เถ้าแก่หยางเดินประคองอี้หรูมาส่งที่เรือนพัก มันควรเป็นภาพชินตาแล้วกระมังสำหรับฟ่านอี้ ร่างสูงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้หน้าเรือนพัก มองเถ้าแก่หยางเจินร่ำลาอี้หรู
"เหตุใดไม่ให้ข้านอนกอดเจ้า ข้าสัญญาว่าจะนอนกอดเพียงอย่างเดียวเท่านั้น"
"วันนี้ข้าเหนื่อยมากแล้ว เชิญเถ้าแก่หยางไปพักผ่อนก่อนเถิด พรุ่งนี้เราจะได้เตรียมตัวเดินทาง"
"อี้หรู เจ้าก็รู้ว่าข้ามีใจรักต่อเจ้า เจ้าทำเมินเฉยไม่ใส่ใจทั้งที่รู้ว่าข้าคิดอย่างไร"
"เถ้าแก่หยางให้เวลาข้าเสียหน่อย" อี้หรูยิ้ม ใบหน้างามหลบตาเอียงอาย
"เวลาเกือบครึ่งปีหลังจากกลับมาจากโรงเตี๊ยมของเจ้า ไม่มีวันใดที่ข้าไม่คิดถึงเจ้า"
"พรุ่งนี้ค่อยคุยเรื่องนี้กันเพียงลำพังเถิด คืนนี้ข้าขอตัวไปนอนก่อน"
"ข้ารอคอยให้ถึงวันพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้ว" หยางเจินเดินเข้ามากอดรัดร่างอี้หรู ประทับจุมพิตแผ่วเบาบนหน้าผากนาง
"รุ่งสางให้ท่านนำม้ามารับข้าที่เรือน เราจะออกเดินทางไปเรือนพักตาก
