สะดุดรักมาเฟียร้าย

หึง

ไม่นานรถก็มาจอดที่ห้างสรรพสินค้าหรู

"คุณส่งฟ้าไว้ที่นี้ก็ได้ค่ะ ซื้อของเสร็จเดี๋ยวฟ้ากลับเอง"

เขามองหน้าเธอแต่ไม่พูดอะไร

กวินจับมือม่านฟ้าเเล้วดึงให้เดินตามเข้าไปด้านใน เข้าพาเธอเข้าร้านนู้นออกร้านนี้ โดยที่ไม่ถามเธอเลยว่าเธอต้องการหรือป่าว

"สวัสดีค่ะ ต้องการดูกระเป๋ารุ่นไหนดีคะ"

"คุณไปเลือกมาสองสามใบก็แล้วกัน"

เขาพูดพร้อมกับนั้งลงที่โซฟาในส่วนของลูกค้า แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโดยที่ไม่สนใจเธออีกเลย

"คุณลูกค้าสนใจตัวไหนเป็นพิเศษไหมคะ"

พนักงานสาวสวยเร่งมาอีกรอบ

"เอ้ออ..เดี๋ยวขอก่อนดูนะคะ"

"ได้เลยค่ะ"

เธอเดินดูไปเลื่อยๆ ความจริงแบรนด์นี้เธอก็มีชื่นชอบอยู่บ่างแต่ราคามหาโหด

แต่จะไม่เอาเลยก็คงไม่ได้ออกจากร้าน

"เอาใบนั้นก็ได้ค่ะ"

"ได้ค่ะ คุณลูกค้าสนใจแบบอื่นอีกไหมค่ะ"

"ไม่แล้วค่ะ"

"งั้นรอสักครู่นะคะ"

พนักงานสาวรีบจัดการให้ทันที ระหว่างนี้เธอก็เดินดูของไปเลื่อยเพื่อรอเวลา และสายตาเธอก็มาหยุดอยู่ที่ต่างหูคู่สวย เธอมองด้วยความสนใจ เเต่ก็แค่มอง

พนักงานเดินตรงไปหากวินที่นั้งรออยู่ อย่างรู้งาน

"ครับ"

เขายื่นบัตรให้

"เดี๋ยวเอาต่างหูคู่นั้นเพิ่มช่วยจัดการให้ด้วยนะครับ"

"ได้เลยค่ะ รอสักครู่นะคะ"

พนักงานยิ้มแก้มปริ

"กวิน...คุณมาทำอะไรที่นี้คะ"

เสียงเรียกเขาดังขึ้นม่านฟ้าหันไปมองตามเสียงเรียกก็พบกับสาวสวย สุดเซ็กซี่ที่กำลังนั้งลงกอดเเขนของกวินไว้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองอยู่ระดับไหนถ้าจะเอาหน้าอกถูกันสะขนาดนั้น ม่านฟ้าหันไปมองทางอื่นอย่างไม่สนใจ

"เอ...หรือว่าพาสาวที่ไหนมาเปย์คะเนียย"

กวินไม่ตอบ เขาเหลือบตาไปมองม่านฟ้าที่เดินดูของอย่างไม่สนใจเขาเลยสักนิด

"แล้วคุณละครับมาทำอะไรที่นี้"

"แม้...วิก็มาช้อปปิ้งสิค่ะ ว่าแต่คุณเถอะพักนี้ไม่ไปหาวิเลยนะคะ รู้ไหมว่าวิคิดถึง"

"ผมไม่ค่อยว่างนะ"

"ของได้แล้วค่ะ"

พนักงานประจำช็อปเดินถือของมาให้ม่านฟ้าและเอาบัตรมาคืนกวิน

"อุ้ยย..ตายพาสาวมาเปย์จริงๆด้วย น่าอิจฉาจัง ว่าแต่นี้ก็เที่ยงแล้วคุณไปทานข้าวกับวินะคะ"

สาวสวยยังคงยืนกอดแขนเขาไว้ไม่ยอมปล่อย

บอลลูกน้องที่ติดตามมาด้วย รีบเข้าไปรับของจากม่านฟ้ามาถือไว้และรีบเดินเลี่ยงออกไปก่อนจะมีอะไรเกิดขึ้น

กวินมองหน้าม่านฟ้าอยากรู้ว่าเธอจะมีปฏิกิริยาแบบไหน

"งั้นฟ้ากลับก่อนก็ได้ค่ะ"

"ไม่ได้"

กวินพูดขึ้นแบบไม่ต้องคิด

"งั้นฟ้าไปรอที่ร้านกาแฟก็ได้ค่ะ เขิญพวกคุณตามสบาย"

พูดเสร็จม่านฟ้าก็เดินออกไปทันที โดยที่ไม่ฟังว่าเขาจะพูดอะไร

กวินมองตามเข้าเห็นเธอเดินหายเข้าไปในร้านกาแฟ

"เราไปหาอะไรอร่อยๆทานกันดีกว่าค่ะ"

วิชุดาพยายามรากเขาให้เดินตามมา

"ผมว่าเรากินร้านนี้ดีกว่า"

"ห๊ะ...แต่วันนี้วิไม่อยากทานอาหารญี่ปุ่นนี้คะ"

ร้านที่กวินเลือดอยู่ตรงข้ามกับร้านกาแฟที่ม่านฟ้าเดินเข้าไปพอดี

"แต่ผมอยากกินถ้าคุณไม่อยากกินก็แล้วแต่คุณ"

กวินพูดเสร็จก็เดินเข้าไปไม่สนใจว่าอีกคนจะเดินตามมาหรือเปล่า

"แม้...คุณกินอะไรวิก็กินอันแหละคะ มาค่ะคุณอยากทานอะไรดีค่ะ"

วิชุดาแสร้งยิ้มอารมณ์ดีทั้งที่ในใจลุกเป็นไฟที่เขาแทบไม่สนใจเธอเลย

เขาเคยเรียกเธอไปนอนด้วยครั้งเดียวแล้วเขาก็ไม่ติดต่อมาอีกเลย แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้เพราะมีข้อตกลงระหว่างกันอยู่แล้วว่าจะไม่มีการสานสัมพันธ์ และเขาเองก็จ่ายหนักพอสมควร แต่เธอก็แอบหวังให้เขาติดใจ เพราะถ้า ได้เลื่อนสถานะเป็นตัวจริงของเขาขึ้นมาก็สบายไปทั้งชาติ

"อะไรก็ได้คุณสั่งมาเลย"

"งั้น...เอาชุดนี้ ชุดนี้...แล้วก็ชุดนี้คะ"

เธอสั่งพนักงาน ส่วนกวินนั้งนั้งมองเข้าไปในร้านกาแฟที่ม่านฟ้าเดินเข้าไป

ม่านฟ้าสั่งกาแฟมานั้งกินที่โต๊ะริมกระจกในร้าน เธอนั้งมองผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาบางคนมากันเป็นคู่รัก บางคนมาเป็นครอบครัว อย่างน้อยๆจะสุขหรือทุกข์ก็มีคนรับฟัง เปรียบกับเธอที่ไม่มีใครเลย บางทีเธอก็คิดนะว่าทำไมพ่อกับแม่ไม่เอาเธอไปด้วยพวกท่านจะรู้ไหมว่าเธอเหงาแค่ไหน

"กวินคะ ทานอาหารเสร็จแล้วเราไปต่อกันดีไหมคะ ไปที่ไหนก็ได้ที่คุณอยากไป"

วิชุดาเชิญชวนเต็มที่

"ผมมีธุระ"

"งั้นเป็นวันอื่นก็ได้ค่ะ เอาวันที่คุณสะดวกสำหรับคุณวิว่างเสมอ"

กวินไม่พูดอะไรสายตาก็นองมองแต่คนที่นั้งอยู่ร้านตรงข้าม

"ขอโทษนะครับ ให้เกียจผมได้เลี้ยงเค้กสักชิ้นได้ไหมครับ"

หนุ่มหล่อคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ เขามองดูเธอตั้งแต่ที่เธอก้าวเขามาในร้าน และก็นั้งเหม่อลอยอยู่คนเดียวนานแล้ว จนเขามั่นใจว่าเธอมาคนเดียวแน่

กวินลุกขึ้นทันทีที่เห็นผู้ชายเดินมาหาม่านฟ้าที่โต๊ะ

"คุณกวินค่ะ คุณจะไปไหนคุณยังไม่ได้ทานเลยนะคะ"

"ผมมีธุระ ไอ้บอลจัดการให้ฉันที"

เขาเดินมาสั่งลูกน้องที่ยืนรอเขาอยู่หน้าร้าน

"ครับนาย"

ลูกน้องตอบอย่างรู้ใจนาย กวินเดินตรงไปยังร้านกาแฟทันที

"ขอโทษนะครับนายผมต้องการความเป็นส่วนตัว เดี๋ยวผมจะจ่ายค่าอาหารให้คุณจะท่านต่อหรือคุณจะกลับเลยก็ตามสบายแต่ห้ามรบกวนนายเด็ดขาด"

"แก...จะไปจ่ายก็ไปจ่ายสิฉันจะกิน"

วิชุดาไม่มีทางเลือก เธอรุ้ว่ากวินไม่ชอบคนที่พูดไม่รู้เรื่อง เธอกลับไปนั้งกินอาหารคนเดียว

"กลับก็ไโง่สิมีเเต่ของดีๆ"

วิชุดาบ่นคนเดียว

"เค้กที่คุณผู้ชายสั่งได้เเล้วค่ะ"

พนักงานเอาเค้กมาเสิร์ฟ ชายหนุ่มเ

"เออ...คือ...ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันไม่ชอบทานเค้ก"

ม่านฟ้ารอให้พนักงานออกไปก่อนแล้วค่อยตอบชายหนุ่มแปลกหน้า

"น่าสงสารเจ้าเค้กนะครับ ถูกปฏิเสธตั้งแต่ยังไม่ได้รู้จักกัน"

ชายหนุ่มพูดต่อ

"อันนี้หมายถึงเค้กใช่ไหมค่ะ"

ม่านฟ้าถามกลับ

"ใช่ครับหมายถึงเค้ก"

เขาตอบกลับยิ้มๆ

"ฟ้าต้องขอโทษจริงๆ ฟ้าไม่กินของของคนแปลกหน้า"

ม่านฟ้าตอบกลับเขายิ้มๆเช่นกันเพื่อเป็นการรักษาน้ำใจ

"ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจแต่ถึงยังไงเค้กชิ้นนี้ผมก็ต้องการซื้อให้คุณอยู่ดี"

"ผมคงไม่รบกวนให้คุณมาเลี้ยงเค้กแฟนผมหรอก"

ทั้งสองหันไปมองที่มาของสียง

"คุณกวิน"

กวินจับมือเธอให้ลุกขึ้น

"คุณเป็นแฟนเธอหรอครับ"

ชายหนุ่มแปลกหน้าถามขึ้น

"แล้วคุณคิดว่าไง"

กวินยกมือโอบไหล่ม่านฟ้าไว้เพื่อเเสดงความเป็นเจ้าของ

"ผมคิดว่าถ้าผมมีแฟนผมจะไม่ปล่อยให้เเฟนผมต้องมานั้งเหงาอยู่คนเดียว"

"แต่ตอนนี้ผมก็ไม่ได้ให้แฟนผมเหงาอยู่คนเดียว"

"เราไปกันเถอะ"

กวินหันมาพูดกับม่านฟ้า

"คุณฟ้าครับถ้าวันไหนคุณถูกปล่อยให้นั้งเหงาอยู่คนเดียวบอกผมได้เลยนะครับ ผม ปิติกรณ์ พิมพ์ชื่อเข้าไปก็ขึ้นทันทีค้นหาไม่ยากครับ"

กวินขบกลามแน่น

"ผมว่าคุณอย่าท้าทายผมดีกว่า"

กวินหันมายืนมองชายหนุ่มแปลกหน้าอย่างพร้อมจะเอาเรื่อง

"คุณกวินเราไปกันเถอะนะคะ"

ม่านฟ้าพยามดึงเเขนเขาให้ออกมา แต่เขาก็ยังยืนปักหลักอยู่ที่เดิม

"ผมไม่ได้ท้าทายแต่ถ้ามีแล้วไม่ดูแลก็ปล่อยเธอไปเถอะครับ"

ชายหนุ่มคนนั้นก็ยืนขึ้นพร้อมตั้งรับเหมือนกัน

"คุณคะพอเถอะค่ะ"

ม่านฟ้าหันมาดุชายหนุ่มแปลกหน้า

"คุณกวินไปกันนะคะ ฟ้าขอร้อง"

ผู้คนเริ่มจับจ้องมาที่พวกเขา

ม่านฟ้าตัดสินใจกอดและใช่มือแตะหลังเขาเบาๆ เพื่อเป็นการเรียกสติ

กวินก้มมองเธอ การกระทำของเธอมันไม่ได้ช่วยให้เขาใจเย็นลง แต่มันทำให้เขารู้สึกดีขึ้น

กวินโอบไหล่เธอไว้แล้วพาเธอเดินออกไป

"หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ"

เขายังตะโกนตามหลังเธอมา เธอรีบพา

กวินออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด