เล่ห์รักกับดักลวง

ความรู้สึกที่เริ่มก่อตัว

ตอนที่ 7

เย็นวันศุกร์ หลังเลิกงาน

ร่างสูงของชัชชนน์เดินออกมาจากประตูบริษัท แสงไฟสลัวๆ ในลานจอดรถทอดเงาบนใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาคู่สวยของใครบางคนที่เดินตามมาเปล่งประกายระยิบระยับด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าก่อนจะรีบเดินตรงไปหาเขาอย่างไม่รีรอ

“คุณชัชคะ!!!” เมญาดาเดินเข้ามาเกาะแขนแกร่งก่อนจะกระซิบเสียงหวาน ชายหนุ่มหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างอรชร ดวงตาคมกริบจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง เขารู้ว่าเธอคงจะมาเตือนเรื่องสัญญาในวันพรุ่งนี้

“คุณญาดาแน่ใจแล้วหรือครับ ว่าต้องการให้ผมไปด้วยจริงๆ?” น้ำเสียงของเขาแฝงไว้ด้วยความลังเล ราวกับกลัวว่าการใกล้ชิดกับเธอครั้งนี้จะนำมาซึ่งปัญหา เมญาดารีบจับมือหนาของเขามากุมไว้แน่น ความอบอุ่นจากมือของเขาแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจที่เหี่ยวเฉาของเธอ

“แน่ใจสิคะ! ก็ญาดาอยากใช้เวลาอยู่กับคุณ...แค่สองคนจริงๆ นี่คะ” เธอเน้นย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ชัชชนน์มองมือเล็กๆ ที่กุมมือเขาอยู่ ความรู้สึกอบอุ่นที่ส่งผ่านมาช่างแตกต่างจากความเย็นชาที่เขาเคยสร้างกำแพงไว้รอบตัว

ในใจของเขามีความขัดแย้งเกิดขึ้นตีกันจนตัดสินใจไม่ถูก เขาควรจะปล่อยใจไปตามความรู้สึก หรือยับยั้งมันไว้เพื่อแผนการต่อไปดี?

“งั้น...พรุ่งนี้เช้า คุณไปรับผมนะ เดี๋ยวผมจะขับรถให้คุณเอง” แล้วชัชชนน์ ก็ตัดสินใจตอบรับในที่สุด แม้ในใจของเขาจะยังคงสับสนและลังเลอยู่บ้างก็ตาม สาวลูกครึ่งยิ้มหวานดวงตาของเธอเปล่งประกาย ก่อนจะโผเข้ากอดวิศวกรหนุ่มอย่างรวดเร็ว

“ขอบคุณนะคะ...ญาดาแทบจะรอวันพรุ่งไม่ไหวแล้ว” เสียงหวานกระซิบข้างหูเขาอย่างออดอ้อน

ชัชชนน์ คว้าข้อมือเล็กของเมญาดา เบาๆ ด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะดึงร่างบอบบางของเธอให้เดินมาหลบอยู่ด้านหลังตัวรถอย่างมิดชิด ราวกับจงใจหลีกเร้น แสงไฟสลัวส่องกระทบร่างของคนทั้งสองที่ยืนแนบชิดกัน ความเงียบงันปกคลุมรอบกาย แต่ภายในใจกลับอื้ออึงด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย

ดวงตาคู่สวยของเมญาดา เงยมองใบหน้าคมคายของชัชชนน์อย่างลึกซึ้ง ราวกับต้องการอ่านความในใจที่ซ่อนอยู่ภายใต้แววตาคมกริบนั้น ส่วนชัชชนน์เองก็ลดสายตาลงมาสบกับดวงตาที่เป็นประกายคู่นั้นอย่างอ่อนโยน เป็นความอ่อนโยนที่เขาเองก็เพิ่งค้นพบเมื่อเร็วๆ นี้เหมือน

อ้อมแขนแข็งแรงค่อยๆ โอบกระชับร่างบอบบางของเธอเข้ามาใกล้ชิดยิ่งขึ้น สัมผัสอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายทำให้เมญดารู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เธอซบใบหน้าหวานลงบนอกกว้าง ฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะหนักแน่น ราวกับเป็นเพลงรักที่ขับกล่อมเธอ

ความรู้สึกปรารถนาเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ท่ามกลางความมืดมิด แสงไฟสลัวๆ ที่ส่องกระทบร่างของพวกเขา ราวกับเป็นพยานเงียบต่อความรู้สึกที่กำลังเบ่งบานในหัวใจของคนทั้งคู่ มันเป็นความรู้สึกที่ต้องซ่อนเร้น เก็บงำไว้ภายใต้เงามืดแห่งรัตติกาล แต่กระนั้นก็ไม่อาจปิดกั้นความร้อนแรงที่กำลังก่อตัวขึ้นภายในใจได้

“เอาไว้วันพรุ่งนี้ครับ ผมจะอยู่ไม่ห่างจากคุณเลย!!!” ชัชชนน์ กระซิบเสียงทุ้มนุ่มข้างใบหูเล็ก ราวกับให้คำมั่นสัญญาที่มาจากหัวใจ ดวงตาคมกริบของเขามองใบหน้าสวยหวานที่ซ่อนอยู่ภายใต้เงามืดด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบายเป็นความปรารถนา และความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่กำลังต่อสู้กันอย่างเงียบๆ ในใจ

หลังจากคำกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู เมญาดาเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มดวงตาคู่สวยเปล่งประกายวาววับในความมืดสลัว เธอสัมผัสได้ถึงความรักและความอ่อนโยนที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงของเขา และความรู้สึกอบอุ่นก็แผ่ซ่านไปทั่วหัวใจของเธอ

“ขอบคุณนะคะ...” เมญาดา กระซิบตอบเสียงหวาน ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้เขาอีกครั้ง สัมผัสแผ่วเบาจากริมฝีปากอิ่มที่แตะลงบนแก้มสากของเขาอย่างรวดเร็ว ราวกับเป็นการขอบคุณจากใจจริง

ชัชชนน์ ยืนนิ่งราวกับถูกมนต์สะกด สัมผัสอ่อนโยนนั้นช่างแตกต่างจากสัมผัสที่เขาเคยได้รับมา มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้

“คุณรีบกลับบ้านเถอะครับ ก่อนที่คุณน้าสาวของคุณจะสงสัยเอา” ชัชชนน์ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าเล็กน้อย และพยายามดึงตัวเองกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง

เมญาดา พยักหน้าเบาๆ เธอคลี่ยิ้มหวานให้เขา ก่อนจะเดินไปที่รถของตัวเองที่มีคนขับรถรออยู่ โดยมีชัชชนน์เดินตามหลังไปส่งเธออย่างเงียบๆ ความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นระหว่างพวกเขาในมุมมืดของลานจอดรถนั้น ราวกับเป็นสัญญาเงียบๆ ที่รอคอยวันที่จะเบ่งบานอย่างเปิดเผย