“ไม่ได้แย่งกิน จะป้อน”
เธอมองวาคีลอย่างอึ้งๆ เมื่อกี้หูฝาดไปหรือเปล่า เขาจะป้อนเค้กมะยงชิดเธอ หัวใจที่นิ่งสงบพลันเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง สัมผัสได้ถึงไอร้อนที่กำลังลามไปทั่วใบหน้าจนแดงก่ำ
วาคีลตักเค้กมะยงชิดขึ้นมาแล้วยื่นไปป้อนมิวนิค ทิศาที่ยืนมองอยู่ยกมือปิดปากอย่างอึ้งๆ แอบถ่ายรูปช็อตนี้เพื่อส่งให้บอสใหญ่ดู ปกติจะเห็นมุมขี้เหวี่ยง ขี้วีน และเจ้าอารมณ์ของเจ้านายสาว พอหลุดออกจากคราบซีอีโอสาว ไม่ต่างอะไรจากแมวน้อยแสนน่ารักตัวหนึ่ง
มุมนี้ของเจ้านายสาวน่ารักมากเลยละ…
“ยังชอบกินอยู่เหรอ”
“อืม ชอบ”
เค้กมะยงชิดนี้ เมื่อก่อนมิวนิคบอกว่าไม่เคยกิน จำได้ว่าเขาเป็นคนซื้อมาให้เธอ จากวันนั้นเธอก็กินมาโดยตลอด รวมถึงตอนนี้ด้วย เธอยังคงชอบเค้กมะยงชิดนี้ แถมยังยกเป็นของโปรดของตัวเองอีกด้วย
“เลอะปาก” เขาหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดปากให้มิวนิค
“เดี๋ยวฉันกินเอง” เธอบอก ซึ่งวาคีลยอมปล่อยช้อนในมือมาให้เธอแต่โดยด
