วาคีลยืนมองมิวนิคที่กำลังใช้ทิชชูค่อยๆ เก็บอาหารที่เป็นคนตั้งใจทำมาให้ ใส่ปิ่นโตเหมือนเดิม ใบหน้าคมคายเบือนไปทางอื่นพร้อมกับหลับตาลงเพื่อตั้งสติ จากนั้นจึงหันกลับมามองคนตัวเล็กอีกครั้ง
หมับ
มือหนาคว้ามือเล็กเอาไว้
“…” เธอเงยหน้าขึ้นมองวาคีลนิ่งๆ โดยไม่พูดอะไร วินาทีแรกที่เขาสัมผัสข้อมือเธอรู้สึกใจกระตุกวูบ ยอมรับเลยว่าจังหวะที่เขาปัดปิ่นโตทิ้งอย่างไม่ไยดี เธอรู้สึกเจ็บแปลบตรงหัวใจ
“เดี๋ยวฉันบอกแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด”
“ไม่เป็น…” เธอยังพูดไม่จบประโยค วาคีลก็ดึงตัวเธอขึ้นแล้วลากให้เดินตามพาไปนั่งลงโซฟา เธอมองเขาหยิบทิชชูเปียกมาเช็ดมือให้ สายตามองเขานิ่งๆ โดยไม่พูดอะไร
“เมื่อกี้ฉันกำลังอารมณ์เสียอยู่”
“เรื่องอะไรเหรอ?”
“คนของฉันขายข้อมูลสำคัญให้คู่แข่ง”
ไม่แปลกใจเลย ทำไมวาคีลถึงดูอารมณ์เสียมากขนาดนี้ เคยเห็นเขาในมุมใจเย็นและเย็นชามาโดยตลอด เรื่องนี้คงสุดๆ สำหรับเขา ถึงทำให้คนนิ่งขร
