ตอนที่.4🌻 ร้านโฮงเหล้าคนคึก (เต็มตีน💢)
821 Words
อารมณ์รำพึงเริ่มเดือดพล่านทันทีเมื่อตอนนี้ไฟทั้งร้านใช้งานไม่ได้
"ขอไขควง"
"นี่"
"ขอหลอดไฟไส้เกลียว"
"นี่"
"ขอไขควงหมุนแบน"
"นี่"
กระตึก!
เสียงฝีเท้ากระโดดลงบันไดข้อต่อเหยียบพื้นพร้อมเหงื่อที่ชุ่มเปียก
"น่าจะใช้ได้เพราะแค่หลอดขาด" รำพึงเท้าสะเอวพูดอย่างหงุดหงิด
"เหรอ..นึกว่าไส้มันหักสงสัยยังเรียนไม่ถึงตรงนั้น"
"พี่สาบานว่าเรียน..ฉันต้องปีนไปซ่อมเองทั้งที่ไม่เรียนมา!!''
"เอ่อออ อย่าบ่น ฮ่าๆ"
ตึบ
แก้วน้ำใสวางลงบนโต๊ะไม้ให้หนุ่มเด็กช่างดื่มดับกระหาย
"พี่ชื่ออะไรนะ จะได้เรียกถูก" รำพึงนั่งเช็ดเหงื่อ "อะไรนะแสนๆ"
"ชื่อแสง! แสนห่าอะไร"
"ครั้งหน้าฉันจะจำพี่ไว้ให้แม่นเลย"
"ก็ต้องแน่นอนสิเพราะฉันหล่อที่สุดในย่านนี้"
"เพราะห่วยแตกนี่แหละ! โธ่..เรียนมายังไงซ่อมไฟไม่ได้ เฮ้อออ"
"ปากคอเราะรายไม่เบานะมึง อาสามาทำให้ฟรีก็บุญหัวแล้ว"
สิบห้านาทีต่อมา
ซ่า พึ่บ
"อะไรอีกวะเนี่ย!"
ร้านเล็กที่มีห้องนอนแยกพร้อมทั้งห้องน้ำในตัวสะดวกสบาย รำพึงจึงรีบอาบน้ำเพื่อจะเปิดร้านแต่ไฟดับลงอีกครั้ง
ตึก ตึก
"พี่แสงไฟมันเป็นอะไรอีก" เสียงถามของรำพึงที่เดินเข้ามาโดยที่พันผ้าเช็ดตัวรอบอก
"ปกติดีฉันไม่ได้เป็นอะไร"
"หมายถึงหลอดไฟเนี่ย!!"
"จะรู้ไหมคนกำลังเหนื่อยขึ้นไปดูเองสิเก่งมากไม่ใช่หรือไง หึ"
แสงยังยียวนยักไหล่ใส่จนตัวเล็กทนไม่ไหวรีบลากบันไดแล้วขึ้นไปดูสาเหตุ
"มันก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย" เสียงหงุดหงิดรำพึงบ่นอุบอิบ
"ดูดีๆ ขยับซ้ายอีกหน่อย"
"สตาร์ทเตอร์ก็ปกติ"
"ใช่เปล่า...ขยับขวาอีกนิด''
"ข้อต่อก็ไม่ไหม้เพราะเพิ่งเปลี่ยน"
"ขาว"
"ไม่ขาวฉันใส่ไฟสีส้ม"
ทว่า..เมื่อรำพึงหันหน้ากลับมาพบกับแสงที่นั่งอยู่มุมโต๊ะเงยหน้าขึ้น
"ไอ้โรคจิต!!!"
ตุ๊บ!
ผวะ!
พึ่บ
เฮ~ ฮา~ เล~???
"ไอ้แสง ตามึงเขียวไปโดนอะไรมา"
หลังจากนั้นไม่ถึงสองชั่วโมงร้านก็เปิดให้บริการคนเข้ามาดื่มกินครึกครื้น
"ส้นตีนพร้อมหมัด"
"ไปมีเรื่องกับใครมาอีก"
"แถวนี้แหละ!!"
"ว่าก็ว่านะน้องรำพึงลูกเจ๊นางโคตรสวยเลยจะเสร็จมึงหรือเปล่าเถอะ"
"เสร็จเหี้ยไร กูบอกเลยอีนี่โคตรอันตราย"
ฮึก ฮึก อึก
"มึงรู้ได้ยังไงน้องมันเพิ่งเปิดร้านวันแรกเอง" มวยมองตามรำพึงที่ยิ้มแย้มรับลูกค้า
"ขนาดวันแรกมันก็ฝากรอยตีนเต็มตากูขนาดนี้ ถ้าจับมันกระแทกมันไม่ล็อกตัวฆ่าปาดคอกูเลยเหรอ"
"เอ้า นี่โดนตีนน้องรำพึงเหรอ?"
"กูเอาคืนแน่!! กล้ามากมากระตุกหนวดเสือแสงแห่งลุ่มแม่น้ำปิงวังยมน่าน"
มวยขมวดคิ้วก่อนคัดค้าน
"เดี๋ยวๆ มึงจะรวมแม่น้ำทั้งภาคไม่ได้"
"แล้วไงกูพูดให้เว่อไว้ก่อน เกิดมานอกจากดึงดูดสตรีก็ดึงดูดส้นตีนนี่แหละชีวิตกู"
"ฮ่าๆ ฮ่าๆ"
หลังจากร้านปิดเกือบ00.30น.
"หนูกลับก่อนนะพี่" ฝันยกมือไหว้ยิ้มน่ารัก รำพึงจึงเดินไปส่งหน้าร้านถามไถ่ "แล้วน้องกลับยังไง''
"จ้างสามล้อมารับเขาเอาไม่แพงคนกันเอง"
"กลับดีๆ นะพรุ่งนี้เจอกัน"
"ค่ะพี่ ขอบคุณนะคะ"
หลังจากฝันกลับไปรำพึงก็เดินมาที่โต๊ะกลางร้านเท้าสะเอวมองกดเสียงพูดต่ำ
[ใช้ภาษาเพี้ยนเนื่องจากคนเมา] ?
"พอไหมพี่ตอนนี้ร้านจะปิดแล้ว"
"กูววว ไม่เมา กูจะแดกต่อมีไรปะ"
"มี! ก็ฉันจะต้องปิดร้านแล้วไงพราะพรุ่งนี้ต้องไปซื้อของเข้าร้านแต่เช้าอีก"
"เรื่องของเมิงงง"
"พี่แสงลุกขึ้นแล้วกลับบ้านไปเดี๋ยวนี้"
ต๊บ!!
ฝ่ามือหนาฟาดลงโต๊ะจนสะเทือน ก่อนที่จะลุกยืนเซแกว่งตัวไปมา
"กูวววบอกเลยคนอย่างเสือแสงไม่ยอมให้ใครมาหยามง่ายๆ กล้าดียังไงมาถีบเบ้าตากู เหอะ" คำสบถด่ากราดขณะที่แสงลืมตาแทบไม่ไหว "นึกว่าจะแน่..มึงคงกลัวจนหัวหดสิหลบอยู่ในห้องตัวสั่นแน่ ฮ่าๆ"
"พี่ กูอยู่ทางนี้!!!"
"เอ้า!!"
"โอ้ยยย~เบื่อพวกขี้เมาอย่างพี่ที่สุด เมาแล้วอย่าหาเรื่องรีบกลับไปเลย"
รำพึงเดินมาหยิบจานชามไปกองไว้ในกะละมังแต่แสงยังคงยืนหยัดตัวโซเซไปมา
"วันนี้แหละ! กูจะทำให้มึงเห็นว่าผู้ชายอกสิบห้าศอกอย่างกูแม่งเจ๋งแค่ไหน"
"เขามีแต่อกสามศอก สิบห้าศอกไม่ยาวรวบทั้งตำบลเลยหรือไง!!"
"ปากดีอย่างมึงต้องเจอคนอย่างกวูวว"
'กริ๊ดดดดดดด!!'
"ไอ้พี่เเสงมาเยี่ยวรดตู้เพลงได้ยังไง!!"
- Writer
