เสียงม้าตัวใหญ่สีเทาควบผ่านทิวป่าสน ป่าสนสามใบอันงดงามส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ แดดยามรุ่งสางช่างงดงามเป็นประกาย หยางเจินนำม้าออกมารับอี้หรูในยามเหม่า ทั้งสองควบม้าออกมาด้วยกัน เถ้าแก่หยางให้อี้หรูนั่งด้านหน้า ตัวเขาเป็นผู้ควบขี่ม้านั้นออกไปจากจวนตระกูลหยาง แม้แต่ชนิดของม้าที่หยางเจินใช้ นับได้ว่าเป็นม้าศึกชั้นเลิศ สิ่งของภายในจวนตระกูลหยางก็เช่นกัน ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งของชั้นเลิศ
เมื่อหยางเจินอยากแต่งฮูหยิน เขาเลือกแล้วว่าอี้หรูเป็นสตรีชั้นเลิศ ทั้งรูปร่างหน้าตาและสติปัญญาของนาง รวมถึงหัวการค้าของอี้หรูสามารถส่งเสริมกิจการตระกูลหยางได้ การแต่งงานย่อมต้องส่งเสริมกัน นำพาคนสองคนไปสู่สิ่งที่ดีงาม หยางเจินรู้สึกเป็นสุขเมื่ออี้หรูมาเยือนถึงถิ่น ซ้ำท่าทีในครานี้ก็เหมือนกับว่านางมีใจต่อเขา ความสัมพันธ์ของอี้หรูกับหยางเจินเป็นไปในทางที่ดีขึ้น
แสงแดดอ่อนทอประกายสาดส่องทั่วผืนป่าสน วิหคคู่รักออกหากินยาม
