พลอยใสสะดุ้งเฮือกเหงื่อท่วมกาย เธอฝันไปหรือนี่ รอบกายนั้นมืดสนิท ฝนหยุดตกแล้ว เสียงจิ้งหรีดและเสียงแมลงกลางคืนดังระงม
ร่างเล็กค่อยๆ คลานต้วมเตี้ยมออกมาจากที่ซ่อนตัว ความหวาดกลัวเข้าเกาะกินใจของเธออีกครั้ง เธอเดินโซซัดโซเซออกไปจากป่าข้างทาง เนื้อตัวมอมแมมเปียกปอนและเต็มไปด้วยแผล มือของใครบางคนแตะมาที่ไหล่บอบบางทำให้เธอสะดุ้งสุดตัว
“กลัวแล้ว อย่าทำอะไรฉันเลยนะ อย่าทำฉันเลย ฉันกลัวแล้ว กลัวแล้วจริงๆ” เธอปัดป้องนั่งคุกเข่ายกมือไหว้หลับตาด้วยความกลัว
“ฉันเอง ฉันเอง เธอหายหัวไปไหนมา!”
“คุณนัส!” เธอเรียกเขาอย่างดีใจ ก่อนจะโผเข้ากอดเขารัดแน่นกลัวตัวเองจะฝันไป
“พลอยกลัว อย่าทิ้งพลอยอีกนะ ฮือๆๆ” เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น มนัสวีถึงกับอึ้งไป เขาขับรถวนมาหาเธอหลายรอบ ตั้งแต่ฝนตกจนฝนหยุด ก่อนจะจอดรถลองมองไปตามป่าข้างทาง เห็นกระเป๋าของเธอตกอยู่จึงเดินหาจนทั่ว
คนในอ้อมแขนร้องไห้อย่างหนักก่อนที่เธอจะสลบไ
