรู้สึก
ทั้งคู่รับสำรับเย็นด้วยกัน อี้หรูทำผัดผักบุ้งที่เก็บมาได้จากริมลำธาร นางจับไก่ป่ามาทำไก่ย่าง ทำปลาสามรสเพิ่มอีกอย่างหนึ่ง อาหารพื้นบ้านกับบรรยากาศเงียบสงบสุขยามเย็นดั่งสามีภรรยาชาวบ้าน ไร้ทุกข์ มีความสุขอย่างเรียบง่ายตามอรรถภาพ
“อี้หรูเจ้าช่างเป็นสตรีที่เพียบพร้อมยิ่ง” หยางเจินกล่าวชม เขาคีบอาหารพื้นบ้านกินอย่างเอร็ดอร่อย
“ข้าไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านคิดหรอกหยางเจิน” แววตาอี้หรูเศร้าหม่นลง
“ไม่ว่าเจ้าเป็นอย่างไรข้าก็รักเจ้า” เถ้าแก่หยางเอื้อมมือไปจับมืออี้หรู เขาบีบมือนางเชิงให้กำลังใจ
“ขอบคุณ” อี้หรูคีบอาหารกินเงียบ ๆ
หยางเจินกับอี้หรูคุยสัพเพเหระกันเรื่อยเปื่อย อี้หรูนำขนมแป้งจี่ไส้ผลซิ่งจึกวนออกมาให้เถ้าแก่หยางกินกับน้ำชา
หยางเจินไม่เคยสัมผัสชีวิตธรรมดาเรีย
