“มา ฉันช่วย”
เอียนเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นมธุรสาเดินถือถาดที่มีขนมปังเพิ่งอบใหม่ออกมาจากในครัว ชายหนุ่มที่เอาแต่วนเวียนอยู่รอบตัวหญิงสาวมานานนับสัปดาห์แล้วก็ปราดเข้าไปหาเธออย่างเช่นทุกวัน
“คุณเอียน...”
มธุรสาเรียกเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แยกไม่ออกว่าเพราะต้องการเรียกชื่อเขาเฉยๆ หรือไม่พอใจที่เขาเข้ามาวุ่นวายกับเธออย่างนี้
แต่เอียนรู้ว่าน่าจะเป็นเพราะอย่างหลังมากกว่า ชายหนุ่มจ้องมองเธอด้วยสายตาดุดันในเชิงตำหนิ ก่อนจะพูดเสียงดังหน้าตาเฉยว่า
“เธอคิดว่าฉันจะทนมองเมียที่กำลังตั้งท้องทำงานหนักๆ ได้อย่างนั้นหรือไง”
มธุรสาถึงกับชะงักพร้อมกับที่เริ่มรู้สึกอับอายเพราะสายตาของคนอื่นๆ ที่หันมามองเธอเป็นสายตาเดียวจนต้องรีบพูดราวกับจะแก้ตัวว่า
“ฉันไม่ได้ทำงานหนักอะไรเลย...”
“อย่าเถียง” แต่ดูเหมือนจอมเผด็จการจะไม่ฟังแม้แต่น้อย “ถ้าฉันบอกว่าหนักมันก็ต้องหนักสิ”
“…”
มธุรสาเลยได้แต่ถอนหายใจกับความช่างบง
