สะดุดรักมาเฟียร้าย

โกรธ..จัด

[ปี๊นนนๆๆ]

ระหว่างที่ม่านฟ้ากับเอกยืนคุยกันอยู่หน้าตึกที่ตอนนี้แทบจะไม่มีผู้คนแล้ว ก็มีเสียงแตรรถดังขึ้น ทั้งคู่หันไปมอง

ม่านฟ้าขมวดคิ้ว

"คุณกวิน"

"ฟ้ารู้จักหรอ"

เอกรีบถามเพราะดูม่านฟ้าเองมีอาการตกใจเล็กน้อย

"เออ...ฟ้าขอตัวก่อนนะ"

ม่านฟ้าไม่รู้จะตอบเอกว่ายังไงดี

"เดี๋ยวสิฟ้า.."

เอกเรียกไว้และรีบเดินมาดักม่านฟ้าไว้

กวินเปิดประตูรถออกมาหน้าบอกบุญไม่รับแล้วตอนนี้เขาเดินตรงมาที่เธอกับเอกยืนอยู่ ม่านฟ้าเริ่มใจไม่ดี

"แล้วที่เอกชวนฟ้าไปหาอะไรกินกันละ"

"ฟ้าคงไม่สะดวกทั้งวันนี้ พรุ่งนี้ และวันต่อๆไป"

เสียงกวินดังขึ้น เขาเดินเข้ามาโอบเอวม่านฟ้าไว้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

"ใครนะฟ้า"

เอกมองม้านฟ้าอย่างสินหวัง

"เออ..."

ม่านฟ้ามองหน้ากวิน

"ไปกันครับที่รัก"

กวินโอบเอวม่านฟ้าเดินมาขึ้นรถสปอร์ตคันหรู เอกมองตามจนสุดสายตา

"ทำไมวันนี้มารับฟ้าเองละคะ"

ม่านฟ้าถามเขา เพราะปกติจะเป็นบอลที่รอรับเธออยู่ทุกวัน

"ถ้าไม่มาจะเห็นไอ้ตี๋นั้นยืนจีบคุณอยู่หรอ"

"ฟ้ากับเอกเป็นแค่เพื่อนกันค่ะ"

"ดูก็รู้ว่ามันไม่ได้คิดกับคุณแค่เพื่อน"

"แต่ฟ้าคิดกับเขาแค่เพื่อนค่ะ"

ม่านฟ้าบอกพร้อมกับขยับมากอดเเขนเขาไว้ เธอรู้ว่าเขาโกรธ เธอต้องรีบดึงอารมณ์เขาให้กลับมาปกติที่สุดโดยเร็วและมันก็ได้ผล

"ห้ามอยู่กับไอ้ตี๋นั้นสองต่อสองอีก"

"ได้ค่ะ"

เธอยิ้มให้เขา แถมยังเอนหัวไปซบไว้ที่แขนเขาอีกด้วย

กวินอดยิ้มไม่ได้ เจอไม้นี้เข้าไปใครจะโกรธลง

"แล้วนี้เราจะไปไหนกันคะ"

ม่านฟ้าขึ้นเพราะนี้ไม่ใช่ทางกลับบ้าน

"ผมจะเข้าไปตรวจงานที่ไนท์คลับหน่อย พรุ่งนี้วันเสาร์คงไม่เป็นไร"

"ไม่เป็นไรค่ะ พรุ่งนี้ฟ้าจะตื่นสายหนึ่งวัน"

เธอตอบพร้อมกับหันมายิ้มให้เขา

(เห้ออ...เลิกยิ้มสักทีเถอะเเม่คุณ)

กวินคิดในใจ เขารู้สึกว่าตัวเองใจละลายหายไปหมดแล้ว

วันนี้รถดิตกว่าจะมาถึงที่หมายก็ฟ้ามืดพอดี

[ไนท์คลับ.....]

ก่อนลงรถกวินยื้นเสื้อเเจ็คแก็ตส่งให้เธอ

"ใส่คลุมไว้"

เขาบอกกับเธอ

"ขอบคุณค่ะ"

ม่านฟ้าขอบคุณเขาก่อนที่จะลงจากรถและสวมเเจ็คเก็ตของเขาเอาไว้ เธอก็คิดอยู่ว่าถ้าใส่ชุดนักศึกษาเข้าไปคงไม่ดีนักถึงแม้ว่าจะไม่ได้มาเที่ยวก

กวินพาเธอเดินเข้าหลังร้าน แต่ต้องจอดรถในโซนลูกค้าเพราะตรงที่จอดรถของเขากำลังปิดปรับปรุงพื้นที่อยู่

เขาพาเธอเดินขึ้นไปชั้นบนที่เป็นห้องทำงานของเขา

"สวัสดีครับนาย"

บอดี้การ์ดที่ยืนคลุมความเรียบร้อยเอ่ยทักเขา กวินพยักหน้าให้ก่อนที่จะเดินเลยขึ้นไป ม่านฟ้าที่เดินตามเขามาก็ก้มหัวให้พี่ๆบอดี้การ์ดเล็กน้อยก่อนจะเดินตามเขาไปเช่นกัน เหล่าบอดี้การ์ดพากันก้มหัวรับเธอเพราะใครๆก็รู้ว่านายเขาที่ไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้ามาที่ส่วนตัวแบบนี้

แต่วันนี้มีหญิงสาวหน้าตาหน้ารักเดินตามเข้ามาได้ต้องไม่ธรรมดาแน่ แถมข่าววงในยังบอกอีกด้วยว่าทั้งคู่อยู่บ้านเดียวกัน

"คุณอย่ากกินอะไรก็จดไว้เดี๋ยวผมให้คนไปสั่งอาหารให้"

กวินบอกเธอหลังจากที่ทั้งสองเข้ามาในห้องทำงานแล้ว เขาเดินไปที่โต๊ะทำงานทันที ส่วนม่านฟ้านั้งลงที่โซฟา

"แล้วคุณจะกินอะไรค่ฝะ เดี๋ยวฟ้าสั่งเพื่อ"

"อะไรก็ได้คุณสั่งมาเถอะ ผมกินได้หมด"

"โอเคค่ะ"

ความจริงเธอก็พอรู้อยู่บ้างว่าเขาชอบกินอะไร

เธอตอบเขาก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาจดรายการอาหาร

หลังจากทานอาหารเสร็จ กวินก็ไปนั้งทำงายต่อ

"มีอะไรให้ฟ้าช่วยไหมคะ"

"วันนี้ยังไม่มีะไร ผมเซ็นอนุมัติรายรับรายจ่ายอย่างเดียว"

"ค่ะ"

เธอตอบเขาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาเลื่อนไปเลื่อนมาเเก้เบื่อ

[ก๊อกกๆๆๆ..]

"นายครับคุณวีระเชิญที่โต๊ะหน่อยครับ"

คนของเขาเข้ามารายงานว่ามีแขกเชิญที่โต๊ะ และคนนี้เขาก็รู้จักทำธุระกิจก็ต้องมีมิตรที่ดีไว้ข้างกายด้วย

"เดี๋ยวฉันตามไป"

"ครับนาย"

"คุณนั้งรอผมอยู่ที่นี้ก่อนนะ ผมจะรีบไปรีบมา"

"ตามสะบายค่ะ"

เธอตอบเขา แล้วกวินก็เดินออกไป

ม่านฟ้าก็ยังนั้งเล่นโทรศัพท์รอเขาอยู่ผ่านไปสิบห้านาที เธอก็เริ่มเบื่อก็เลยจะลงไปเอาหนังสือที่เธอเอากลับมาอ่านแต่มันวางอยู่ในรถของกวิน

"ลงไปแปบเดียวคงไม่เป็นไรมั่ง"

เธอพูดคนเดียว แต่ก็นึกได้ว่าส่งขอ้ความบอกเขาไว้หน่อยดีกว่า

[ฟ้าลงไปเอาหนังสือที่รถนะคะ เผื่อคุณกลับมาไม่เห็นฟ้า]

เธอส่งข้อความไปให้เขาก่อนที่จะลุกเดินออกไป

ม่านฟ้าเดินออกมาทางหลังร้าน และเดินออกมาทางโซนจอดรถลูกค้า สักพักก็มาถึงรถของกวิน เธอไม่รู้เลยว่าเธอถูกจับตามองตั้งแต่เธอเดินออกมาที่จอดรถ

มาถึงเธอก็เปิดประตูรถ ก้มๆเงยๆหาหนังสือเล่มที่เธอต้องการ ก่อนจะปิดประตูรถและเดินออกมากำลังจะกลับทางเดิม

"สวัสดีครับคนสวย"

มีชายหนุ่มแปลกหน้ายืนดักเธออยู่

ม่านฟ้ามองอย่างไม่ไว้ใจ เธอกำลังจะหันหลังวิ่งหนี แต่ก็มีชายอีกคนโดดมาดักไว้อีก

"จะรีบไปไหนครับคนสวย"

ผู้ชายที่พึ่งโผ่ลมาพูดขึ้น

"อย่ามายุ่งกับฉันนะ"

ม่านฟ้าพูดขึ้นกอดหนังสือไว้แนบอกด้วยความกลัว

"ทำไมละจ้ะ ให้พวกพี่อยู่เป็นเพื่อนจะได้ไม่เหงาไงครับ"

หนึ่งในสองคนพูดขึ้น

"นั้นสิครับสวยๆแบบนี้ รับรองว่าพวกพี่จะดูแลอย่างดีเลย"

พวกมันพูดขึ้น

ม่านฟ้ากลัวจนสั่นไปหมด

"หลบไปนะ"

"อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยน่าาา"

พวกมันไม่พูดเปล่า มันพุ่งเขามาจับแขนเธอไว้

ม่านฟ้ารีบสบัดออก

"ปล่อยฉัน ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย"

"ร้องเลยร้องให้ตายตอนนี้ก็ไม่มีใครมาหรอกฮ่าาๆๆๆ"

"ปล่อยนะ"

ม่านฟ้าเริ่มดิ้นแรงขึ้นเธอสบัดจนหลุดจากมือพวกมันเธอออกวิ่งสุดชีวิต

"เห้ยยย...จับมันไว้"

มันตะโกนบอกเพื่อนที่มาด้วยกัน

"จะหนีไปไหนมานี้"

มันตะคลุบตัวเธอไว้ได้

"กรี๊ดด..ปล่อยฉันนะ"

เธอทั้งแตะทั้งถีบพวกมัน

"โอ้ยย...ฤทธิ์เยอะนักนะมึง...ผั๊ววว"

"โอ้ยยย..."

มันต้อยลงไปที่ท้องเธออย่างแรง

ม่านฟ้างอตัวลงทันทีเจ็บจนร้องไม่ออก

ทางด้านกวินหลังจากกลับมาไม่เห็นม่านฟ้าอยู่ในห้อง เขารีบเดินออกมาถามลูกน้องของเขาว่ามีใครเห็นเธอไหม แต่ก็ไม่มีใครเห็นเธอเลย

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากำลังจะโทรหา แต่ไปเห็นข้องความที่เธอส่งไว้ ประมาณ15 นาทีที่

"ไปเอาหนังสือที่รถ ป้านนี้ก็ต้องกลับมาแล้วสิ"

กวินเริ่มใจไม่ดี เขารีบวิ่งออกไปที่ลานจอดรถ

"พวกมึงตามกูมาสามสี่คน"

"ครับนาย"

พวกลูกน้องวิ่งตามนายมาติดๆ

"เห้ยย...เบาสิว่ะ สวยๆแบบนี้เดี๋ยวช้ำหมด รากมันไปที่รถ"

หนึ่งในสองคนร้ายบอกเพื่อน

"ปล่อยฉัน"

ม่านฟ้าพยายามถีบพวกมัน

"อีนี้นี้..จับขามันไว้"

มันกระชากเสื้อเจ็คเก็ตออกจากตัวเธอ

"ว้าววว...ยังเป็นนักศึกษาอยู่ด้วนนี้ว่า

ฮ่าาๆๆ ถูกใจว่ะ"

มันหัวเราะออกมาเมื่อเจอว่าเธอใส่เสื้อนักศึกษาอยู่ มันก้มลงมาดมตรงซอกคอเธอ ม่านฟ้าย่นคอหลบอย่างรู้สึกขยะแขยง น้ำตาเริ่มไห้ออกมาด้วยความกลัว

"อย่ามาใกล้ฉัน ปล่อยฉัน"

เธอตัดสินใจดิ้นสุดแรงที่มี ทั้งต้อยทั้งทีบ

"โอ้ยย..อีนี้มึงทำกูเจ็บสองครั้งแล้วนะ"

มันจับเธอลุกขึ้นแล้วรากไปที่รถของมัน

ม่านฟ้าไม่ยอม ทั้งร้องทั้งดิ้น

[แกว่กกก...]

เสียงเสื้อเธอที่ขาดออกจากกันทำเอาเธอแทบสิ้นสติ

"กรี๊ดด...ปล่อยฉันนะ ฮื้ออๆๆคุณกวินช่วยฟ้าด้วย"

เธอร้องออกมาด้วยความกลัว

"วู้...ขาวสิบหายเลยว่ะ ฮ่าาๆๆ เก็บเเรงไว้ร้องต้อนพี่ขย่มดีกว่าน้อง"

มันหัวเราะชอบใจ เสื้อนักศึกษาตัวเล็กถูกมันดึงขาดจนเห็นบราเซียตัวสวย

มันพยยามรากเธอขึ้นรถให้ได้

แต่เธอยอมตายดีกว่าที่นะยอมพวกมัน

"แมร่ง..เอ้ยย"

[ผั๊วว]

มันชกไปที่ท้องเธออีกครั้งหนึ่งเพื่อต้องการให้เธอสงบถ้าช้ากว่านี้มีหวังอดแน่

"เอามันขึ้นรถ ขึ้นเองดีๆก็ไม่เจ็บตัวแล้ว"

ม่านฟ้างอตัวกุมท้องไว้ด้วยความเจ็บน้ำตาไหลเป็นสาย

"ฮืออๆๆ..คุณกวินขาาา...ช่วยฟ้าด้วย"

[โครมมม..]

"โอ้ยยย"

หนึ่งในคนร้ายร้องขึ้นด้วยความเจ็บ หลังจากที่มันโดนถีบและกระเด็นไปกระแทกกับประตูรถ

และลูกน้องของเขาก็กรูกันเข้าไปจับคนร้ายไว้

"ฟ้าาา..."

กวินรีบเขาไปประคองเธอไว้ในอ้อมเเขน

พอเขาเห็นสภาพของม่านฟ้า เขาถึงกับเลือดขึ้นหน้าทันที

"ฮืออ..คุณกวินช่วยฟ้าด้วย"

ม่านฟ้าร้องไห้ตัวสั่นไปหมด มือน้อยๆก็กุมท้องไว้ เสื้อที่ขาดเผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่มอย่างชัดเจน

"ไอ้ระยำเอ้ยยย"

กวินสบถขึ้นมา

กวินเอาตัวบังเธอไว้ เขาหันไปมองไอ้สองตัวนั้นที่ถูกลูกน้องเขาล็อกไว้

"ถอดเสื้อมึงมา"

เขาตะโกนบอกลูกน้องที่มีเสื้อเจ็คเก็ต แล้วเอามาคลุมไว้ให้ม่านฟ้า

เขาจับเธอนั้งดีๆ

"คุณรอผมตรงนี้ก่อนนะ"

แล้วหันมาทางไอ้สองตัวนั้น ด้วยสายตาที่พวกมันรู้สึกร้อนๆหนาวๆ

เขาล่วงมือเขาไปในกระเป๋ากางเกงและดึงมือออกมาพร้อมมีดพกคมกริบ

"ยะ.. อย่าทำอะไรพวกเราเลย พวกเรายอมแล้ว"

[ฉึกกกก]

"โอ้ยยย"

ทันไดนั้นเองเสียงของพวกมันหนึ่งในสองก็ร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด

มันกุมที่ชายโครง ด้วยความเจ็บ

"เลือดดด..."

"มึงบังอาจมากที่ทำกับคนของกูแบบนี้"

[ฉึกกก..]

"โอ้ยยย..."

เสียงร้องของอีกคนก็ดังขึ้น มันโดนมีดกรีดลงไปที่หน้าขา

"โอ้ยย..อ๊ากกก..."

"เจ็บหรอ...เจ็บก็ร้องออกมา...กูบอกให้ร้องออกมา"

กวินตะคอกใส่พวกมัน

[ฉึกกก]

"อ๊ากกก...ปล่อยพวกเราไปเถอะ"

กวินแทงมันไปอีกฉึกหนึ่ง

"ไอ้พวกสารเลว"

"คุณกวินพอเถอะค่ะ"

เสียงม่านฟ้าดังขึ้นมาจากด้านหลังของเขา เธอไม่อยากให้เขาทำร้ายพวกมัน เธอกลัวเขาติดคุก

หันไปมองม่านฟ้า เข้าทิ้งมีดและเดินเข้าไปหาเธอ

เขาประคองกอดเธอไว้

"นายครับเกิดอะไรขึ้น"

เสียงมือขวาของเขาดังมาแต่ไกล

"คุณฟ้า.."

โตมรตกใจที่เห็นม่านฟ้าในสภาพนั้น

"จัดการต่อให้ด้วย กูขอหนักๆ"

กวินบอกโตมร

"ได้ครับนาย"