ใจเจ้ากรรมคิดเข้าข้างตัวเอง อย่างน้อยก็ทำให้เธอเป็นสุขได้บ้างที่คิดว่ายังมีคนห่วงใย
พลอยใสนอนคิดอะไรว้าวุ่นใจไปหมด ก่อนที่เธอจะหลับไปเพราะฤทธิ์ยา มนัสวีมาเยี่ยมมารดา ท่านอาละวาดใบหน้าบึ้งตึง ก่อนจะร้องไห้ออกมา
“คุณแม่เป็นอะไรครับ บอกผมสิ”
“เป็นหมาหัวเน่ายังไงล่ะ”
“ใครทำอะไรคุณแม่ครับ”
“ลูกรักมันใช่ไหม รักนังเด็กนั่นใช่ไหม”
“คุณแม่ใจเย็นๆ ก่อนครับ” มนัสวีพยายามห้ามปรามมารดา ท่านเอาแต่ทุบตีตัวเองด้วยความโมโหระคนน้อยเนื้อต่ำใจ
“ลูกอุ้มมันขึ้นไปนอนกกกอดบนห้อง ไหนบอกมาสิว่าลูกรักมันหลงมันใช่ไหม เหมือนกับที่พ่อของแกรักแม่มันหลงแม่มัน ทำให้แม่ต้องพิการเดินไม่ได้แบบนี้ ใช่ไหม! ฮือๆๆ” คุณดาเรศร้องไห้โฮ ทุบตีขาของตัวเองแรงๆ ด้วยความโมโห
“คุณแม่อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้สิครับ”
“อย่ามายุ่งกับแม่ ปล่อยให้แม่ตายไปเถอะ ลูกจะได้ไปเสวยสุขกับมันไง” คุณดาเรศร้องห่มร้องไห้ยังทุบตีขาของตัวเองไปเรื่อยๆ ม
