21.16 น.
ซ่า...
"ฝนตกไม่หยุดเลยฮะ งี้ป๊าก็ได้นอนกับโนริสิ"
โนริว่าเสียงดังแข่งกับเสียงฝนที่กำลังเทลงมาไม่มีท่าทีจะหยุดอยู่ด้วยความตื่นเต้น และดูก็รู้ว่าเจ้าตัวเล็กอยากจะให้เหมนอนด้วยขนาดไหน ฉันหันมองน้องที่นั่งอยู่ข้างๆบนโซฟาตัวใหญ่โดยมีเหมนั่งอยู่ถัดไป เหมยิ้มออกมาอย่างพอใจและขยี้ผมโนริ
"เป็นความคิดที่ดี"
"ไม่ได้หรอกชุดก็ไม่มีเปลี่ยน แล้วเดี๋ยวฝนก็หยุดแล้ว"
"โมบอกคำนี้มาหลายรอบแล้วนะแล้วดูดิฝนมันหยุดไหม?"
"ตกแรงกว่าเดิมอีกฮะ!"
โนริเสริมและหัวเราะเสียงดังจนฉันอดจะเอื้อมมือขึ้นมาหยิกแก้มน้องไม่ได้ ฉันส่ายหน้าไปมาก่อนจะเหลือบมองเหมที่กำลังมองมาที่ฉันอยู่อย่างงงๆ
"กลัวอะไรหนักหนาทำยังกะเราไม่เคยมานอนที่นี่" เหมถามยิ้มๆพร้อมกับเท้าแขนกับพนักโซฟามองมาที่ฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ "ฝนตกแรงแบบนี้มันไม่หยุดหรอกให้เรานอนบ้านโมไม่ได้หรอ?"
"ใช่ฮะมี๊ ให้พี่เหมนอนกะผมนะฮะ"
ไม่น่าเลยจริงๆ...โนริไ
