“แม่จ๋า... หนูอยากไปจากที่นี่จังเลย คนที่นี่ใจร้ายกับหนูทุกคนเลย” พลอยใสดึงรูปมารดามากอดแนบอก ร้องไห้เบาๆ น้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความทุกข์ทรมานใจอย่างที่สุด
เธอวางรูปมารดาเอาไว้ที่หัวเตียง ห้องนอนเล็กๆ คับแคบ มีเตียงแข็งๆ กับตู้เสื้อผ้าเก่าๆ ใบเล็กหนึ่งใบ ซึ่งเป็นสมบัติที่มารดาทิ้งเอาไว้กับโต๊ะเครื่องแป้งเก่าๆ และเสื้อผ้าเก่าๆ อีกไม่กี่ชุดที่ซักวนเวียนกันไปมา
เธอรีบจัดการอาบน้ำอาบท่า เพราะรู้ว่ายังมีงานที่ต้องทำอีกเยอะในช่วงวันหยุดเช่นนี้ เธอไม่เคยได้ไปเที่ยวไหน ไม่เคยได้มีของใช้ดีๆ กับใครเขา ยังดีที่มนัสส่งให้เรียนหนังสือ แต่ก็แลกกับหยาดเหงื่อแรงกายที่หนักหนาในแต่ละวัน
วันหยุดแบบนี้ หน้าที่ทำความสะอาดบ้านหลังใหญ่เป็นของเธอ พลอยใสก้มหน้าก้มตาทำงานไม่ปริปากบ่น บางทีสาวใช้ในบ้านก็โยนงานมาให้หาเรื่องกลั่นแกล้งอยู่เรื่อย
“พวกสวยหน้าตาดีได้เรียนหนังสือ ก็ต้องทำงานให้หนักกว่าคนอื่น เพราะ
