“หิวน้ำ”
วาคีลหยัดกายขึ้นเต็มความสูง เดินไปหยิบขวดน้ำมาเทลงแก้ว ก่อนจะเดินเอาไปให้คนป่วย มือเล็กรับน้ำจากวาคีลมาดื่มแล้วส่งคืน
“อยากกินแอปเปิล”
“ส้มด้วย”
คนป่วยมองวาคีลด้วยแววตาอ้อนวอน คนตัวโตไม่เอ่ยอะไรนอกจากถอนหายใจเบาๆ จากนั้นหมุนตัวเดินออกไปล้างผลไม้เพื่อปอกมาให้มิวนิค
เขายืนล้างแอปเปิลและส้ม ส่วนแม่คุณหนูก็นั่งรอเขาไปเสิร์ฟให้ถึงที่ ช่างสบายจริงๆ ล้างเสร็จนำแอปเปิลมาปอกเปลือกและหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ พอเขามองออกไปเห็นมิวนิคนั่งเล่นโทรศัพท์อย่างสบาย เสร็จแล้วจึงเดินเอาไปให้
“อะ”
มิวนิคมองจานผลไม้หนึ่งครั้ง ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองวาคีล
“ไม่ป้อนหน่อยเหรอ?”
“มีมือก็กินเอง”
แรงทุกคำ เจ็บทุกดอก ไม่เป็นไร เธอบอกตัวเองในใจ ที่ผ่านมาทำกับวาคีลไว้เยอะ ไม่แปลกถ้าเขาจะเย็นชาใส่ ถามว่ายอมกินเองไหม? ขอลองอ้อนวอนก่อน ถ้าไม่สำเร็จคงได้กินเอง
“ฉันป่วยอยู่นะ แค่ป้อนผลไม้เอง”
“…”
“นะๆ ป้อนหน่อ
