“ไม่เป็นอะไรค่ะ เรื่องแค่นี้เอง” ฉันพูดปลอบเพื่อไม่ให้เธอรู้สึกไม่ดี เพราะมันถือว่าเป็นความผิดของทางร้านที่ยอมปล่อยห้องที่เราจ้องไปให้กับลูกค้าคนอื่น แต่ฉันกับอลิสไม่ใช่พวกเรื่องมาก เรื่องเท่านี้ไม่คิดอะไรให้มันเยอะแยะวุ่นวายอยู่แล้ว
“พวกเธอไม่ยอมจริง ๆ ค่ะ ยืนยันจะเอาห้องใหญ่ไม่อย่างนั้นจะเล่นงานพวกเรา พวกเธอรู้จักกับเจ้าของร้านพวกเราเป็นแค่พนักงานธรรมดา จึงทำได้แค่ยอมน่ะค่ะ ต้องขอโทษด้วย” เธอระบายออกพร้อมกับใบหน้าที่แดง เหมือนก็โมโหเช่นกัน
“ไม่เป็นอะไรค่ะ” ฉันพูดย้ำอีกครั้งและเดินเข้าไปยังภายในร้านพร้อมกับอลิส โหวกเหวกชะมัดเลยคนพวกนี้ เดินเข้ามาในร้านก็ได้ยินเสียงผู้หญิงกลุ่มนึ่งคุยและหัวเราะกันเสียงดังออกมาจากห้องใหญ่ (ห้องที่แย่งพวกฉันไป) อย่างไม่มีมารยาท แต่…เสียงที่คุ้นหูจนฉันต้องหยุดและหันไปมอง
“มาริสาขัดเท้าด้วยได้มั้ยคะพี่แพรี่” ฉันเหยียดยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินชื่อนั้นเต็ม 2 หู เ
