มนต์รักเริงสุรา

ตอนที่.7🌻 พลาดท่า [..ไฟ]

หลายวันจากนั้น

ติก'

ข้อความโทรศัพท์มือถือรำพึงแจ้งเตือน ปรากฏว่าเป็นแฟนเก่าเจ้าของกิจการร้านอาหาร

-พี่คิดถึงรำพึงมากนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมขอแค่รำพึงยอมรับที่พี่มีเมียได้ หากต้องการอะไรพี่จะหาให้ทุกอย่าง-

"ไอ้สารเลว ฮึกกก" เวลาคล้อยบ่าย รำพึงอ่านข้อความพลางร้องไห้ ตั้งสติได้ "เราอย่าใจอ่อนให้กับผู้ชายแบบนี้เด็ดขาด ตะ แต่ ต้นงิ้วจะสูงไหมนะ ฮื้อออ"

เป็นเพียงเศษเสี้ยวความรู้สึก เคยได้ยินว่า ผู้ชายรักง่ายลืมง่าย คงเหมือนกับผู้หญิง รักยากลืมยาก

แสงแดดจ้าส่องหนทางลูกรัง เวลาผ่านไปหลายวัน ร้านคาราโอเกะ มนต์รักเริงสุรา ยังคงมีลูกค้าหนาแน่นคับคั่ง

โดยมีเด็กร้านเพียงคนเดียวคือฝัน ตั้งหน้าตั้งตาทำงานเป็นอย่างดีไม่มีผิดพลาด

ฮึก อึก อึก

"พี่รำพึงมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ" เสียงฝันเอ่ยถาม "พี่นั่งซดเหล้าตั้งแต่หัววัน"

"เคยไหม.."

"เคยค่ะ"

"ยังไม่ได้ถาม!! ฮึกกก เคยไหมที่แบบคิดถึงผัวเขาแต่กอดบ่ได้"

ใบหน้าสวยหยาดเยิ้มเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาหยดใสมือเรียวคว้ากระดกแก้วเหล้าดื่มล้างแผลใจ

เวลาสองทุ่ม

"ขอเหล้าเข้มๆ วิสกี้มีไหม" เสียงแสงเดินเข้ามานั่งเก้าอี้มุมร้าน รำพึงเดินเซเข้ามาถาม "อะไรนะ? วิดๆ"

"หูตึงหรือไงฉันบอกว่าวิสกี้"

"เหอะ ขอดูเงินก่อนว่าพอจ่ายค่าเหล้าราคาแพงไหมวันก่อนเพื่อนพี่ก็มาติดค่าบุหรี่เอาไว้"

ต๊บ!

ฝ่ามือหนาของแสงฟาดลงกับโต๊ะสาดเสียงอย่างไม่พอใจ "ทำไมจะไม่มี 120บาท ขาดตัว!"

"คุณมึง เอ้ยยย คุณพี่ไปแดกวิสกี้ที่ไหนมาขวดร้อยยี่สิบบาท"

"เมื่อวานก่อนเพื่อนเอามาให้ลองมันบอกชื่อวิสกี้อร่อยละมุนลิ้น"

"ค่ะ! แต่เงินพี่มันไม่พอไงเปลี่ยนจากวิสกี้กินเหล้าแดงเหล้าขาวเถอะ"

สิ้นสุดการเจรจารำพึงเดินโซซัดโซเซหยิบขวดเหล้าขาวมาตั้งวางบนโต๊ะตรงหน้าของแสง

หมับ!

แขนเรียวโดนคว้ากระชากแรง

"โอ้ยยย! อะไรอีกเนี่ยพี่แสง" รำพึงตวาด

"ชักจะดูถูกกันเกินไปแล้วนะ!!"

"ก็เงินพี่ไม่พอไงจะแดกเหล้าแพงก็ต้องมีเงินไม่อย่างนั้นร้านจะอยู่ยังไงไหว"

"เอ่อ เข้าใจแล้ว แต่มะขามเปียกมีไหม?!"

คิ้วบางย่นไม่รู้ว่าตอนนี้ใครเมากว่าใคร กระทั่งเวลาผ่านไป ฝันเก็บร้านกลับบ้านเรียบร้อย

"ยัง" รำพึงพูดกับคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม

"ใช่ยังไม่เมาจัดมาอีก!!"

"ไม่ หมายถึงยัง..พี่ยังไม่กลับบ้านอีกร้านปิดแล้ว"

"วันนี้ฉันเองก็เครียดเธอก็เครียดงั้นเรามาดื่มซดความเฮงซวยดีกว่า"

ทว่าสิ่งที่แสงพูดก็ถูกรำพึงยังคงคิดถึงรักเก่าคราวหลังไม่ใช่เพราะลืมเขาไม่ได้แต่เจ็บปวดที่ถูกหรอกให้โง่งมงาย

"ถามจริงพี่เครียดอะไร" น้ำเสียงหวานถามสงสัย "ว่าจะถามตั้งแต่พี่มาถึงแล้วซดเหล้าขาวไม่พัก"

"เรื่องมันมีอยู่ว่า"

"โอเคเข้าใจแล้วค่ะ"

"ดีมากเป็นคนเข้าใจอะไรง่าย ถุ้ยยย! กูยังไม่ได้เล่า"

ปรากฏว่าเมื่อถึงการสอบแสงผู้ที่ไม่สนใจการเรียนติดศูนย์วิชาหลักช่างไฟฟ้า

"ไม่แปลกเลยพี่ ฮ่าๆ แค่ซ่อมไฟอันเดียวที่ยังทำพลาด" รำพึงเย้ยหยัน "สอบได้ที่ 1 สิ่จะเรียกว่าประหลาด"

"กูจะเล่าให้เจ็บใจเพิ่มทำไมวะเนี่ย"

"เอาเถอะชีวิตคนเราก็แบบนี้ไม่มีอะไรได้ดั่งใจไปซะทุกอย่างหรอก"

เหมือนแอลกอฮอล์ที่ซึมอยู่ในร่างกายรำพึงจะจางหายไปบ้างเนื่องจากมัวแต่ดูแลลูกค้าภายในร้าน

ตัวเล็กเดินเข้าไปด้านหลังเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย จู่ๆ ไฟฟ้าก็ดับลง

'กริ๊ดดดดด'

"อะไรวะ!!!"

ด้วยความหวังดีเมื่อเสียงกรีดร้องดังลั่นแสงที่อยู่ในอาการมึนเมาวิ่งฝ่าความมืด

ตุบ!

อักกกก

ทั้งคู่วิ่งปะทะกันจนล้มนอนคว่ำอยู่ในท่าสยิวซ่าน รำพึงนุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมา แต่ดันสะดุดล้มเนื่องจากไฟฟ้าดับทำให้ช่วงล่างคร่อมอยู่ตรงใบหน้าของแสงที่นอนแผ่ราบ

ฮึกกกก

ไร้การสวมใส่ด้านใน กลีบดอกสีชมพูแรกแย้มยิ้มให้กับชายมึนเมา

ติก!

ทันทีที่รู้ตัวรำพึงรีบเงื้อมือปิดไฟอย่างทันที

"อ๊ะ~ไอ้พี่แสง ท..ทำอะไร"

น้ำเสียงสั่นเครือเริ่มไม่เป็นจังหวะ รู้สึกถึงช่วงล่างเย็นวาบด้วยน้ำลาย เรียวลิ้นละเลงอย่างไม่ถามความเต็มใจ

มือหนาบีบเคล้นสองก้นกลมอย่างช่ำชอง เอวบางดิ้นพล่านสุดจะหลีกเลี่ยงไหว

ความเมาผสมความเจ็บปวดใจ สาวน้อยแม้จะแข็งแกร่งเพียงใดก็ย่อมอ่อนแอ

"ยะ~หยุดก่อน ฮึกกก" ความรู้สึกวูบวาบก่อตัวขึ้นบริเวณช่องท้องเสียวแปลบ "พี่แสง"

เรียวลิ้นละเลงตวัดจนน้ำเมือกใสหลั่งไหลออกมาเปื้อนเปรอะรอบริมฝีปาก

"หวานชะมัด" น้ำเสียงของแสงเอ่ยขึ้นพลางจับเอวคอดไว้มั่น ก่อนจะพูดพร่ำ "เอาโหนกมาจ่อหน้าขนาดนี้ถ้าไม่ให้เสียบกูจะตบให้คว่ำ"

"งือออ~อะ~ไอ้พี่แสง!!!"