ตอนที่.6🌻ข้อเสนอ [คอพับ]
938 Words
โจ้รีบผละตัวหลบทันกลายเป็นแสงที่เข้ามารับฝ่าเท้าแทนจนสลบเหมือด
"ไอ้แสงเป็นไงบ้าง" มวยพยามตบหน้าแสงเบาๆ เพื่อเรียกสติเพื่อน "ไอ้แสงตื่น"
"เช้าเเล้วเหรอ.."
"เช้าห่าไรกำลังจะเที่ยงคืน"
"อืมมม"
แสงพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งก่อนจะปรับโฟกัสสายตาเพ่งมองไปรอบข้าง คิ้วหนาขมวดเป็นปมก่อนสติจะกลับมา
"อีรำพึง!!!"
เสียงตะคอกดังลั่นจนกระทั่งรำพึงปิดร้านเก็บของจนหมด
"พี่รำพึงทำยังไงดีลุงสามล้อป่วยหนูไม่มีรถกลับบ้าน" ฝันเดินกลับมาหลังจากไปยืนรอรถแต่ญาติลุงสามล้อมาส่งข่าวให้ มวยจึงพูดขึ้น
"ให้ไปส่งไหม"
"แล้วเพื่อนพี่ล่ะคะ"
"ไอ้แสงมันไม่ตายง่ายหรอกหนังวัวหนังควาย ไปเถอะเดี๋ยวจะดึกกว่านี้"
ทั้งคู่เดินออกไปโดยไม่รอคำตอบใด
"ขอบคุณเพื่อนมากที่ห่วยใยกูไอ้มวย!!" แสงตะโกนพลางลูบต้นคอที่เจ็บหน่วง รำพึงเดินมาพูดเสียงอ่อน "ขอโทษนะพี่คือฉันแค่จะจัดการไอ้คนลามกที่มันลวนลาม"
"ขอโทษแล้วหายเจ็บไหม..เหล้าก็ไม่ได้ดื่ม ข้าวก็ยังไม่ได้กินแต่แดกส้นตีนเต็มๆ!!"
รำพึงก้มหน้ายอมรับผิดขณะที่แสงลูบถูเนื่องจากปวดเนื้อปวดตัว
"ฉันไปทำอาหารให้พี่กินดีกว่าวันนี้ฟรีไม่คิดเงินตกลงไหม"
รำพึงส่งยิ้มหวานรีบเดินจ้ำอ้าวเข้าไปในครัว
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
"อร่อยไหมพี่" เสียงรำพึงถามพลางใช้สองมือคางนั่งมองใจจดจ่อ "กินเยอะๆ เลยนะคะ"
"โคตรอร่อยเลย"
"ดีค่ะพี่ตักข้าวเพิ่มได้นะ"
"ลำบากมากสินะ"
"แค่นี้เองสบายมาก"
รอยยิ้มหวานส่งให้ แสงคิ้วย่นตะคอก "อืม เธอแค่หยิบส่งเครื่องปรุงอย่างเดียวก็สบายสิ!!ห่าาาเอ้ยยยย ทำไม่เป็นแล้วจะสาระแนออกตัวทำไม ฉันต้องไปยืนเกร็งคอทำอาหารแดกเองอีก แม่งโคตรซวย"
น้ำพริกกับไข่เจียววางบนโต๊ะตรงหน้า แสงกินข้าวด้วยอารมณ์หงุดหงิดเพราะเป็นคนทำเองโดยมีรำพึงเป็นเพียงลูกมือ
"โธ่...พี่ หนูกำลังอยู่ในช่วงตั้งตัว หัดทำหลายอย่างอาหารก็ทำไม่ค่อยเป็นแต่พพยายามอยู่นะ" เสียงเล็กพูดพร้อมรอยยิ้ม แม้คนตรงหน้าจะท่าทางบูดบึ้งก็ตาม
"เธอทำฉันบาดเจ็บมานับครั้งไม่ถ้วนคงต้องมีอะไรเยียวยาจิตใจสักหน่อย"
"บอกเลยถ้าเงิน...หนูไม่มี"
"ไม่ต้องการ"
รำพึงเอียงใบหน้าสงสัยพูดต่อ
"เหล้าฟรีก็ไม่ได้"
"มีเงินซื้อเอง"
"อย่านะ!!พี่ห้ามเด็ดขาด"
เสียงตื่นตระหนกของรำพึงพร้อมลุกจากที่นั่งผละถอยจนหลังติดกำแพง
ดวงตาเล็กเริ่มสั่นไหวก่อนจะพูดสั่นเครือ
"พี่เอาเครื่องคิดเลขหนูไปไม่ได้เด็ดขาดนะ!! หนูตกคณิตศาสตร์เอาไว้คิดเงินลูกค้า"
"....."
สีหน้าปลงของแสงหลับตาลงก่อนที่จะลืมตาขึ้นอีกครั้งแววตาเปลี่ยนเป็นจริงจัง
"ขอดูของเธอหน่อย" แสงพูดเสียงเคร่งขรึม "หมายถึงภายใต้เสื้อผ้าชุดชั้นในของเธอ ถอดมันออกซะให้หมด"
"ฝันไปเถอะไอ้พี่แสง"
"ว่าแล่วเธอต้องปฏิเสธ''
"แน่นอนสิ หนูเก็บความบริสุทธิ์มาตั้งสิบเก้าปีเต็มไม่ยอมง่ายๆ หรอก"
รำพึงเชิดหน้าขึ้นเธอเป็นคนหยิ่งรักศักดิ์ศรีมาก
ตืดดดด
"สวัสดีครับคุณตำรวจผมขอแจ้งความคดีทำร้ายร่างกายผมโดนแตะก้านคอซ้ายล้มพับเลยครับ"
หมับ!
ทันทีที่แสงกดโทรศัพท์หาตำรวจพร้อมพูดเสียงดังรำพึงจึงรีบคว้าเอาไว้
"ก็ได้ไอ้พี่แสง!!"
เมื่อไร้ทางเลือกไม่อยากมีปัญหาจึงรีบกดวางสายพร้อมจำใจรับข้อเสนอ
อึก อึก อึก
เสียงเหล้ากระดกลงคอเมื่อแสงนั่งรอรำพึงอยู่ปลายเตียงโดยที่เธอขอไปเปลี่ยนใช่ผ้าถุง
"พร้อมหรือยังพี่?" รำพึงเดินมาตรงหน้ามองเห็นท่าทีแสงตาปรือยียวนก่อนตอบกลับ
"พร้อมตั้งแต่เมื่อวาน"
"แล้วมาทำไมวันนี้"
"แอ่กๆ แฮ่ก เดี๋ยวเถอะ! อย่าลีลา"
สาวน้อยหน้าหวานเม้มริมฝีปากเเน่น มือจับกระโจมอกไว้ซึ่งภายในไม่ได้สวมใส่อะไรเลย
พรึ่บ!
"เดี๋ยว!!" แสงวางแก้วในมือลงขมวดคิ้วจ้องมอง "กี่วิเนี่ยแวบเดียวไม่เห็นห่าอะไรเลยนะ"
"ไม่รู้แหละพี่ช้าเอง"
"อยากไปโรงพักไหม..เอาไหม!"
"โอ้ยยย พี่ก็ตั้งใจดูหน่อยสิ"
"เอ่อ ตอนนี้ฉันตั้งใจยิ่งกว่าสอบปลายภาคอีก"
พรึ่บ
"พอใจพี่หรือยัง!!"
รำพึงสาดเสียงดังพร้อมหลับตาปี๋ในขณะที่กำลังถกผ้าถุงลง
'เฮือกกก'
"ออกไปได้แล้วไอ้คนบ้ากาม" เพียงแค่สักพักรำพึงรีบดึงผ้าถุงขึ้นมาปิดเนินอก
"ก็ มะ..ไม่ได้สวยอะไรขนาดนั้นทำเป็นหวงไปได้ สาวสวยทั่วทั้งตำบลก็โดนฉันหมดแล้ว"
"เรื่องของพี่ ออกไปนะ!"
"โกนซะบ้างก็ดีนั่นผืนนาหรือป่าอเมซอน เดินเข้าไปหลงสามวันสามคืนแน่หาทางออกไม่เจอดกดำ ฮ่าๆ"
แกรก
'กริ๊ดดดดด'
รำพึงกรีดร้องบ้าคลั่งเมื่อได้ฟังคำเย้ยหยันของแสง มือน้อยกว่าข้าวของเขวี้ยงใส่ประตูกระจัดกระจาย ขณะที่แสงยืนยิ้มหลังพิงประตูอยู่ด้านนอก
บ้านแสง
ฟุบ
ทันทีที่กลับถึงบ้านแสงซัดตัวลงนอนบนเตียงหลับตาลงพลางแสยะยิ้มออกมา
"หุ่นโคตรเอ็กซ์ได้เป็นเมียจะจัดเช้าจัดเย็น แต่ส้นตีนโคตรหนัก ซี้ดส์ ปวดต้นคอฉิบหายเลยกู"
- Writer
