เย็นวันศุกร์...ฉันและกำปั้นต้องกลับไปที่บ้าน นั่นคือบ้านของฉันเอง บอกตามตรงว่ารู้สึกประหม่ามาก กลัวว่าแม่จะไม่ยอมรับเขา เพราะตั้งแต่เริ่มเขาก็มาสร้างความปั่นป่วนให้กับครอบครัวฉัน
“นายห้ามยั่วโมโหแม่ฉันนะ”
“รู้แล้ว เธอบอกฉันเป็นสิบๆ รอบแล้ว” ใช่!! ฉันบอกเขาแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน แต่ถึงเขาจะรับปากฉันก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดีว่าเขาจะทำตามที่พูดหรือเปล่า เอาแน่เอานอนอะไรได้ที่ไหนล่ะผู้ชายคนนี้
“กลัวขนาดนั้น ?” กำปั้นละสายตาจากถนนหันมามองหน้าฉันแว่บหนึ่ง ตอนนี้ใบหน้าของฉันมันเต็มไปด้วยความกังวล
“อื้อ” ฉันพยักหน้าตอบ
“ถ้าแม่เธอไม่อนุญาตให้ฉันคบกับเธอ” กำปั้นเอื้อมมือมาจับมือฉันแล้วออกแรงบีบเบาๆ “เดี๋ยวฉันพาเธอหนีเอง”
แปะ!! สิ้นสุดคำพูดติดตลกของกำปั้น ฉันก็ฟาดไปที่ไหล่ของเขาเต็มแรง พูดมาได้จะพาฉันหนี คนยิ่งเครียดๆ อยู่ด้วย
“ก็เห็นหน้าเครียดๆ ไม่อยากให้คิดมาก แต่ที่พูดฉันคิดแบบนั้นจริงๆ
