“นายหญิง ข้าจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้”
พูดจบเล่าเหย่ก็พาร่างสะบักสะบอมของตัวเอง วิ่งหนีไป ท่ามกลางเสียงฮือฮาของชาวบ้าน ที่พากันผิดหวัง ไม่ดูการนองเลือดอย่างที่คาดไว้ เมื่อการประลองสิ้นสุด ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน เหลือเพียงครอบครัวของกองมู กับเกริกและจอมขวัญ
“นายปล่อยเสือเข้าป่าแท้ๆ ไอ้เล่าเหย่มันตัวร้าย ระวังมันจะย้อนกลับมาทำร้ายนายอีก”
พะเยียขัดใจที่เกริกยอมปล่อยเล่าเหย่ไป นึกเกลียดจอมขวัญที่ดันไปขัดขวาง หากเล่าเหย่ตายเธอก็หมดคนกวนใจ อุตส่าห์ยุให้ลุกขึ้นมาท้าสู้กับกองมู หวังให้เกริกออกหน้าช่วยในฐานะลูกเขย แต่ดันผิดแผน เจ็บใจไม่หาย
“ดูเธออยากให้เล่าเหย่ตายเหลือเกินนะพะเยีย”
เกริกเอ่ยเสียงเข้ม ใช้สายคมดุมองหน้าหญิงสาวชาวป่านิ่ง ทำเอาอีกฝ่ายหลบสายตาแทบไม่ทัน
“พะเยียแค่ห่วงนายเท่านั้น นายขานี่ก็ได้เวลากินข้าวแล้วกลับไปกินข้าวดีกว่า พะเยียทำหมูต้มยำไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ไปกันเถอะจ๊ะ”
หญิง
