“รักกันจริงนะ” พวกมันหัวเราะร่วนด้วยท่าทีขบขัน
“เอางี้ดีไหมลูกพี่ ไอ้นี่ท่าทางจะรักเมียมันมาก เรามาหาอะไรเล่นสนุกๆ กันดีกว่า”
“ก็ดีนะ” ลูกพี่ของมันลูบคางไปมาทำท่าคิด
“พวกแกจะทำอะไร” เคนเอ่ยถาม
“มึงมาต่อยกับลูกน้องของกูตัวต่อตัว ถ้ามึงชนะลูกน้องของกูได้ทั้งหมด กูจะปล่อยมึงกับเมียมึงไป แต่พวกกูจะขอข้าวสารอาหารแห้งไปเป็นเสบียงหน่อย แต่ถ้ามึงสู้ลูกน้องกูไม่ได้ทั้งห้าคน กูจะพาเมียมึงขึ้นเรือไปพร้อมเสบียง”
“ห้ามทำอะไรเธอเด็ดขาด” เคนตะโกนลั่น
“หรือมึงจะไม่ต้องสู้กับลูกน้องกูก็ได้ แต่มึงต้องยกเมียมึงให้พวกกูไปบำเรอบนเรือพร้อมเสบียง แล้วพวกกูจะปล่อยมึงไป” ประโยคนั้นทำเอามิลินตกใจไม่น้อย เคนจะทิ้งเธอหรือเปล่านะ เธอคิดในใจอย่างหวาดหวั่น
เธอไม่กล้ามองสบตาเขา ไม่กล้าขอร้อง ถ้าเขาจะทิ้งเธอ เธอก็ไม่โกรธ เพราะเขาคงไม่สามารถที่จะสู้กับลูกน้องของไอ้โจรสลัดร่างยักษ์ได้แน่นอน คนเราย่อมรักตัวกลัวตายด้ว
