“พ่ออย่าทำแบบนั้น พ่ออย่ายิง ไม่ ไม่ ไม่ พ่ออย่าตายนะ พ่ออย่าทิ้งผมไป!”
คนเจ็บละเมอเสียงดัง เหงื่อแตกเต็มหน้า ภาพความทรงจำในอดีตตามมาหลอกหลอนแม้ยามไร้สติ ตอกย้ำความโกรธแค้นที่เจ้าตัวฝังใจจำมาร่วมยี่สิบกว่าปี ให้คนที่นั่งอยู่ใกล้ได้ยินด้วย
“นายใหญ่ อย่าดิ้นสิ แผลนายจะกำลังระบมนะ”
จอมขวัญกดไหล่คนตัวโตให้หยุดดิ้น คำพูดของเขามันทำให้เธอต้องคิดหนัก เขาบอกว่าพ่อของเขายิงตัวตายเพราะถูกพ่อของเธอโกง ตอนแรกเธอไม่เชื่อคิดว่าเขาแต่งเรื่องขึ้นมาหลอกเธอ แต่คนไร้สติละเมอออกมาแบบนี้ หรือว่ามันมาจากจิตใต้สำนึกของเขาจริงๆ คงไม่ใช่เรื่องแต่ง
“พ่อฉันทำร้ายครอบครัวของนายจริงๆ หรือเนี่ย”
จอมขวัญรำพึงเสียงแผ่ว มองใบหน้าชื้นเหงื่อของคนไร้สติด้วยสายตาเจ็บปวด ใจหนึ่งบอกตัวเองว่าไม่ใช่เรื่องจริง แต่อีกใจก็เริ่มคล้อยตามสิ่งที่เขาเคยบอก
“ไอ้เลิศ…. แกทำให้ครอบครัวฉันต้องพินาศ ฉัน… ฉันจะทำลายคนที่แกรัก อา… ร้อน ร
