สะดุดรักมาเฟียร้าย

แม่เสือน้อย

"ดึกแล้วเรากลับกันเถอะ"

กวินบอกและดูแม่เสือน้อยของเขาก็เริ่มจะไม่ไหวแล้ว

"ดีเหมือนกันค่ะฟ้าเริ่มมึนๆแล้วเหมือนกัน"

"ก็ยังดีที่รู้ว่าไม่ไหว"

กวินมองม่านฟ้า ผู้หญิงที่เขารู้สึกอยากดูแลอยากเห็นเธอมีความสุข

เขาจะทำให้ใครดูถูกเธอไม่ได้อีกต่อไป

กวินเรียกพนักงานมาเก็บเงินเรียบร้อยหมดแล้ว เขาหันมาทางม่านฟ้าที่ยังนั้งชมวิวอย่างสบายใจ

"ไหวไหมฟ้า"

กวินลุกขึ้นเดินมาหาเธอ ม่านฟ้าหันมามองเขาพร้อมรอยยิ้มหวานเชื่อม

"ไหวค่ะเเต่...ขอเกาะแขนหน่อยนะคะ"

ม่านฟ้ายกมือยื้นไปหาเขา

กวินส่ายหน้าแต่ก็ยอมส่งมือไปรับมือบางแต่โดยดี เขาดึงให้เธอลุกขึ้น ก่อนจะโอบเอวพาเดินลงลิฟท์มาชั้นล่าง

ม่านฟ้าซบหน้าลงไปที่แขนแข็งแรงอย่างทรงตัวไม่ค่อยอยู่ กวินเกี่ยวเอวบางเข้าหาตัวเพื่อช่วยประคองเธอไว้

"เดินไหวไหม"

เขาถามก่อนที่ประตูลิฟท์จะเปิดออกที่ชั้นล่าง

"ไม่ไหวได้ไหมคะ ฟ้าอยากให้คุณกอดฟ้าแบบนี้"

"หึๆ..."

กวินยิ้มชอบใจเขาต้องยกความดีความชอบให้พนักงานคนนั้นที่รินไวน์ให้เธอไม่พักแต่ทริปเมื่อกี้นี้ก็คงเพียงพอกับความดีความชอบครั้งนี้แล้ว

กวินประคองเธอมาขึ้นรถ เขารู้ว่าเธอเมาและเมามากด้วยแต่ก็ยังคองสติได้อยู่บ้าง

"ขอกอดหน่อยได้ไหมคะ"

เธอก้มลงไปซบและกอดเเขนเขาไว้ในขณะที่กวินขับรถอยู่

"ถ้าวันหนึ่งคุณเบื่อฟ้าแล้ว ฟ้าจะรีบหนีไปให้ไกลคุณเลย ฟ้าไม่อยากเจอสายตาคุณแบบที่มองผู้หญิงคนนั้น"

"ทำไมถึงคิดว่าผมจะมองคุณแบบนั้น"

"ไม่รู้ค่ะ แต่ฟ้าไม่อยากเจอ"

ม่านฟ้าหลับตาลงอย่างรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เขา

กวินเอื่อมมือไปจับมือบางของเธอไว้แน่น

"ผมไม่เคยกอดใครต่อหน้าคนอื่น ไม่เคยจับมือใครตอนขับรถ และไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนเข้ามาในเขตรั่วบ้านผมด้วย"

[เงียบ....]

"อย่าบอกนะว่าหลับ"

กวินพูดขึ้นหลังจากที่เธอเงียบไปไม่ตอบโตเขา

"เฮ้อออ...หลับถูกเวลาจริงๆ"

เขาบนแต่ก็คงจับมือเธอไว้และปล่อยให้เธอซบอยู่กับแขนเขา

ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงบ้าน

"ฟ้าถึงแล้ว"

เขาปลุกเธอหลังจากที่เขาจอดรถเรียบร้อยแล้ว

"ถึงแล้วหรอค่ะ"

ม่านฟ้ายกหัวขึ้น

"ไป...เข้าบ้าน"

เขาบอกพร้อมกลับลงรถและเดินอ้อมมารับเธอ

"ไหวไหม"

เขาถามเธอเพราะเธอยังนั้งอยู่ที่เดิม

"ไหวค่ะ...แต่อยากให้คุณอุ้ม"

กวินมองหน้าเธอแล้วส่ายหน้า แต่ก็ยอมก้มลงไปอุ้มเธอมาไว้ในอ้อมแขนแข็งแรงอยู่ดี

ม่านฟ้ายิ้มหวานอยู่กับอกเขา สองเเขน

ของเธอก็กอดคอเขาไว้ เขาวางเธอลงบนเตียงในห้องนอนของเธอ ส่วนเขาจะต้องรีบออกไปให้เร็วที่สุด เขาไม่อยากอยู่กับเธอในเวลาแบบนี้นาน เพราะเขากลัวใจตัวเองกลัวว่าจะหักห้ามใจไม่ได้

เเต่...เเม่เสือน้อยของเขากับไม่ให้ความร่วมมือซะงั้น

ม่านฟ้าจับแขนเขาไว้

"คุณรอให้ฟ้าหลับก่อนนะคะค่อยไป"

"นอนได้แล้วดึกมากแล้วพรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้าไม่ใช่หรอ"

"ใจร้ายจัง ยังไม่ทันได้ฟ้าก็เบื่อฟ้าแล้วหรอคะ"

เธอพูดในขณะที่นอนหลับตาอยู่เธอไม่อยากให้เขาเห็นแววตาของเธอตอนนี้ เธอไม่อยากอ่อนแอไปมากกว่านี้

ใจเธอยังวนเวียนอยู่ตรงนี้เธอกลัวเขาเบื่อเธอและด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ถึงทำให้เธอกล้าพูดความในใจตัวเองออกมา

กวินใจอ่อนยวบ ยอมนั้งลงที่ขอบเตียง

และเอนตัวลงนอนพร้อมกลับดึงเธอเขามากอดไว้

ม่านฟ้าซุกหน้าเข้ากับอกกว้างของเขาอย่างยินดี เธอคิดถึงออมกอดนี้ ความอบอุ่นแบบนี้ตั้งแต่เธอเเยกออกมานอนคนเดียวไม่มีวันไหนเลยที่เธอไม่คิดถึงอ้อมกอด กลิ่นหอม และออมแขนของเขา

กวินกอดเธอไว้แน่นเช่นกัน

เธอจะรู้ไหมว่าเขาเองต้องหักห้ามใจแค่ไหนเขาไม่อยากฉวยโอกาสกับเธอ เขาอยากให้เธอเต็มใจ ไม่อยากให้เธอต้องทำเพราะถูกเขาบังคับ เขาถึงต้องออกจากบ้านในทุกๆคืน เพราะเขากลัวใจตัวเอง

ม่านฟ้าหลับไปแล้วกวินก้มลงจุ๊บศรีษะเธอเบาๆ และค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น เขาดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ให้เธอเอาหมอนข้ามมาว่างไว้ใกล้ และเดินกลับห้องตัวเองไป

เช้าวันต่อมา....

"คุณกวินกระโปรงฟ้าหายไปไหนหมดคะ"

เธอเเต่งตัวเรียบร้อยแล้วแต่ในตู้กระโปรงนักศึกษาของเธอหายไปหมด มีแต่กระโปรงแบบยาวมาแขวนไว้แทน

"แล้วที่ใส่อยู่ไม่ใช่กระโปรงหรอ"

เขาถามกลับหน้าตาเฉย

"มันก็ใช้แต่มันมีแต่แบบนี้ แล้วกระโปรงเก่าฟ้าหายไปไหนค่ะ"

"ทิ้งไปหมดแล้ว"

"ห๊ะ...ได้ไงคะ"

"มันสั้นไปม่านฟ้า ไปเรียนก็แต่งตัวให้มันเรียบร้อยหน่อยสิ"

"ฟ้ามหาลัยปี6แล้วนะคะ"

กวินลุกขึ้นเดินเขามาหาเธอช้า ม่านฟ้าหน้าตาตื่นนี้เธอดื้อกับเขาเกินไปหรือเปล่า

"ผมหวง..."

กวินก้มลงกระซิบที่ข้างหูเธอ และถือโอกาสจุ๊บลงไปที่แก้มนวลที่หนึ่ง ม่านฟ้าหน้าแดงขึ้นมาทันที

กวินถอยออกไปยืนมองเธออยู่ห่างๆ

"เออ...ฟ้าขอตัวก่อนนะคะ"

ม่านฟ้ากำลังจะเดินออกไป

"ผมทำอาหารเช้าเผื่อไว้ กินก่อนสิ"

ม่านฟ้ามองไปที่โต๊ะอาหาร เห็นเป็นอาหารเช้าแบบง่ายๆว่างอยู่

(ก็ดีเหมือนกันไปถึงจะได้เข้าเรียนเลย)

ม่านฟ้าเดินไปนั้งที่โต๊ะและก็รีบจัดการอาหารตรงหน้าจน หมดเกลี้ยง

"เอาไว้แบบนั้นแหละเดี๋ยวแม่บ้านเข้ามาเก็บ"

กวินบอกเพราะม่านฟ้ากำลังเตียมที่จะเก็บจานไปล้าง

ม่านฟ้ามองหน้าเขา แต่ก็เชื่อฟังเขาโดยดีเพราะคิดว่าถึงจะล้างเองเขาก็ไม่ยอมอยู่ดี

"งั้นฟ้าไปก่อนนะคะ ขอบคุณสำหรับอาหารเช้าด้วยค่ะ"

ม่านฟ้ายกมือไหว้ขอบคุณเขา ก่อนจะเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าบ้าน

กวินมองตามแล้วอดยิ้มไม่ได้

"หึๆ...ตอนเมาเป็นเสือน้อย พอปกติกลับมาเป็นกวางน้อยเหมือนเดิมแล้วสินะ

ยายตัวแสบ"

ช่วงสองอาทิตย์มานี้ม่านฟ้าเรียนหนักเพราะต้องติวเข้มก่อนออกปฏิบัติงานที่โรงพยาบาล จนแทบไม่มีเวลาได้เจอกับกวินเลย วันนี้ม่านฟ้าเลิกเรียนห้าโมงเย็นพอดีและได้โทรบอกบอลคนขับรถให้มารอที่หน้าคณะแล้ว เธอเดินลงมาจากตึกพร้อมเอกที่เป็นเพื่อนที่เรียนคณะเดียวกัน ความจริงเพื่อนในคณะแต่ละคนก็รู้จักคุ้นเคยกันดีหมดแหละ เพียงแต่ตอนนี้ต่างคนต่างเรียนกันหนักหน่วงเลยไม่มีเวลาที่พูดคุยกันเหมือนคณะอื่น

"ฟ้าเราไปหาอะไรกินกันก่อนไหม"

เอกชวนเธอหลังจากที่เดินลงมาจากตึกเรียน

"ฟ้าไม่สะดวก เอาไว้วันหลังนะ"

เธอตอบเพื่อนกลับไป เธอก็พอรู้ว่าเอกคิดยังไงกับเธอ แต่เธอไม่ได้คิดอะไรเกินเลยนอกจากเพื่อน

"ฟ้าปฏิเสธเอกมาหลายรอบแล้วนะ"

เอกทำหน้าละห้อย