4

3142 Words

วันต่อมา 12.01 "มี๊พี่เหมจะลงมาตอนไหนอ่าา?" "น่าจะกำลังลงมาแหละใจเย็นๆสิเรา" ฉันหันมองโนริที่กำลังนั่งงอแงทำหน้าบูดอยู่ข้างๆอย่างเพลียๆหลังจากที่เรามานั่งรอเหมที่ข้างล่างคอนโดเขานานเกือบสิบห้านาทีแล้ว เมื่อคืนเขาชวนฉันมาที่ห้องเขาน่ะแถมยังบอกที่อยู่คอนโดตัวเองเสร็จสรรพแต่พอฉันกับน้องมาถึงก็ต้องนั่งรอข้างล่างเพราะรปภ.ไม่ให้ขึ้นข้างบนด้วยเห็นว่าฉันกับน้องไม่เคยมาที่นี่ "พี่เหมนะพี่เหมปล่อยโนริรอได้ยังไง" ฟึ้บ! โนริว่าเสียงดังพร้อมกับกอดอกทำหน้าไม่พอใจต่อและฉันก็รู้เลยว่าน้องฉันกำลังงอน ฉันหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาอีกครั้งเพื่อดูเวลาคือฉันเพิ่งโทรไปหาเขาเมื่อห้านาทีก่อนและเขาตอบกลับมาว่าเขาเพิ่งตื่นน่ะ...ใช่เขาเพิ่งตื่นๆทั้งๆที่นัดฉันกับน้องตอนเที่ยง ติ๊ง.. "โทษทีๆ" ทั้งฉันและน้องหันมองตามเสียงทันทีพร้อมกับเหมที่เพิ่งเดินออกมาจากลิฟท์ด้วยทรงผมยุ่งๆกับเสื้อยืดกางเกงขาสามส่วนคล้ายคนเพิ่งตื่น โอเคฉันเชื่อล่ะว่าเพิ่งตื่นจริงๆ "ทำไมมองพี่แบบนี้ล่ะครับโนริ?" "ก็พี่เหมช้า โนริไม่ชอบคนช้า!" "โนริพูดเพราะๆ" ฉันเอ่ยเตือนโนริเบาๆทำเอาโนริทำหน้าไม่ถูกแต่ถึงอย่างนั้นเหมก็เข้ามาอุ้มโนริและยิ้มให้น้องฉันอย่างกวนๆ "ไม่เป็นไรพี่เข้าใจว่าโนริโกรธเดี๋ยวจะง้อโดยการให้ขี่คอโอเคไหม?" "อืออโอเค๊!!" เหมยิ้มบางๆขณะที่อุ้มโนริก่อนที่เขาจะมองมาที่ฉันที่กำลังถือกล่องข้าวและกระเป๋าอยู่เขาจึงเดินเข้ามาหยิบกล่องข้าวไปถือไว้ท่ามกลางสายตาฉันที่กำลังมองอย่างงงๆ "ไม่ต้องถือก็ได้" "ให้ช่วยเถอะนี่โคตรรู้สึกผิด" "นาฬิกาไม่ปลุกรึไง" "ปลุกแต่ไม่ตื่น โทษทีนะโม" ฉันถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าตอบเหมที่ขอโทษอีกครั้งและเขาคงจะรู้สึกผิดจริงๆเหมเดินนำมาขึ้นลิฟท์ก่อนที่ลิฟท์จะขึ้นมาชั้นที่สิบเขาจึงพาเดินต่อมาที่ห้องของเขาซึ่งมีฉันเดินตามหลังเหมที่กำลังคุยกับโนริที่เพิ่งจะหายงอนอย่างสนุกสนานทั้งๆที่เมื่อห้านาทีก่อนงอนเป็นฟืนเป็นไฟ แกร๊ง... "โหหหห้องพี่เหมกว้างจังง" โนริพูดเสียงดังหลังจากที่เข้ามาในห้องเหมแล้วเหมจึงวางโนริลงก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะวิ่งไปสำรวจไปทั่วทำเอาฉันทำหน้าไม่ถูกเพราะลืมบอกให้น้องทำตัวดีๆและมีมารยาทแต่ไม่ทันแล้วเพราะตอนนี้โนริแทบจะวิ่งเข้าไปในห้องนอนของเหมแล้ว "ไม่เป็นไรโมเดี๋ยวเราพาโนริไปดูห้องเอง" "โอเค เอ่อ...แล้วครัวใช้ได้เลยใช่ไหม" "อ่อใช่ๆ" ฉันพยักหน้าและยิ้มบางๆก่อนจะเดินหยิบกล่องข้าวมาถือและเดินมาที่ครัวซึ่งห้องเขากว้างจริงๆในนี้มีแทบทุกอย่างแต่ดูแล้วเหมไม่น่าจะได้ใช้ครัวเท่าไหร่หรอกนอกจากตู้เย็นที่มีแต่ขวดเบียร์และขนมอีกสองสามอย่าง...ฉันเหลือบมองสำรวจห้องของเหมอีกครั้งและห้องเขาก็เป็นห้องของผู้ชายทั่วไป เขามีทั้งการ์ตูนและแผ่นเกมส์ที่วางทิ้งอยู่เต็มหน้าทีวี "ห้องน้ำ.." ฉันมองไปที่ห้องน้ำก่อนจะเดินมาเข้าเพราะรู้สึกอยากทำธุระส่วนตัวก่อนจะเดินมาล้างมือเมื่อเสร็จ อันที่จริงฉันก็เพิ่งเคยมาห้องของเพื่อนผู้ชายนะมันก็แปลกๆอยู่แต่เพราะมีโนริมาด้วยฉันเลยสบายใจมากขึ้น... กึ่ก.. ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันทันทีที่สายตาเหลือบไปเห็นถังขยะที่ไม่มีฝาปิดคือฉันไม่ได้ตั้งใจมองแต่มันเห็น...ถุงยางที่ใช้แล้วน่ะ ฉันกระแอมไอเบาๆก่อนจะมองไปทั่วห้องน้ำอย่างทำอะไรไม่ถูก "...ไม่ได้สิ" ถ้าโนริมาเห็นล่ะ..ให้ตายคือรูปร่างมันไม่ได้เหมือนสิ่งของหรือพวกถุงทั่วไปไงแล้วโนริก็เป็นเด็กขี้สงสัย ฉันควรจะทำยังไงดี..ฉันยืนคิดนานหลายนาทีก่อนจะค่อยๆเปิดประตูออกมาและเดินไปที่หน้าห้องนอนของเหมที่ตอนนี้เหมกับโนริกำลังนอนเล่นฟิกเกอร์กันอยู่บนเตียง "หะ เหม.." "ว่า...ข้าวเสร็จแล้วหรอ" "เปล่าๆยังๆ คือออกมานี่แป๊บได้ไหม?" เหมนิ่งไปนิดก่อนจะหันมองโนริที่ยังคงสนใจฟิกเกอร์ไอรอนแมนในมืออยู่เขาจึงลุกเดินลงมาจากเตียงและมาหยุดยืนตรงหน้าฉัน ฉันกัดริมฝีปากตัวเองอย่างทำอะไรไม่ถูกก่อนจะเดินนำเขามาที่หน้าห้องน้ำ "มีอะไรหรอ?" "คือเราไม่ได้จะยุ่งหรืออะไรนะเหมแต่เอ่อ..." "แต่??" "คือ..." ฉันกลืนน้ำลายลงคอพร้อมกับสบตากับเหมที่กำลังมองมาอย่างงงๆด้วยความหนักใจ ฉันชี้นิ้วไปที่ถังขยะ "ช่วยหาอะไรมาปิดถังหน่อยได้ไหมไม่ก็เอาขยะไปทิ้ง" "ทำไมหรอ" เหมถามงงๆก่อนจะเดินมาดูถังขยะแล้วชะงักไปนิดเขายกมือเกาหลังคอตัวเองก่อนจะกระแอมไอและหันมองฉันนิ่งๆ "โทษทีเดี๋ยวเราจัดการเอง" "อ่อ อืมโอเคงั้นเราไปจัดจานก่อน" "อืม...โอเค" ฉันยืนต่ออีกแป๊บก่อนจะหันกลับมาและหันกลับไปมองเหมที่กำลังยกมือลูบใบหน้าตัวเองอยู่ก่อนที่เขาจะชะงักเมื่อเห็นฉันกำลังมองอยู่ฉันจึงยิ้มให้เขาบางๆ "ไม่ต้องคิดมากนะเราเข้าใจ" "จะคิดมากเพราะเธอเข้าใจนี่แหละ" ฉันหัวเราะเบาๆหลังจากที่เหมตอบกลับมาเสียงเรียบหากแต่ใบหูกลับขึ้นสีแดงฉันที่ทำได้แต่ยิ้มจึงเดินกลับมาที่ครัวและจัดอาหารง่ายๆที่ทำมาใส่จานสำหรับคนสามคน คืออันที่จริงฉันก็ตกใจอยู่ที่เห็นอะไรแบบนั้นแต่เหมก็เป็นผู้ชายมันก็คงจะไม่แปลกอะไรน่ะนะ "อยากให้ช่วยอะไรไหม?" เหมที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องถามถามฉันที่กำลังตั้งเตาเพื่ออุ่นน้ำซอสสปาเก็ตตี้อยู่ฉันจึงมองไปรอบๆก่อนจะส่ายหน้าไปมาช้าๆเพราะไม่มีอะไรให้ช่วยจริงๆ "ไม่น่าจะมีนะ" "พี่เหมมีน้ำหวานไหมฮะโนริอยากกินน้ำหวานน" เสียงโนริดังออกมาจากห้องนอนเหมก่อนที่ร่างเล็กจะเดินออกมาพร้อมกับฟิกเกอร์ในมือซึ่งเหมก็เดินมาเปิดตู้เย็นตัวเองดูก่อนจะสบถเบาๆและหันมองมาที่ฉันด้วยสายตาเอือมๆ "โทษทีสงสัยต้องลงไปซื้อแล้วแหละ" "ไม่เป็นไรหรอกให้โนริกินน้ำเปล่าก็ได้" "ไม่ดิเดี๋ยวเราไปซื้อกับโนริข้างล่างแป๊บเดี๋ยวโอเคนะ" "ก็โอเค" เหมพยักหน้าก่อนจะเดินไปช่วยโนริลงไปด้านล่างซึ่งเจ้าตัวเล็กก็ไม่ปฏิเสธเลยแถมยังอ้อนให้เหมอุ้มลงไปอีก ปกติฉันอุ้มโนริไม่ค่อยไหวน่ะเพราะนับวันโนริยิ่งโตและน้ำหนักตัวก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆจึงยากที่จะอุ้มเหมือนก่อนแต่ดูตอนนี้โนริคงจะรู้ตัวแล้วล่ะเลยไม่อ้อนฉันให้อุ้มจนมารู้จักกับเหมที่ชอบอุ้มโนริบ่อยๆจนโนริติดนิสัย แกร๊ง.. "ไอ้เชี้ยหะ..." "!!" ดวงตาฉันเบิกกว้างพร้อมกับมือตัวเองที่กำช้อนที่กำลังตักซอสมาราดใส่จานไว้แน่นเมื่อจู่ๆประตูก็ถูกกระชากเปิดออกกว้างพร้อมกับร่างสูงที่ฉันไม่คุ้นหน้าที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมตะโกนเรียกหาเหมเสียงดัง "เอ่อ...อะไรวะเนี้ย" เสียงเข้มว่าอย่างงงๆขณะที่เขาก็มองมาที่ฉันที่กำลังมองเขาอย่างงงๆไม่ผิดกันแต่ แต่ฉันต้องพูดอะไรใช่ไหมเพราะเขาคงตกใจที่จู่ๆก็มีใครไม่รู้มาอยู่ในห้องของเพื่อนเขา "มาหาเหมหรอคะ" "เอ่อ...ครับมันไม่อยู่หรอ?" "อยู่ค่ะคือเขาเพิ่งลงไปซื้อของ" ฉันตอบอย่างทำอะไรไม่ถูกก่อนจะเงียบไปอีกครั้งซึ่งเขาก็ยืนเงียบเช่นกัน "เอ่อ ฉันชื่อโมจิค่ะเป็นเพื่อนของเหม" "เพื่อน? หน้าอย่างมันเนี้ยนะ" "คะ??" "เปล่าๆ ผมดิวเป็นเพื่อนซี้ไอ้เหมน่ะโทษทีนะพอดีไม่รู้ว่ามันชวนเธอมาห้อง" "เดี๋ยวเหมคงขึ้นมาแล้วล่ะ" ฉันตอบเบาๆก่อนจะยิ้มให้ดิวที่ยิ้มให้บางๆถ้าดิวเป็นเพื่อนเหมก็คงไม่เป็นไรหรอกใช่ไหมถ้าฉันจะชวนเขากินข้าวด้วย "ว่าแต่กินข้าวเที่ยงรึยังคะ?" "ห๊ะ เอ่อ...ยังไม่กินครับ" "กินพร้อมกับเราไหมคือเราทำมาเยอะน่ะ" "เอ่อ..." เกร๊ง... "มี๊พี่เหมซื้อขนมให้โนริเยอะเลยยย" ทั้งฉันและดิวต่างหันมองบุคคลที่มาใหม่ทันทีพร้อมกับเหมที่กำลังอุ้มโนริเดินเข้ามาในห้องและทันทีที่เหมเห็นดิวเขาก็ขมวดคิ้วใส่เพื่อนตัวเองก่อนจะรีบวางโนริลงฉันจึงกวักมือเรียกโนริที่มือเต็มไปด้วยถุงขนมมาหา "มาทำเชี้ย.."เหมชะงักไปนิดเมื่อตัวเองกำลังจะพูดคำหยาบ "มาทำอะไรไอ้ดิว?" "กูกะจะมาเล่นเกมส์ห้องมึงน่ะสิแต่ไม่รู้ว่ามึงมีแขก" ดิวตอบพร้อมกับเหลือบมองฉันนิดๆฉันจึงหันกลับมาดูขนมที่โนริถือทันทีเพราะเริ่มทำตัวไม่ถูกจริงจังหลังจากที่เหมคุยกับเพื่อนเขา ดีนะที่เหมกลับมาเร็วไม่งั้นฉันคงแย่จริงๆเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อและฉันก็อายนิดๆที่มาอยู่ในห้องผู้ชายแบบนี้น่ะนะ [เหม] "เดี๋ยวแป๊บนะโม" ผมหันไปหาโมจิที่กำลังดูขนมกับโนริอยู่ซึ่งเธอก็พยักหน้าผมจึงเดินเข้าไปหาไอ้ดิวและล็อคคอมันให้เดินตามมาในห้องนอนผมปิดประตูและล็อคมันทันทีก่อนจะตีนยันไอ้ดิวจนมันแอ๊บล้มไปบนที่นอนพร้อมกับยิ้มร่า "แหมมเมื่อคืนคนนึงตอนเที่ยงคนนึงนาจา ไม่เลวๆ" "ไม่เลวเชี้ยไรนั้นเพื่อนกู!" "ใช่หราไม่ใช่ตัวอยากอาสาเป็นพ่อเด็กอ่อค่ะ??" "กวนตีนกูล่ะไอ้ดิว" "เพิื่อนอะไรของมึงปกติมึงชวนผู้หญิงมาห้องนี่ต้องเอาตลอดไม่ใช่หรอวะ??" "มึงแยกไม่ออกล่ะไอ้ดิวโมจิน่ะเพื่อนกูจริงๆอย่าพูดอะไรให้เธอเสียหายสิวะ" ผมตอบเสียงจริงจังขณะที่ไอ้ดิวก็หรี่ตามองผมอย่างจับผิดแต่ไม่นานมันก็ลุกนั่งดีๆ "ก็ปกติมึงไม่คบผู้หญิงเป็นเพื่อนนี่หว่า ขนาดหญิงในเอกเรามึงยังไม่คุยเลย" "กูคุยแล้วแต่พวกนั้นไม่อยากเป็นแค่เพื่อนกับกูนิ" "จะบอกว่าโมจิก็คิดกับมึงแค่เพื่อน?" "เออสิวะ" "แต่เมื่อกี้มึงทำตัวเหมือนเป็นพ่อเด็กเลยว่ะ นั้นใช่ไหมลูกชายของเธอที่ใครๆก็ว่ากัน" "เออ" "ลูกเธอชื่ออะไรนะ?" "โนริ" "แล้วมึงสอนให้โนริเรียกมึงว่าพ่อรึยัง?" ริมฝีปากผมเม้มเข้าหากันแน่นพร้อมกับเดินเข้าไปหาเพื่อนตัวเองหมายจะถีบทันทีแต่มันไหวตัวทันลุกขึ้นและวิ่งมาที่ประตูห้อง "โอเคๆกูไม่แซวแล้วเพื่อน" "ดี งั้นมึงกลับไปได้ล่ะ" "..." ไอ้ดิวไม่ตอบและเปิดประตูออกไปด้านนอกห้องนอนผมทันทีซึ่งตอนนี้โมจิกับโนิริกำลังช่วยกันถือจานอาหารมาวางที่โต๊ะอยู่ซึ่งพอโมจิเห็นพวกเราเธอก็ยิ้ม "ทุกอย่างโอเคนะ?" "ไม่มีไรมันจะกลับล่ะ" "อ้าว ทำไมดิวไม่กินข้าวก่อนล่ะยังไม่ได้กินอะไรไม่ใช่หรอ?" "มันกินแล้ว" "พอดีกำลังหิวเลยงั้นขอเรากินด้วยนะ ^^" ไอ้สัสนี่! ผมหันมองมันอย่างไม่พอใจขณะที่ไอ้ดิวก็ลอยหน้าลอยตาไปนั่งที่โต๊ะโดยไม่ลืมที่จะทำความรู้จักกับโนริที่กำลังนั่งอยู่ก่อนซึ่งโนริก็ยิ้มและตอบอย่างเป็นกันเองผมจึงถอนหายใจและเดินตามโมจิมาที่ครัว "โทษทีนะพอดีมันชอบมาโดยไม่บอกแบบนี้น่ะ" "ไม่เป็นไรๆเหมไปนั่งที่โต๊ะเถอะเดี๋ยวเราตักให้ดิวแป๊บ" "โอเค" ผมตอบกลับเสียงเรียบและเดินกลับมานั่งที่โต๊ะตรงข้ามกับไอ้ดิวอย่างเซ็งๆซึ่งมันก็ยิ้มอย่างกวนๆและไม่นานโมจิก็เดินมาพร้อมกับจานของไอ้ดิวเราจึงต้องหันมาสนใจสปาเก็ตตี้ซอสแดงตรงหน้าแทน ผมหันมองโนริที่กำลังกินด้วยตัวเองเป็นระยะและมีบ้างที่หยิบทิชชู่ไปเช็ดปากให้เพราะเจ้าตัวเล็กกินเลอะ "อันที่จริงตอนแรกเรารู้จักกับโมจินะแต่ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูก" "รู้จักเราด้วยหรอ?" ผมที่กำลังสนใจโนริอยู่เหลือมองไอ้ดิวที่ช่วยโมจิคุยทันที "ใช่ๆไอ้เหมมันพูดถึงบ่อยน่ะมันชมว่าเธอเก่งนู้นนี่ตอนแรกเราก็ไม่เชื่อหรอกนะจนมาเห็นกับตา" "ไม่รีบกินรีบไปวะมีนัดแฟนมึงต่อไม่ใช่ไง?" "กูเลื่อนล่ะไม่รีบ ^^" ผมกรอกตาใส่ไอ้ดิวทันทีก่อนที่มันจะหันมองโมจิอีกครั้ง "เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวนี่เหนื่อยไหมอ่ะโมคือขอโทษนะที่ถามแต่มันสงสัยจริง" "เอ่อ.." "ไอ้ดิวนี่ก็เกินไป" ผมปรามมันทันทีเมื่อโมจิเริ่มทำหน้าไม่ถูกหลังจากโดนถามแบบนั้น "โทษทีนะโม" "เอ่อ...ไม่เป็นไร" ไอ้ดิวยิ้มให้โมก่อนจะหันมองโนริที่กำลังนั่งกินเส้นอยู่ "พี่เห็นแบบนี้ก็สบายใจที่โนริมีแม่ที่เก่งและน่ารักขนาดนี้" "ใครฮะ??" โนริถามอย่างงงๆขณะที่ไอ้ดิวก็งงไม่แพ้กันร่วมถึงผมด้วยที่จู่ๆโนริก็ถามกลับแบบนั้น "ก็โมจิไงแม่โนริน่ะ" "มี๊โมจิไม่ใช่แม่ของโนริฮะมี๊โมจิเป็นพี่สาวส่วนแม่โนริอยู่ต่างประเทศ" "ห๊ะ!!?" นั้นเสียงกูใช่ไหมน่ะ ผมรีบหุบปากตัวเองทันทีขณะที่ตอนนี้ทุกคนก็กำลังมองมาที่ผมเป็นตาเดียวอยู่และโมจิคงไม่คิดว่าผมจะตกใจขนาดนี้แต่...แต่ที่ผมรู้มาตลอดคือโมจิเป็นแม่โนริไม่ใช่หรอ?? "มึงตกใจไปไหม?" "เอ่อ กูขอโทษ" "อันที่จริงคือเรานี่แหละต้องขอโทษที่ไม่ได้บอกความจริงเรื่องโนริกับเหม" ผมสบตากับโมจิที่มองมาอย่างรู้สึกผิด เธอค่อยๆวางช้อนลงที่จานและยิ้มให้ผมบางๆ "ที่จริงโนริเป็นหลานเราน่ะเขาเป็นลูกชายของพี่สาวเรา" "ทำไม...แล้วทำไมโนริถึงเรียกโมว่ามี๊ล่ะ" "เพราะมี๊ก็คือมี๊ไงฮะ มี๊น้ำก็เป็นแม่ส่วนมี๊โมจิก็เป็นพี่สาว" โนริตอบเสียงดังพร้อมกับหัวเราชอบใจท่ามกลางความงงงวยของทั้งผมและไอ้ดิวที่กำลังมองโมจิอยู่ "โนริชินน่ะแล้วเราก็เลยชินไปด้วยแต่วันนี้เราก็ตั้งใจจะบอกเหมอยู่เหมือนกันนะว่าที่จริงแล้วโนริเป็นน้องเรา" "มี๊เปงพี่สาว" โนริว่าพร้อมขณะที่จับเส้นใส่ปากตัวเองเมื่อเริ่มจะกินไม่ถนัด ผมนั่งนิ่งอยู่เกือบนาทีพลางคิดไปถึงวันแรกที่ผมรู้จักโมจิซึ่ง...วันนั้นเธอก็พยายามจะบอกผมนี่หว่าและก็เป็นผมเองที่คิดไปเองว่าโนริเป็นลูกโมจิ "เอาเถอะพอบอกแล้วก็ดีแล้วล่ะเนาะกูว่า" ไอ้ดิวว่าพร้อมกับหัวเราะเบาๆขณะที่สายตามันที่กำลังมองโมจิก็เปลี่ยนแม่งทันที...ไอ้ห่านี่พอรู้ว่าโมจิไม่ใช่แม่คนสายตาเหี้ยๆนั้นก็ออกทันทีสินะ ผมเหลือบมองจานของมันที่ตอนนี้มันกินหมดแล้วก่อนจะมองหน้ามันนิ่งๆ "กินเสร็จแล้วก็กลับเถอะ โนริพี่ดิวจะกลับแล้วนะครับ" "ฮะ สวัสดีฮะพี่ดิว^^" "ไม่ให้กูได้แย้งเลย" มันเอ่ยเบาๆและลุกขึ้นยืนตามผมที่ลุกเตรียมจะไปส่งมันหน้าห้องซึ่งมันก็ยิ้มให้โมจิพร้อมโบกมือลา "งั้นไว้เจอกันอีกบ่อยๆนะโมจิ" "อ่อ อืมไว้เจอกัน" "มาเร็วๆ" ฟึ้บ! ผมเอื้อมมือไปดึงคอเสื้อมันให้เดินตามมาที่ประตูห้องและจัดการเปิดพร้อมกับดันมันออกไปทันทีขณะที่ไอ้ดิวก็ยื้อตัวสุดฤทธิ์พร้อมกับหรี่ตามองผมอย่างเอาเรื่อง "มึงตอบกูอีกครั้งว่าโมจิแค่เพื่อนมึง!?" มันกระซิบถามเสียงเข้ม "เสือกจริงกลับไปหาเมียมึงนู้น!" "กูไม่มีเมียที่ผ่านมาคือกิ๊ก!" "มึงไปเลยไอ้ดิว" ไอ้ดิวจ้องตากับผมก่อนที่มันจะยื่นหน้ามาใกล้จนเป็นผมต้องถอยออกเพราะรังเกียจมัน "โมจิน่ารักมากกูชอบกูจอง!" "เชี้ยไรของมึงเนี้ย?" "มึงพูดเองว่าเป็นแค่เพื่อนมึงพูดเองน๊าาา" ผมผลักมันพร้อมกับมันที่ดันตัวออกก่อนที่มันจะหัวเราะเสียงดังและเดินออกไปปล่อยให้ผมยืนมองมันจนลับสายตาและให้ตาย...ผมยังช็อคไม่หายหลังจากที่เพิ่งรู้ว่าโนริไม่ใช่ลูกโมจิ ไอ้กูก็ยัดเยียดให้เธอเป็นแม่มาเกือบสองอาทิตย์ ผมถอนหายใจเสียงดังพร้อมกับขยี้ผมตัวเองอย่างหงุดหงิด

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more