ตอนที่ 14
ชัชชนน์ค่อยๆ ช้อนร่างบอบบางของเมญาดาขึ้นสู่อ้อมแขนอย่างนุ่มนวล ราวกับประคองดอกไม้ที่บอบบางที่สุด แสงจันทร์สีนวลสาดส่องลอดหน้าต่างบานใหญ่เข้ามาในห้องนอน ทาบทอทุกสิ่งให้เป็นสีเงินยวง จนบรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความโรแมนติกและเงียบสงบ ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน เพื่อให้ความรู้สึกของคนทั้งสองได้เบ่งบานอย่างเต็มที่
เขาวางเธอลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าสัมผัสของเขาจะทำให้ดอกไม้แรกแย้มนั้นต้องร่วงโรย ก่อนจะทาบทามร่างของตนเองลงอย่างแนบชิด ราวกับเงาที่ทาบทับกันอย่างลงตัว ทั้งสองคนโอบกอดกันแนบแน่น ราวกับต้องการรวมหัวใจสองดวงให้เป็นหนึ่งเดียว สัมผัสของเขาที่ลูบไล้เรือนร่างของเธอนั้นช่างอ่อนโยน ราวกับสายลมที่พัดผ่านผิวน้ำ ทว่าในทุกการสัมผัสกลับแฝงไว้ด้วยความโหยหาที่เก็บซ่อนไว้ในส่วนลึกของหัวใจและความปรารถนาที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างอบอุ่น ราวกับเปลวไฟที่กำลังลุกโชน
“คุณชัชคะ!!!..เดี๋ยวก
