“นายไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม”
เธอถามเสียงแผ่ว ตาเริ่มปรือด้วยความง่วงงุน ขณะผ่อนลมหายใจอย่างคลายใจ ซบหน้าฟังเสียงหัวใจของเขาเต้นข้างๆ หู ด้วยความรู้สึกผ่อนคลายลง
“กลัวฉันตายหรือไง”
“อือ ฉันกลัวนายตาย ตอนนั้นนายเหมือนจะขาดใจตายจริงๆ ฉันกลัวมากเลยรู้ไหม”
เจ้าตัวบ่นพึมพำ ทั้งที่ตาปิดลงไปแล้ว วาดแขนโอบร่างคนเจ็บอย่างลืมตัว ในท่าซุกซบร่างของเขาไว้
“กลัวเป็นม่ายหรือไง หือ… หลับแล้วหรือยายตัวแสบ”
ไม่มีเสียงตอบโต้ มีเพียงเสียงลมหายใจของคนตัวเล็กที่นอนกอดเขาอย่างสนิทชิดเชื้อ เกริกแตะริมฝีปากจุมพิตกระหม่อมเธอเบาๆ ดึงร่างงามกอดกระชับไว้แนบอก หัวใจอ่อนอุ่นละมุนละไม ละม้ายความโกรธแค้นค่อยๆ เลือนจางไปจากหัวใจทีละน้อย โดยที่เจ้าตัวไม่ทันรู้สึก
คนของกองมูออกตามล่าปาลูกับเล่าเหย่แต่ไม่พบ จากการคาดเดาทั้งสองคนคงหนีเข้าไปในเขตของพวกขนยาแล้ว จึงพากันกลับมารายงานผู้นำหมู่บ้าน
“ไอ้สารเลวสองคนนั่น มัน
